Deze titel doet vermoeden dat het bij de 'bridge to bridge loop' vreselijk fout is gegaan, maar niets is minder waar. Ik had ook de Hollywoodklassieker 'Gone with the wind' aan kunnen halen, maar vond ik kwa omgeving minder gepast. Secuur had ik het uitgestippeld, de route naar een persoonlijke beste prestatie op de 10 engelse mijlen. En het heeft gewerkt, mijn nieuwe PR is 1.09.03 (14 k/u; oude PR 1.09.45). Elke kilometer, had ik uitgerekend, moest ik in 4.17 minuten lopen. Het eerste gedeelte van de race ging sneller, gedragen door de rugwind. Ik wist ook dat ik een voorsprong zou moeten nemen in het eerste gedeelte van de race, het venijn zat immers in de staart. Cordien zat in mijn kielzog, 7 kilometer lang. Toen kon ze het helaas niet meer bijbenen. Ik ging door voor mijn eigen kansen en liep 10 kilometer in ca. 42.20, ruim een halve minuut onder het schema. Ton liep steeds zo'n 50 meter voor me. Ook de eerste dame had ik steeds in het vizier. Beiden zakten niet in en ik kwam niet dichterbij.
Ik liep lekker, hoefde niet alles te geven, mijn zelfvertrouwen nam toe. Maar het zwaardere stuk diende zich aan, door Meinerswijk (de 'wilde' konikspaarden moesten nog even van de weg worden gejaagd), met de wind flink tegen. Een medeloper die niet als windbreker wilde fungeren en bijna stil ging staan om mij er langs te laten. Wat een eikel! Ik liet me niet kisten, liep bij hem weg en snelde naar de voet van de John Frostbrug. De tweede dame in de wedstrijd zat direct achter me, nu fungeerde ik weer als 'haas'. Ik had nog even het idee om fors onder de 1.09 te finishen, maar deze brug was zoals vaker in de geschiedenis, weer een brug te ver. Omhoog lopend met de wind pal op kop, voelde ik nu toch dat ik er ruim 15 km. op had zitten. Door het publiek (waaronder mijn trouwste fans, mijn vader en moeder) kon ik er nog een eindspurt uitgooien. Ik ben zeer tevreden met het resultaat van deze voor mij bijna perfecte race en hoop de vorm te kunnen vasthouden tot de halve van Amsterdam op 19 oktober.
Deze titel doet vermoeden dat het bij de 'bridge to bridge loop' vreselijk fout is gegaan, maar niets is minder waar. Ik had ook de Hollywoodklassieker 'Gone with the wind' aan kunnen halen, maar vond ik kwa omgeving minder gepast. Secuur had ik het uitgestippeld, de route naar een persoonlijke beste prestatie op de 10 engelse mijlen. En het heeft gewerkt, mijn nieuwe PR is 1.09.03 (14 k/u; oude PR 1.09.45). Elke kilometer, had ik uitgerekend, moest ik in 4.17 minuten lopen. Het eerste gedeelte van de race ging sneller, gedragen door de rugwind. Ik wist ook dat ik een voorsprong zou moeten nemen in het eerste gedeelte van de race, het venijn zat immers in de staart. Cordien zat in mijn kielzog, 7 kilometer lang. Toen kon ze het helaas niet meer bijbenen. Ik ging door voor mijn eigen kansen en liep 10 kilometer in ca. 42.20, ruim een halve minuut onder het schema. Ton liep steeds zo'n 50 meter voor me. Ook de eerste dame had ik steeds in het vizier. Beiden zakten niet in en ik kwam niet dichterbij. 
Ik liep lekker, hoefde niet alles te geven, mijn zelfvertrouwen nam toe. Maar het zwaardere stuk diende zich aan, door Meinerswijk (de 'wilde' konikspaarden moesten nog even van de weg worden gejaagd), met de wind flink tegen. Een medeloper die niet als windbreker wilde fungeren en bijna stil ging staan om mij er langs te laten. Wat een eikel! Ik liet me niet kisten, liep bij hem weg en snelde naar de voet van de John Frostbrug. De tweede dame in de wedstrijd zat direct achter me, nu fungeerde ik weer als 'haas'. Ik had nog even het idee om fors onder de 1.09 te finishen, maar deze brug was zoals vaker in de geschiedenis, weer een brug te ver. Omhoog lopend met de wind pal op kop, voelde ik nu toch dat ik er ruim 15 km. op had zitten. Door het publiek (waaronder mijn trouwste fans, mijn vader en moeder) kon ik er nog een eindspurt uitgooien. Ik ben zeer tevreden met het resultaat van deze voor mij bijna perfecte race en hoop de vorm te kunnen vasthouden tot de halve van Amsterdam op 19 oktober.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten