Fotogalerij Posbankloop

Een greep uit foto's beschikbaar gesteld door Edwin en Anja

Op koers na Posbankloop

Ik beschouw de 15 kilometer als het hoofdnummer van de Posbankloop. En met mij velen anderen. Dat blijkt uit het aantal deelnemers per afstand: 21,1 km: 300; 6 km: 900 en 15 km: 1200. Een gigantisch verschil. Het stichtingsbestuur zal dat wel toewijzen aan onbekendheid en de eerste keer. Ik denk er anders over. Met een aantal (onbekende, maar supersnelle) kenianen aan de start wordt de halve marathon op de kaart gezet, maar in het overvolle najaarsprogramma geef ik Velp e.o. weinig kans. Genoeg hierover, ik kijk zeer tevreden terug op mijn 15 km. Bij de start verloor ik Jan en Ursula uit het oog. Ik begon wat naar achteren, samen met andere ciko' ers, maar heb daar verder geen nadeel door ondervonden. Starten met een taps toelopende 'fuik' werkt prima. Het eerste vlakke gedeelte tot de posbank moest hard, de eerste vijf kilometer onder de 22 minuten was het plan. Dat lukte in 21.27. Onderweg naar Rheden achterhaalde ik de vroege starters Jan, Ursula, Hans Bugter en de altijd pratende Hubert (in lange broek). D'rop en D'rover was het devies. Ik zat op schema voor een tijd onder de 1 uur 08 min. De klim naar de Posbank was weer loodzwaar, ook bovenop loopt het nog steeds vals omhoog. Ik probeerde de snelheid wel vast te houden, maar vroeg me af hoe lang ik dat vol kon houden. Kijkend op mijn horloge, schrok ik: 'ik moet nog doorpoetsen om binnen de 1 uur 10 min., te eindigen'. Het begon pijn te doen na een kilometer of zeven, acht. Daarna gelukkig de lange afdeling. Met grote passen naar beneden, de 'klappen' op spieren en gewrichten duidelijk voelbaar. Op de 'muur' goldt: 'overleven'. In 2.44 was ik boven, niet wetend of dat goed of slecht was. Vervolgens doorhalen naar beneden. In Rozendaal op de foto gezet door Edwin en Margit. Opeens het bord van 1 kilometer. Weer keek ik op mijn klokje. Nu was ik verbaasd, het kan een tijd worden van ca. 1.05. Ik haalde nog eens alles uit de kast tot de finish. Getekend door de strijd (Hedwig herkende me niet meer zei ze later) eindigde ik in een geweldige tijd van 1.04.58 (13,9 km/u). Mijn tweede tijd ooit gelopen op een 15 kilometer. Ik lig op koers voor de halve van Amsterdam.

(foto: Anja Verweij)

Weekcijfers

Zondag 21/9
RDL en testrondje hei
Afstand: totaal 13 km; Tijd: 1 uur 10 min; Gem. snelheid: 11 km/u; Gem. hartslag: 137 bpm; Calorieverbruik: 1004.
Testrondje hei: 3,4 km in 15 min 36 sec. Gem. snelheid 13,3 km/u.

Dinsdag 23/9
Ciko-groep5.
RDL 3 * 10 min / VDL 3 * 10 min. Totale afstand: 9 km; Gem. snelheid VDL: 13,5 km/u ; Calorieverbruik: 691.

Vrijdag 26/9
RDL. Afstand: 9,5 km.; Tijd: 57 min.; Gem. snelheid: 10 km/u.; Calorieverbruik: 725.

Totale afstand week 21-9 t/m 27-9: 31 km.

Posbankloop, preview

Morgen sta ik voor de zoveelste? keer aan de start van de Posbankloop in Velp. De organisatie vind het nodig om naast de 15 kilometer een halve marathon in te passen. Ik (en vele anderen) snappen niet waarom. Om dan ook nog het lef te hebben om direct bij de eerste keer het nederlands kanpioenschap op de 21,1 km. aan te vragen, getuigt van misplaatste arrogantie van het stichtingsbestuur. Ik loop gewoon de 15 kilometer. De Schietbergseweg en de beruchte Emmapiramide zullen nu ook weer de scherprechters zijn van deze loop. De snelste bedwinger van de Emmapiramide wint de prijs van 'De Muur', beschikbaar gesteld door de broer van Karel Aalbers (wie kent hem niet). Om in de prijzen te vallen moet je binnen de twee minuten naar boven rammen. Ik laat het aan anderen over. Terugkijkend in mijn administratie vind ik een tijd van 1.12.36 in 2005. De jaren daarna heb ik overgeslagen, pasten niet in het schema van de najaarsmarathons. De tijd uit 2005 gaat er in ieder geval aan, dat ben ik aan mijn huidige stand verplicht. Mijn PR op de 15 kilometer is 1.04. 38 (Montferlandrun 2007). Dat ga ik niet halen, het parcours is zwaarder in Velp. Mijn tactiek: de eerste kilometers naar de voet van de posbank straf doorlopen, niet verzuren. Na de Schietbergseweg herstellen van de inspanning, maar niet terugzakken in tempo. Dan 'de muur' gelijkmatig oprennen. Bovenaan alles uit de kast tot de finish. Dit alles moet leiden naar een tijd die binnen de 1.08 ligt.

Ideale pasfrequentie

Wetenschappers hebben ontdekt dat de meeste toplopers (o.a. Gebrselassie, Bekele, Wanjiru) een pasfrequentie hebben van 180 passen per minuut. Volgens het artikel in de Runnersworld is de paslengte niet belangrijk, maar de duur van het bodemcontact, deze moet kort zijn. Of je goed zit is dan af te leiden van je pasfrequentie die dus de 180 per minuut zou moeten benaderen. Omdat ik de donderdagavondtraining had gemist, was vrijdagmiddag de uitgelezen mogelijkheid om het eens te meten. Na een rustige pas van ca. 3 km. drukte ik op mijn stopwatch om een minuut een vlot tempo te lopen. De ondergrond: een vlak bospad. Ik telde het aantal keren dat mijn rechtervoet neerkwam en kwam uit op 87. Vermenigvuldigt met twee (de linkervoet doet immers ook mee) kwam ik uit op 174 passen per minuut. Ik heb dus nog wat te verbeteren. Het werd me alleen niet duidelijk in het artikel of de ideale pasfrequentie afwijkt per afstand, een marathon is toch compleet iets anders dan 10.000 meter. Misschien ga ik er nog eens serieus mee aan de slag.

Trainingsvormen

We kennen een aantal trainingsvormen die meestal met een afkorting worden weergegeven. Ik heb het dan over:

• RDL: Rustige duurloop
  
• VDL: Vlotte duurloop
  
• TDL: Tempo duurloop
• IL: Interval Lang
  
• IK: Interval kort
  
• AR: Actieve Rust (wandelen, fietsen e.d.)

De trainers van groep5 maken een trainingschema op basis van deze trainingsvormen. De uitvoering is moeilijk in veel gevallen. Zo ook deze dinsdagavondtraining. Het programma: 'Wisselduurloop 10" RDL - 10" VDL'. Gordon legde uit dat we deze serie drie keer gingen doen. In eerste instantie bij elkaar blijven, tot het sein dat een ieder zijn of haar eigen tempo bepaalt. Zo gezegd, zo gedaan. Gordon nam de leiding, het tempo ging direct tot boven de 13 km/u. In de andere series werd nog harder gelopen. Ik probeerde voor me zelf te doseren, maar ging toch ook wel harder als wat ik versta onder VDL. In de theorie van de trainingsvormen is de vlotte duurloop (VDL) namelijk maar een fractie harder dan de RDL. Laten we zeggen dat de RDL van de groep5 lopers max. 11 km/uur is. Dan mag volgens mij een VDL nooit harder gaan dan 12 a 12,5 km/u. Het is een kunst op zich om zo'n tempo vol te houden. Het betekent voor de meesten inhouden en gecontroleerd lopen. Uiteindelijk wordt je sterker door de afwisseling van de verschillende tempo's die alle 5 zone's van je hartslag trainen. Maar dan moeten we ons wel aan het schema houden (de benodigde kennis zal toch wel aanwezig zijn?). Op een of andere manier lukt het bijna nooit. Elk tempo boven RDL wordt opgepakt als 'eigen tempo' hetgeen als gauw geïnterpreteerd wordt als 'zo snel mogelijk'. Ik verwacht hier meer sturing en uitleg van de trainers. Overigens heb ik wel lekker getraind, ook al gaat het niet volgens het boekje.

Snelheidstraining op testrondje

Na een aantal uren achter de pc te hebben gezeten bekroop me het gevoel nog even te moeten lopen vandaag. Ken je dat gevoel? Het weer was uitnodigend, meestal bewolkt, een graadje of 16, af en toe een beetje zon en nauwelijks wind. De loop van de zaterdag (22 km.) had ik goed verteerd, ik voelde geen enkele vermoeidheid of pijntje. Voor de gelegenheid maar weer eens mijn oude schoenen aangetrokken. Gaat nog best op voornamelijk zachte ondergrond. Onderweg schoten er allerlei te volgen routes door mijn hoofd. Ik wilde in ieder geval een gedeelte versnellen, voor de broodnodige afwisseling. Toevallig liep ik richting het stuk heide waar groep 5 regelmatig een testrondje loopt over 3,4 km. Dat was een idee, hoe zou ik het in mijn eentje er vanaf brengen. Mijn snelste tijd hier is 14.36. Ik zou best onder de 15 minuten kunnen lopen, dacht ik. Mijn drankgordel en jasje verborg ik in de struiken en ik ging van start. Een behoorlijk tempo aanhoudend, probeerde ik soepel te blijven lopen op de gedeelten met los zand. Ik moest terugdenken aan de Rozendaalse veldloop, toen ik door de zuigende modder op dit stuk behoorlijk kapot ging. Dat gebeurde nu niet. Ik hoorde wel mijn ademhaling steeds onregelmatiger worden. Het laatste stuk passeerde ik nog twee groepen voetgangers, die zich (terecht) afvroegen waar ik in hemelsnaam mee bezig was. Ik zette nog even aan en klokte 15.36 min. , een minuut langzamer dan mijn pr. Het bewijs was geleverd, ik heb toch echt de concurrentie van de groep nodig om hier een snelle tijd neer te zetten.

Weekcijfers

Zondag 14/9
Bridge to Bridge wedstrijdloop. Afstand: 16,1 km; Tijd: 1.09.03; Gem. snelheid: 14 km/u. PR

Woensdag 17/9
RDL / VDL. Afstand: 12 km; Tijd: 1 uur 10 min; Gem. snelheid: 11 km/u ; Calorieverbruik: 942.

Zaterdag 20/9
RDL. Afstand: 20,5 km.; Tijd: 1 uur 58 min.; Gem. hartslag: 131 bpm.; Calorieverbruik: 1617.

Totale afstand week 14-9 t/m 20-9: 50 km.

Lang of kort?

Deze vraag gaat niet over de te volgen route? Op zaterdagmorgen staat het immers vast dat we een lange duurloop doen van minimaal 2 uur. Nee, het gaat over de kleding. De temperaturen zakken behoorlijk 's nachts en dus ook 's morgens om 9.00 uur voelt het fris aan ( ca. 6 gr.). Binnenkort zal op radio en TV de 'chill factor' of 'wind chill' wel weer zijn entree doen. Ook de ijsmeesters en de rayonhoofden in Friesland zijn al weer paraat, al zal het wel weer op een teleurstelling uilopen. Enfin, de keuze voor de juiste kleding is ook niet gemakkelijk. De diversiteit aan de start van de duurloop was opvallend. Ik zag lange broeken, korte broeken, shirts met korte en lange mouwen, jasjes en zelfs thermo underwear. Alleen de singlet heeft niemand aan durven trekken. Zelf had ik gekozen voor een korte broek, shirt met korte mouwen en een jasje. Dat laatste met het idee om onderweg uit te trekken en om te knopen. Dat gebeurde ook, al lopend in de zon over de Rozendaalse heidevelden. Met een klein groepje, slechts twee man en een vrouw (Jan, René en Moniek) durfden het aan om met mij te gaan lopen. Op een of andere manier weet Joop de meeste mensen mee te krijgen en krijgen wij een stempel van (te?) snelle groep. Kom mensen, toon eens durf, zo hard gaan we nu ook niet. Het blijft een rustige duurloop met een gemiddelde dat schommelt tussen 10,5 en 11 km. per uur. O ja, nog een kleding tip: 'voor de start kun je het beter wat koud hebben'. Je produceert genoeg warmte tijdens het lopen.

Foto's finish bridge to bridge

'Aktiefoto' heeft de finishfoto's gemaakt van de deelnemers. Mijn foto's zijn niet te vinden op het startnummer. Door de grote inspanning die ik lever, wordt het nummer verborgen achter mijn hoog opzwaaiende armen. Of ik blij mee moet zijn met deze foto's, weet ik niet. In ieder geval is zichtbaar dat ik uitermate mijn best doe om er een eindsprint uit te persen om onder de 1 uur 09 te eindigen. Dat lukte niet. Ik bestel de foto's ook niet!

Verplicht nummer

Deze week voor mij helaas geen trainingen met ciko. Soms zijn er 'belangrijkere' zaken dan hardlopen. Dinsdag een ouderavond, donderdag een afdelingsuitje met 's avonds een japans diner. Hoe zou de kimono mij staan? Om toch de nodige kilometers te maken, de halve van Amsterdam dient zich aan, alleen op pad. Minder leuk, wel nuttig. Op de terugweg uit Tiel bedacht waar ik heen zou lopen. Het moest minimaal één uur zijn, had ik me voorgenomen. Het werd een ronde die ik niet vantevoren had kunnen bedenken en zeker één die ik nog nooit had gelopen. Na iedere bocht ongeveer besliste ik over de te vervolgen richting. Zo maakte ik het spannend voor me zelf. Veel verharde weg, een kleiner stukje bos. Het weer zat mee, al wordt het zo langzaamaan wel frisser. Mijn armen, in korte mouwen gestoken, bleven koud. Hoeveel extra energie kost dat? Na 12 kilometer in ca. 70 min was ik weer thuis. Het voelde een beetje als een verplicht nummer!

Één voor allen, allen voor één!

Een strijdkreet uit lang vervlogen tijden, van de musketiers in dienst van de franse koningen. Althans dat willen films ons doen geloven. Waar het mij om gaat is de kameraadschap die hiermee wordt aangegeven. Voor, tijdens en na de Bridge to Bridgeloop zochten de hardlopers, verbonden door ciko'66, elkaar op. Om de tactiek en de kwaaltjes (en dus de excuses) te vemelden, elkaar succes te wensen en na afloop gezamenlijk te evalueren onder het genot van.. Wat opviel was ook de verbondenheid tijdens de loop. Edwin cijferde zich zelf weg door Jannemien te begeleiden. Joop deed hetzelfde met zijn harem. En zo zijn er nog wel meer voorbeelden te bedenken. Sport verbroederd, dat is zeker zo. Naast deze sociale voorbeelden werd er ook gewoon zeer verdienstelijk gelopen. Cordien haalde maar weer eens een prijs weg (3e dame in 1.11.32). Als ze bij mij was gebleven was ze tweede geworden, maar dat terzijde. Ton (1.07.49) en Jan (1.14.45) zette beiden een PR neer, geweldig! Op de tien km. lieten Edwin (45.39) en Maarten (45.47) zien op de weg terug te zijn. Ursula noteerde 47.05, volgens mij kan ze harder. Op de vijf kilometer een bijzonder duel. Ik wil niet weten hoe de sfeer is in 'huize Inklaar' nu onze Herma (22.37) haar hielen (van zeer grote afstand) liet zien aan echtgenoot Marcel (27.33). Kees geraakt weer in vorm (21.39), om over Jan Albert maar niet te spreken die al zijn frustratie van de autopech omzette in 19.50 (jaloersmakend!). En zo kan ik nog wel even doorgaan, want de ciko-deelname was groot. De geweldige dag werd passend afgesloten met het nuttigen van verschillende pasta's. Mijn dank gaat uit naar de pastamakers en onze charmante gastvrouw Erny (27.33 op de vijf km.).

A bridge too far

Deze titel doet vermoeden dat het bij de 'bridge to bridge loop' vreselijk fout is gegaan, maar niets is minder waar. Ik had ook de Hollywoodklassieker 'Gone with the wind' aan kunnen halen, maar vond ik kwa omgeving minder gepast. Secuur had ik het uitgestippeld, de route naar een persoonlijke beste prestatie op de 10 engelse mijlen. En het heeft gewerkt, mijn nieuwe PR is 1.09.03 (14 k/u; oude PR 1.09.45). Elke kilometer, had ik uitgerekend, moest ik in 4.17 minuten lopen. Het eerste gedeelte van de race ging sneller, gedragen door de rugwind. Ik wist ook dat ik een voorsprong zou moeten nemen in het eerste gedeelte van de race, het venijn zat immers in de staart. Cordien zat in mijn kielzog, 7 kilometer lang. Toen kon ze het helaas niet meer bijbenen. Ik ging door voor mijn eigen kansen en liep 10 kilometer in ca. 42.20, ruim een halve minuut onder het schema. Ton liep steeds zo'n 50 meter voor me. Ook de eerste dame had ik steeds in het vizier. Beiden zakten niet in en ik kwam niet dichterbij. Ik liep lekker, hoefde niet alles te geven, mijn zelfvertrouwen nam toe. Maar het zwaardere stuk diende zich aan, door Meinerswijk (de 'wilde' konikspaarden moesten nog even van de weg worden gejaagd), met de wind flink tegen. Een medeloper die niet als windbreker wilde fungeren en bijna stil ging staan om mij er langs te laten. Wat een eikel! Ik liet me niet kisten, liep bij hem weg en snelde naar de voet van de John Frostbrug. De tweede dame in de wedstrijd zat direct achter me, nu fungeerde ik weer als 'haas'. Ik had nog even het idee om fors onder de 1.09 te finishen, maar deze brug was zoals vaker in de geschiedenis, weer een brug te ver. Omhoog lopend met de wind pal op kop, voelde ik nu toch dat ik er ruim 15 km. op had zitten. Door het publiek (waaronder mijn trouwste fans, mijn vader en moeder) kon ik er nog een eindspurt uitgooien. Ik ben zeer tevreden met het resultaat van deze voor mij bijna perfecte race en hoop de vorm te kunnen vasthouden tot de halve van Amsterdam op 19 oktober.

Focus op Bridge to Bridge

De focus is op de Bridge to Bridge gericht. Liep ik afgelopen dinsdag nog 'alles uit de kast', gisteren trainde ik met de handrem er op. Overigens gold dat voor het merendeel van de groep. Maarten had de wind er goed onder en maande ons tot rust en in de versnellingen tot 'soepel en makkelijk' lopen.

De BtB-loop heeft voor mij een speciale plaats, in 1991 ben ik er ooit begonnen aan mijn wedstrijdcyclus. Ik liep de 5 kilometer in 21.20 min. Best een aardig begin, met nagenoeg alleen voetbaltraining in de benen. Een uitspraak toendertijd van één van mijn hardloopkennissen bij STAP: 'hardlopen kunnen ze niet die voetballers, maar sprinten wel'.

Na 1991 heb ik hoogstens twee maal de BtB gemist. De loop spreekt mij aan, door de eigen vertrouwde omgeving. Redelijk kleinschalig gehouden, geen (inter)nationale toppers aan de start met grote sommen startgeld, waardoor het voor ons ook betaalbaar blijft en de regionale lopers een kans hebben. En natuurlijk de gezelligheid door het lopen met veel bekenden, de onderlinge competitie (wederom haantjesgedrag!), de verhalen in de 'kiss and cry zone' en last but not least: een afterparty. Zoals eerder vermeld ga ik proberen onder de tijd van 2007 te komen: 1.09.45 (13,9 p/u), tevens mijn PR op de 10 e.m. De weersvoorspellingen zijn redelijk, droog en ca. 17 graden. Alleen de sterke wind kan de nodige invloed hebben op het open parcours. Ik ga proberen achter anderen te hangen. Misschien biedt zich nog iemand aan als haas?

Hard worden

'Hard worden', 'kerels maken (sorry dames)', een aantal termen om vooral het mentale aspect van de sporter te trainen. Je lichaam fysiek trainen is één, maar je moet ook over de juiste (doorzetters)mentaliteit beschikken om echt wat te bereiken. Balkenende had het al over de 'VOC mentaliteit' (overigens is het niet mijn gewoonte om me achter een uitspraak van onze premier te scharen).
Nou, zijn wij (de lopers van groep 5) geen topsporters, maar sommige wetten gelden voor elk niveau. We discussiëren (of 'klagen' zoals je wilt) vaak over de zwaarte van de training. Ik doe daar ook aan mee. Maar ik weet wel dat zo'n training als deze avond goed voor ons is. Als je tenminste enige ambitie hebt om vooruitgang te boeken, maar daar ga ikvanuit als je meeloopt in groep 5.
De 3 x 2000 meter (dit keer klopte het precies) tegen de hellingen van park Klarenbeek op, kan als zwaar worden aangemerkt. De mentale weerbaarheid moest behoorlijk worden aangesproken. Wat mij betreft mag de koers (wielerterm) één keer in de week dusdanig hard worden gemaakt dat de 'roep om je moeder' en/of het 'vervloeken van de trainer' boven komt drijven.

Pijntjes tijdens alternatieve zaterdagmorgenloop

Ik ben gewend om zaterdagmorgen een rustige lange duurloop te doen. Deze week kwam het er niet van. Het was geen 'normale' trainingsweek. Zondags een 5 km. wedstrijd, woensdagavond een 12 km. cross, donderdagavond rustig uitlopen en gisteren de airborne wandeltocht. Om toch een beetje normaal de week af te sluiten, met Jan afgesproken om op zondagmorgen samen een langere duurloop te doen. Misschien 2 uur, maar 1,5 zou ook kunnen. Allebei klaagden we over (spier)pijntjes, dus zouden we het eerst eens 'aanvoelen'. Een massage zou niet verkeerd zijn, opperden we. Ik voelde lange tijd mijn achillespees opspelen, maar had nooit het gevoel dat ik iets kapot zou lopen. Het werd dus toch 2 uur, ongeveer 21 km. Droog hielden we het niet, schijnt niet te mogen in deze Hollandse zomer. In de regen heb ik dan wel de neiging om het tempo omhoog te gooien, denkend aan de warme douche thuis. Dus goed om rekening te moeten houden met elkaar. Ik beschouw deze training als de eerste voorbereiding naar de a.s. zondag te lopen Bridge to Bridge (10 e.m). Daar ga ik een aanval doen op mijn PR op deze afstand: 1.09.45 is de te kloppen tijd, vorig jaar gelopen.

Airborne, wandelen en gedenken

De Airborne wandeltocht, ik loop al mee vanaf jeugdige leeftijd. Eerst met familie en sportclubs. Later met vrienden, Jolanda en onze kinderen. Vandaag heb ik de 26e medaille opgehaald, Ruben de 10e. Samen vanmorgen op pad naar Oosterbeek om 15 km. te lopen. Het is zeker niet alleen het wandelen dat aantrekkingskracht op mij heeft. Sterker nog, ik ben er helemaal niet zo'n fan van. Het duurt me te lang en krijg altijd spierpijn. Ik loop liever 15 km. hard. Maar het is vooral de historie die er aan kleeft. Het bijzondere verhaal van de 'Slag om Arnhem' in september 1944. Ik woon mijn leven lang in deze regio en vind deze geschiedenis vooral fascinerend, omdat het zich allemaal op herkenbaar terrein heeft afgespeeld. Iets wat dicht bij gebeurt, raakt je het meest. Dikwijls gaan we tijdens de tocht even kijken naar de oorlogsgraven. Steeds verbaast het me dan weer dat er rijen militairen liggen (vooral engelsen en polen) van amper 19 jaar. Indrukwekkend! Ik denk dan terug aan de tijd toen ik zelf 19 was en in militaire dienst zat. Ik zou er niet aan moeten denken om in den vreemden oorlog te moeten gaan voeren. Wat zou ik bang geweest zijn. Ik kan dan wel een ouderwetse sentimentele zeur zijn, maar zo'n wandeltocht is een belangrijk evenement om voort te zetten. Sport brengt mensen bij elkaar, 30.000 op een kluitje en er valt geen onvertogen woord. Het lopen ging lekker, samen gestart met Herma en Hilde (10km.) en Ursula met Thijs (25 km.). Op het 15 km traject een straf tempo aangehouden. Ruben deed het prima. Langs de herkenbare plekken van de Stuwwalloop, de Italiaanseweg en het Dunoplateau. En ingehaald met bloemen van Jolanda. Wat wil je nog meer!

Sociale hersteltraining

Uitlopen na een wedstrijd, is een vorm van actief herstellen. Ik was er in ieder geval wel aan toe. Mijn benen laten zich voelen. Een achillespees (of lage kuit) speelt op. Gelukkig hebben de meesten van groep 5 incl. de trainer gisteren in Rozendaal gelopen, dus allemaal blij met een zeer rustige training. Nog even gaan de gedachten terug naar vorig jaar. De nietsontziende Gordon joeg ons toen, onder het mom van hersteltraining, over het Rozendaalse veld naar de brandtoren. Uiteraard in een flink tempo met versnellingen en een uiteindelijke afstand van 17 kilometer. Bij meerderen staat deze training nog in het geheugen gegrift als de zwaarste hersteltraining ooit, zeg maar gerust 'waanzin'! Het was nu een stuk beter, prima Maarten. De training wordt dan meer een sociale praatgroep, later aan de bar voortgezet onder het genot van een drankje en met door de lieftallige bardames (Herma en Ursula) voorgeschotelde hapjes. Ik moet wel oppassen dat ik geen buikje krijg, zoals Jan.

Echte veldloop, geen veldheer

De plensbuien s' middags in Tiel voorspelden een modderig en zwaar parcours in Rozendaal. Zou het meevallen in Arnhem en omgeving, vroeg ik me af? Nou het viel dus niet mee. Liefhebbers van veldlopen in optima forma kwamen aan hun trekken. Zij die dit goed aankunnen zou ik als 'veldheren (of -vrouwen)' willen betitelen. Nat, modderig en glibberig waren de paden waar we overheen werden gedirigeerd. De zuigende werking van de bodem eiste zijn tol. Verbeten deed ik mijn best om een acceptabele snelheid vast te houden. Ik wilde immers binnen de 53 minuten finishen. In de bochten van de eerste kilometers gleed ik weg en kon me nog net staande houden. Iets wat niet bij iedereen was gelukt, bemerkte ik na de finish. Na het bochtige en heuvelachtige gedeelte volgde het zand van het welbekende 'testrondje', door sommigen 'de tankbaan' genoemd. Na afwisselend de linker en de rechterkuit begon ik nu de achillespezen te voelen. Herbert van groep 5 snelde me voorbij. De eerste vrouw (Marije Dippel) had ik constant in het vizier, maar ik was niet bij machte om haar te achterhalen. Ik telde de kilometers af. Nee, ik had het niet naar mijn zin tijdens het lopen (waar ben ik mee bezig?). Ik wist al lang dat ik mijn target niet zou halen. Het kerkepad vormde de laatste zware opgave. Ik moest weer flink terug in snelheid. De laatste kilometer kon ik over het verharde pad toch nog versnellen. Ik had de veldloop bedwongen in 54.16 (13 km/u). Uitblazend zag ik de ene na de andere ciko'er binnenkomen. Cordien kon als derde vrouw weer een prijs in ontvangst nemen (sommige dingen worden al heel gewoon). De verhalen van de anderen aanhorend, sterkte me in mijn overtuiging dat ik toch een zeer acceptabele race had gelopen, maar ik zou me toch geen 'veldheer' willen noemen. Met een tevreden gevoel over mijn prestatie nam ik het 'functionele jubileumshirt' in ontvangst.

Vooruitblik Rozendaalse Veldloop

Als het even kan, loop ik altijd de Bedriegertjesloop (juni) en de Rozendaalse Veldloop (september) in het buitengebied van het pittoreske Rozendaal. Er kan rustig van een thuiswedstrijd worden gesproken. Op de fiets naar het millionairsdorp. Omkleden in het historische pandje van de Dorpsschool heeft ook iets idyllisch. Na afloop koffie met de plaatselijke lekkernij. Morgen wordt voor de 25e keer de veldloop georganiseerd. Deze jubileumeditie levert voor de deelnemers, volgens de (bescheiden) website, een functioneel loopshirt op. Des te meer een reden om mee te doen. Voor mij is het een prijs, die ik op een andere manier nooit haal. Meestal hebben ze ook nog een verloting op startnummer. Ik weet niet hoe vaak ik al aan de start heb gestaan. Ik gok op 7 keer. Ook was ik nooit zo precies in het bijhouden van de gelopen tijden. Ik heb er nog een aantal in mijn (papieren) archief gevonden. Tijden uit de jaren '90 van de vorige eeuw. Toen was de afstand trouwens nog 12,5 km., dus niet goed te vergelijken met de 12 km. die we nu mogen lopen. Al is mijn ervaring dat de afstanden in Rozendaal met een paar korreltjes zout moeten worden genomen. Dinsdagavond niet getraind, niets meer gedaan na mijn 5 km. race van afgelopen zondag. Ik verschijn dus fris aan de start en ga voor een eindtijd van < 53 min.

Foto's Sevenaerrun 2008

Foto's gemaakt door Edwin Castelein.


Meer foto's gemaakt door Margit Brussé: zie internet