17 km in de regen

Uitnodigend was het niet vanmorgen. Donker, regenachtig snert weer met een straffe wind. Het lijkt wel herfst. Om half negen draaide ik me nog even om in bed. Een dag om triest van te worden. Ik weet een remedie: hardlopen door de regen. Geeft een gevoel van 'doorzetten, niet toegeven aan weer of algehele malaise'. Daarbij komt dat ik gewoon kilometers moet maken om weer in vorm te komen. Afgelopen dinsdag bijvoorbeeld ging het helemaal niet tijdens de rustige duurloop (rondje Koningsweg), ik kreeg het vermoeide gevoel niet weg. Donderdag op de baan liep ik beter en ik was dus benieuwd naar vandaag. Met mijn thermoshirt onder een jack en alleen de linker tube om, ging ik op pad. Ik besloot verhard te blijven lopen, er was te veel regen gevallen op de zandpaden. Ik koos toch weer voor een (uitgebreidere) ronde Koningsweg. Misschien wel om het slechte gevoel van dinsdag weg te nemen. Door de stromende regen liep ik de eerste vijf kilometer erg makkelijk en sneller dan ik had verwacht. Ik moest er voor zorgen niet te hard van stapel te lopen. Het voelde goed, de kuiten voelden soepel. Op de Kemperbergerweg werd het zwaarder, mijn tempo ging omlaag. Inmiddels was het droog geworden en kreeg ik het warm. In een rustige draf liep ik langs Sonsbeek en Rijnstate naar huis. Verheugd was ik door de lage gemiddelde hartslag van 136 bpm. Dat had ik niet verwacht, ik kwam de laatste tijd niet onder de 145 bpm. Goed dat ik gegaan ben. Voor mij schijnt nu toch even de zon!

Lezers bedankt!

Dit wordt (voorlopig) mijn laatste bericht. Na 125 berichten vorig jaar en 100 in 2009 houd ik het voor gezien. In de eerste plaats moet je bloggen leuk vinden. Dat is altijd zo geweest, maar de laatste tijd niet meer. Ik bemerkte een zeker 'moeten' bij het schrijven. Volgens mij is dat ook direct te merken aan de inhoud. Trouwe lezers moeten dat hebben gemerkt. Dat kan nooit de bedoeling zijn. Daarom moet ik eerlijk naar me zelf zijn. Daarnaast speelt de factor 'te weinig tijd'. Altijd een zwak excuus want: 'Als je ergens plezier in hebt, dan maak je wel tijd', is mijn stelling. Maar toch, het voelt vaak wel zo dat er te weinig tijd (zin) is om te schrijven. Ik ga me de komende periode richten op de trainersopleiding en probeer weer beter in vorm te komen. Het kan best zo zijn dat ik over een tijdje (wie weet hoe lang) de 'pen' weer oppak. In de komende tijd zal ik vooral genieten van de blogs van Jan, Frans en anderen. Ik bedank de lezers van mijn blog voor de aandacht en de reacties!

Berenloop

Na een niet zo'n goede voorbereiding, toch een goede race gelopen. Vrijdag was het nachtwerk, met de ciko-maten veel bier gedronken in een kroeg in Midsland. Wel een beetje uitgelopen op zaterdagmorgen, maar fit? Niet dus.., ook de paracetamol kon geen wonderen verrichten. Zaterdag redelijk koest gehouden. Samen met mijn chalet-genoten leefden we bewust toe naar de grote dag. Ik voelde me goed op zondag. Hoe zou de loop gaan? Het weer zat mee, mist en geen wind. Wind is vaak mijn grootste vijand, dus die had ik bij voorbaat verslagen. Op de fiets naar West proefde je al de geweldige sfeer, versierselen met vlaggen en beren. Af en toe een stuk muziek. Geweldig zoals de eilandbewoners er mee bezig zijn. Dan de loop: in een treintje met Edwin, Herma en Jan liepen we de eerste 10 kilometer een behoorlijk tempo. Ik twijfelde of ik dat vast zou kunnen houden en probeerde de ontspanning te zoeken in het lopen. Het liep heerlijk op deze manier, totdat Edwin iets meer gas gaf. Ik pikte aan en samen met Edwin liep ik in perfecte cadans de laatste kilometers naar het strand. Op het zand kon ik het niet meer bolwerken en vervolgde alleen mijn weg. Mijn hartslag kon ik niet controleren, de Garmin trof ik 's morgens leeg aan. Misschien niet eens zo slecht, ouderwets lopend op gevoel. Ik trof Hans Rietberg, hij was ruim vier minuten eerder gestart. Het laatste gedeelte door de bossen, hield ik mijn snelheid aardig vast. Ik kon zelfs nog versnellen, maar zag Edwin niet meer terug. Jan en Herma vertelden dat ze mij in het vizier hadden, maar konden het gat niet dicht lopen. Het laatste stuk over de rode loper zette ik aan voor de eindsprint. Mijn nooit verwachtte eindtijd: 1.40.28 (12,6 k/u). Een prima race als afsluiting van een erg leuk weekend!

You never walk alone

De training van gisteren tijdens de trainerscursus voelde niet als 'genoeg voor het weekend'. Ik wilde nog een rondje lopen in eigen vertrouwde omgeving, door de prachtige herfstbossen. En mooi was het, de verkleurde bladeren, de herfstgeur en een mistige vochtige lucht. Rustig pendelend op weg naar Warnsborn, begroette ik Bart Lelie (ontmoeting nr. 1). Om het voor me zelf zwaarder te maken besloot ik 2 'Bram Som' ronden te lopen op snelheid. De eerste ronde (800m) ging in 3.26 min. Na even op adem gekomen te zijn en de blaas geledigd te hebben, liep ik de 2e ronde in 3.19 min. De snelheid voelde goed, een leuke ronde om te lopen trouwens (maar dat wist ik al). In betere vorm wil ik eens proberen onder de 3 minuten te lopen. Na de 2e ronde 'Bram Som' begroette ik Hans Bugter (ontmoeting nr. 2). Nu was het tijd om richting huis te lopen, langs Sonsbeek en Rijnstate, mijn hartslag in de gaten houdend. De gemiddelde hartslag bleef netjes onder de 150 BPM. Op de Bosweg begroette ik Roel de Hond (ontmoeting nr. 3). Wat blijkt: alleen op pad maar 'you never walk alone'. Na 16,1 km. deed ik thuis nog wat cooling down oefeningen en zag tevreden terug op deze trainingsloop.