zaterdag 28 augustus 2010

Vallen en doorgaan

Ik zit nu niet blij dit bericht te tikken. Mijn knie is deskundig verbonden (met dank aan Jolanda) en doet pijn. Op een bospad richting Terlet vertelde ik iets te enthousiast over mijn vakantie en lette niet op de vele keien. Gevolg: een struikelpartij die ik gedeeltelijk kon opvangen met mijn handen. Maar het was genoeg om er een bloedige knie en wat ander kleinere schaafwonden aan over te houden. En dat na zo'n drie kwartier lopen met 12 zatermorgen'die-hards' die het rondje Terlet wel aandurfden. Monter gingen we op pad, na de vele regen van de afgelopen dagen genietend van het droge, maar wel frisse weer (12 gr. om 8.00 uur). Na de val moest ik uiteraard verder met stijve en pijnlijke spieren, maar na een tijdje gaat dat gewoon weer goed. De lange duurloop beviel me verder goed. De conditie is aanwezig (gem hartslag 130 bpm). Dat had ik afgelopen woensdag en vooral donderdag al bemerkt tijdens de trainingen. Ook de andere lopers verteerden de lange afstand (23,6 km.) goed. Jan en Saïd liepen zelfs langer om de marathontraining verder vorm te geven. Janna liep een P-recordafstand, maar was wel helemaal op. Ondanks de val een heerlijke training. Nu maar hopen dat ik de komende dagen snel herstel, want er wachten nieuwe uitdagingen!

Verzuren op heuvels in Italië


Tijdens de vakantie heb ik slechts één keer getraind. De locatie (bovenop een heuvel op 500 m. hoogte) waar we verbleven in Italië was schitterend, bijna te mooi om waar te zijn, maar voor het hardlopen minder geschikt. Of je moet 'Frans' heten en gek zijn op lopen in de bergen. Voor mij bleek het te zwaar te zijn. Het weggetje dat zich omlaag en omhoog slingerde had een stijgingspercentage van 17%. Ik begon met dalen en voelde na een paar honderd meter mijn bovenbenen al vollopen. Een rare gewaarwording. Ik probeerde ontspannen te blijven lopen, maar eigenlijk ben je alleen aan het remmen op je bovenbeenspieren. Toen wist ik al, dat wordt spierpijn de komende dagen. En dat klopte als een 'bus'. Beneden aangekomen, liep ik nog een paar kilometer vlak voordat ik de moed had om de heuvel weer omhoog te lopen. Ik drukte de stopwatch in, met het idee om de daaropvolgende trainingen de tijd te verbeteren. Hardlopend en wandelend liep ik in 12.22 min. (1,5 km.) naar ons tijdelijke huis. Maar die tijd verbeteren, dat kwam er niet meer van. Ik heb drie dagen last gehad van mijn bovenbeenspieren, bijna vergelijkbaar met de pijn na een marathon. Ik besloot met trainen te wachten tot de vertrouwde omgeving van Arnhem.

zaterdag 7 augustus 2010

Laatste ciko-training voor vakantie

Voor mij was het de laatste ciko-training voor de vakantie. O nee, ik heb al vakantie. En dat gevoel is ook zo als je over de rozendaalse en terletse hei loopt. Elke keer weer in deze prachtige omgeving mogen lopen is een voorrecht. Ik ben op plaatsen in Europa geweest, waar het beslist minder uitnodigt om te lopen. Ik ga dan wel op pad, maar ben vaak veroordeeld tot verharde wegen of een voetpad langs een drukke weg. Deze ochtend hadden we daar geen last van. Om 8 uur stonden er acht man/vrouw te trappelen om weg te gaan. Heerlijk loopweer wederom. Ook het weer om eens flink wild te spotten. Dat viel een beetje tegen, één stier en één hert was de opbrengst. Een ronde van 22 kilometer bracht ons weer terug op Valkenhuizen. Mijn hartslag bleef lager dan de laatste maanden (134 bpm), voor mij een goed teken. Ik ben benieuwd of ik tijdens de vakantie in Italië (Umbrië) aan lopen toe kom. Ik ga er van uit dat het gaat lukken, tenzij de buitentemperatuur mijn lichaamstemperatuur benadert danwel overstijgt. We zullen het zien!