Trainersopleiding (1)

Vandaag was het zo ver, de officiële start van de trainersopleiding (looptrainer niveau 3). Na afronding van de opleiding mag ik geheel zelfstandig trainingen verzorgen, ..ja, ja. Er komt nogal wat bij kijken, het is vooral veel. Nederlanders zijn er goed in om zo'n opleiding heel (te) professioneel te benaderen en vervolgens te verzanden in papierwerk. In dit geval digitaal papierwerk, want er wordt gebruik gemaakt van een 'ELO, Electronische Leer Omgeving van de Atletiekunie. Hier kun je alle informatie vinden over de opleiding. Een paar termen die gangbaar zijn: Praktijkbegeleider (Maarten is mijn PB, was helaas op vakantie); Leercoach (staan voor de groep tijdens de zaterdagbijeenkomsten); PVB's (Proeve van Bekwaamheid, ik moet er vier halen geloof ik); PVB beoordelaar; Portfolio uploaden in je ELO; etc. Heb je hem nog? En dat alles voor mijn hobby. Leuk is dat Dick Leseman dezelfde opleiding volgt, kan ik ook met hem af en toe sparren. Vandaag dus de aftrap op het mooie trainingscomplex van Argo in Doetinchem. In het praktijkgedeelte verzorgde ik het onderdeel 'loopspel'. Ik had iets bedacht met een estafette en opdrukken. Ging best goed, bij iedereen kon je wel merken dat ze al training geven. Nu het vervolg, groep 5 zal er wat van merken. O ja, mocht blijken uit dit verhaaltje dat het niet leuk is, dan is dat een misverstand. Het is leuk om meer kennis over het lopen te verkrijgen. Ik heb er veel zin in!

Test- of herdenkingsloop

Een aantal van de aanwezigen vanmorgen wilden zich nog even testen voor de Berenloop (21,1 km.) over twee weken. Ik ook dus, benieuwd als ik was naar mijn fitheid op dit moment als ik twee uur hardloop. Rustig moest het gaan en dat ging het ook. Ik heb maar één keer gehoord dat het te snel ging en dat heuvel af. Tonny vond het tijd voor een cultureel uitstapje en nam ons mee naar het 'moffendorp', een kleine vervallen nederzetting van bunkers, op het hoogste punt van de Veluwe. Hier stond in WOII een hoge zendmast, aldus Tonny. Een soort van grafsteen met de zin ' hoe laag kan een mens dalen' gaf diepere betekenis aan deze herdenkingsplek. De extra meters door dit uitstapje werden later door enkelen behoorlijk gevoeld. Erny had het moeilijk, Ursula liep er ook niet meer okselfris bij en Wil liep eerst nog een tijdje voorop maar moest dat uiteindelijk ook bekopen. Met mij ging het goed, al blijft de hartslag aan de hoge kant voor mijn doen (153 bpm.). Tevreden constateer ik dat ik vanmorgen 24,5 km. heb afgelegd, zonder problemen.

Terug in de groep

Samen met Edwin sloot ik vandaag weer aan in groep5. Ik was er klaar voor, na enkele weken alleen trainen en lopen in het K-team. Was ik er wel klaar voor? Dat was eigenlijk de vraag. In ieder geval had ik er ontzettend veel zin in om weer met de groep te trainen. Op het programma stond één van mijn lievelingstrainingen, VDL heen en terug naar de Emmapyramide. Mooi overzichtelijk en uitdagend traject. Op de heenweg werd ik direct op kop gezet door Maarten. Samen met Jan bepaalde ik het tempo. Het liep lekker, hartslag wat hoog, maar genoeg conditie en kracht om goed de heuvels bij Rozendaal op te lopen. De echte uitdaging zat hem in de terugweg, eerst de Emmapyramide (= muur van Aalbers in Posbankloop) slechten en dan in een behoorlijk tempo de Schelmseweg aflopen. De Kerklaan in Rozendaal werd me te veel. Op deze heuvel kon ik de (langzame!) groep niet bijhouden, althans niet zonder te forceren. Verstandig pakte ik mijn eigen tempo. Edwin was sociaal en bleef mijn maatje op de Schelmseweg, alwaar na het viaduct over de A12 de snellere mensen voorbij kwamen zoeven. Koen voorop, gevolgd door Maarten en de rest. Mijn tijd komt wel weer, ik stortte me tevreden op de Tapaz en de wijn.

Genietend in herftsbos

Genoten heb ik vandaag, in het bos getooid in herfstpracht. Een lekker zonnetje erbij zorgde er voor dat ik na een paar kilometer mijn jasje al uit trok. Afgelopen vrijdag liep ik niet zo lekker (ca. 13 km), dus ik was benieuwd hoe het vandaag zou gaan. Gisteravond toch wel iets te veel wijn op. Tot zover de excuses vooraf. Maar het was niet nodig. Ik liep een heerlijke ronde, langs de al afstervende varens rondom de verschillende drinkplaatsen voor het wild. Helaas geen wild gespot, maar je kan niet alles hebben. De hartslag liet ik voor wat het was, ik wilde weer ouderwets op gevoel lopen. Dat betekende ook naarmate de ronde vorderde dat ik iets harder ging lopen, zo'n 10,5 -11 km/u. Onderweg Gerrie en Caroline nog begroet. Gerrie voorspelde dat ze komende week het K-team nog nodig heeft. Ik sluit me aan bij groep 5. O ja, de afstand bedroeg vandaag 15,4 km. en de gemiddelde hartslag 148 bpm. Over drie weken wacht de Berenloop, zoals het er nu uit ziet kan ik lekker mee doen!

K-team breidt zich uit

Het is niet echt de bedoeling, maar feit is wel dat we gisteravond met vijf man /vrouw het K-team bemensten. Edwin en ik kregen gezelschap van Gerrie, Cordien en Herma. Het K-team is populair. Dat heeft alles te maken met de hoge blessuregevoeligheid van de lopers van onze groep. Want laten we er geen doekjes om winden: de leeftijd ligt op een hoog niveau, ver in de 'masters'-categorieën. De gesprekken gaan dan ook zeer regelmatig over pijntjes en blessures. Het mooie van het vormen van een K-team is dat je er rustig kan terugwerken naar het niveau van groep 5, op je dooie gemak aan je herstel werken en toch de gezelligheid van het samen trainen niet hoeft te missen voor een (langere) periode. Bij toeval liep gister groep 5 hetzelfde rondje Oosterbeek als het K-team. Uiteraard ging groep 5 sneller. Het is overigens niet de bedoeling dat er blessures worden opgelopen in het K-team. Bij Cordien lijkt zich een nieuwe knieblessure aan te dienen, maar door schande en schande wijze geworden zal er nu voldoende aandacht aan worden besteedt. Resumerend: het K-team voorziet in een behoefte, maar moet altijd een tijdelijke toevlucht zijn voor die lopers, die door een blessure nog net niet het niveau van groep5 kunnen halen. Ondanks de gezelligheid hoop ik me snel weer te kunnen mengen onder de groep5 lopers!

Het begint er op te lijken

Vanmorgen nog even geprofiteerd van het mooie rustige herfstweer. Rond 11.00 uur trok ik de hardloopschoenen aan om een ronde te gaan lopen. Het plan: tussen de 15 en 20 km. in een rustig tempo met een acceptabele hartslag.

Afgelopen donderdag had ik in het K-team met Edwin al een goede 10 km. gelopen. Tot tevredenheid van ons beiden. Edwin liep zo ongeveer fluitend naast me, genoot van het pijnloze lopen en maakte volop plannen voor allerlei uitdagende wedstrijden. Het toont de positieve instelling van lopers als het weer de goed kant op gaat. Maar ik hef hierbij wel de waarschuwende vinger om niet te hard van stapel te lopen. Overigens een valkuil die zeker ook voor mij geldt.

Op de dag van vandaag wilde ik opnieuw de afstand vergroten. De ronde via Waterberg, Warnsborn, Schaarsbergen, Koningsweg en Apeldoornseweg had ik gisteravond al bedacht. Ik schatte zo'n 18 km.,het werden er twee meer. De laatste 5 kilometer begon ik het toch te voelen, de hartslag kroop omhoog op de klimmetjes van de Apeldoornseweg. Maar tevreden over de totale loop zit ik dit stukje nu te tikken. De Garmin registreerde 20 km. in 2 uur en 1 min met een gem. hartslag van 144. Zo waar goede cijfers voor nu, het begint er op te lijken!

Met glimlach op de mond

Het goede nieuws van gisteren stimuleert om weer opbouwend bezig te zijn. Het lijkt niet om een chronische schildklierafwijking. Volgens de arts gaat het hoogstwaarschijnlijk om een schildklierontsteking, ontstaan door een virus? In ieder geval van tijdelijke aard. Nu moet het lichaam het weer zelf oppakken. Lopen dus vandaag, in conditie blijven. Of beter gezegd, de conditie weer opbouwen. Startend op manege Midden Heuven liep ik gestaag omhoog naar de Posbank. Bovenop liet de harde wind zich voelen. Ik was blij met mijn jasje. Later volgde de klim naar de brandtoren. Vanaf die plek bleef mijn hartslag rond de 160 bpm., aan de hoge kant, maar verder had ik nergens last van. De conditie is best in orde, zolang het rustig gaat. Wedstrijdsnelheid en vooral hardheid is andere koek, daar durf ik nog niet aan te denken. Voorlopig ben ik blij weer te kunnen lopen en te genieten van de mooie omgeving en de buitenlucht. Ik liep dan ook met een glimlach op de mond naar huis en zag dat ik 12 km. zonder problemen had afgelegd.