17 km in de regen

Uitnodigend was het niet vanmorgen. Donker, regenachtig snert weer met een straffe wind. Het lijkt wel herfst. Om half negen draaide ik me nog even om in bed. Een dag om triest van te worden. Ik weet een remedie: hardlopen door de regen. Geeft een gevoel van 'doorzetten, niet toegeven aan weer of algehele malaise'. Daarbij komt dat ik gewoon kilometers moet maken om weer in vorm te komen. Afgelopen dinsdag bijvoorbeeld ging het helemaal niet tijdens de rustige duurloop (rondje Koningsweg), ik kreeg het vermoeide gevoel niet weg. Donderdag op de baan liep ik beter en ik was dus benieuwd naar vandaag. Met mijn thermoshirt onder een jack en alleen de linker tube om, ging ik op pad. Ik besloot verhard te blijven lopen, er was te veel regen gevallen op de zandpaden. Ik koos toch weer voor een (uitgebreidere) ronde Koningsweg. Misschien wel om het slechte gevoel van dinsdag weg te nemen. Door de stromende regen liep ik de eerste vijf kilometer erg makkelijk en sneller dan ik had verwacht. Ik moest er voor zorgen niet te hard van stapel te lopen. Het voelde goed, de kuiten voelden soepel. Op de Kemperbergerweg werd het zwaarder, mijn tempo ging omlaag. Inmiddels was het droog geworden en kreeg ik het warm. In een rustige draf liep ik langs Sonsbeek en Rijnstate naar huis. Verheugd was ik door de lage gemiddelde hartslag van 136 bpm. Dat had ik niet verwacht, ik kwam de laatste tijd niet onder de 145 bpm. Goed dat ik gegaan ben. Voor mij schijnt nu toch even de zon!