Rondje Nederland: CIKO- organisatie verdient pluim

Een nieuwe verse ploeg organiseerde Rondje Nederland (Grace, Erik, Edwin, Gerrie, Margit en Johan). Een groep met frisse ideeën die veel voor elkaar heeft gekregen. Ik neem mijn hoed diep af voor deze ciko-mensen. De jaarlijkse loop in het Openluchtmuseum werd dankzij hen een groot succes. Een record aantal deelnemers en bovenal heel sfeervol. De sfeer werd gemaakt door een braziliaanse brassband, een dweilorkest, een paashaas, allerlei kinderspelen en ga zo maar door. De vele vrijwilligers van CIKO zorgden dat alles goed verliep. Mijn bijdrage bestond uit opbouwen (vanaf 8.30!, na een kortere nacht door de zomertijd en een zaterdag met veel bier) en weer afbouwen. Maar vooral ook de start en finish in goede banen leiden. Ik zal de jeugdlopen niet snel vergeten, wat een enthousiasme. Bijna niet in toom te houden. Een groep (ik denk marokkaanse) jongetjes stond drie kwartier voor aanvang van de loop in het startvak te duwen tegen het steeds opnieuw knappende rood-witte lint. Het goede weer maakte de dag compleet. Een klein smetje, de vijf kilometer lopers liepen niet de juiste route, nu was het zo'n 200 meter korter. De organiserende groep heeft Rondje Nederland en daarmee CIKO definitief op de kaart gezet!.

Alleen met de regen

Kwam het door de regen? Niet alleen het slechte weer zorgde er voor dat ik vanmorgen alleen klaar stond voor de lange duurloop. De marathonlopers van Rotterdam moeten zichzelf in acht nemen en hadden een goede reden om over te slaan. Ook Rondje Nederland trekt de lopers weg. Het inlopen deed ik nog met drie dames van Joop zijn groepje, maar al snel volgde ik mijn eigen weg. Even een iets andere route, onbekende wegen opzoeken. Via Schaarsbergen, de Koningsweg richting Otterlo, linksom draaiend naar Mariëndaal en Warnsborn. Er voor zorgend op de verharde of bredere paden te blijven, want het regende maar door en de wegen stonden blank. Ik was vastberaden in ieder geval 20 kilometer te lopen. Even moest ik een sanitaire stop ondergaan. Gelukkig had ik 'materiaal' bij me. Ik had een lekker tempo te pakken, bijna altijd ruim boven de 11 k/u, zeker het laatste gedeelte. Dat had ook te maken met het verdrijven van de kou, ik was doorweekt. De garmin klokte een halve marathon. Ik kan met een tevreden gevoel vanmiddag een biertje pakken met mijn vrienden.

Lekker relaxed getraind

Na een week in de lappenmand te hebben gezeten, voelde het goed om weer met mijn ciko maten op pad te gaan. Het was zelfs zo dat ik de training gaf vandaag. Het kwam me daarbij goed uit dat er een rustige duurloop op het programma stond. Dit vooral om mensen die de Lenteloop hadden gedaan afgelopen weekend, hun herstel te gunnen. Ook de marathongangers Edwin, jan en Saïd waren gelukkig met het vooruitzicht op een rustige training. Zij spannen zich niet meer bovenmatig in vóór de grote dag 5 april. Gelijk hebben ze. Bij de loopschooloefeningen gooide ik er nog enkele nieuwe combinaties in die goed werden uitgevoerd. Toch is de overgang van kaatsen naar gestrekte benenloop niet eenvoudig. Compliment aan de groep. Relaxed draafden we een ronde via de Amsterdamseweg, Heemstralaan, Rijnstate en weer terug naar ciko. Totaal zo'n 11 km gelopen met enkele versnellingen op vrijwillige basis. Het ging me goed af, nu nog de spierpijn in mijn bovenbenen kwijtraken, zodat ik me weer volledig kan focussen op leuke wedstrijden.

Herstel in Brussel

Vrijdag voelde ik me allerminst fit, maar wilde ons weekend Brussel niet laten ontgaan. Zie het als een kuur-weekend, weer op krachten komen in het bourgondische België, hield ik mezelf voor. En zo is het gegaan. Met een luxe hotel als basis hebben Jolanda en ik genoten van drie dagen slenteren door parken, musea en winkels. Regelmatig onder genot van een belgisch biertje bijtanken op een terras in de zon. En uiteraard heerlijk gegeten in de restaurants in de stad van 'Manneken Pis'. Zondagmiddag thuis kreeg ik weer voor het eerst de drang om te lopen. Zo gezegd zo gedaan. Met een flinke wind, maar ook nog steeds onder een lekker zonnetje, heb ik een flinke ronde gelopen door de Rozendaalse bossen. Het ging goed, de kracht komt weer enigzins terug. Na een kleine 13 km. was ik tevreden weer thuis. Nu kan ik weer vooruit kijken en de trainingen oppakken.

Thee en beschuit

Bijna alle lopers weten er wel over mee te praten, een tijdje niet kunnen lopen. Voor fanatieke sporters is dat een drama. Ik ben de sigaar, het griepvirus heeft me in zijn/haar grip. Is het wel griep? Dat woord wordt te vaak en te makkelijk gebruikt. Enkele symptomen heb ik wel (gehad): koorts, hoofdpijn, gevoel van zwakte en verlies van eetlust. Mijn hoofd staat dus niet naar hardlopen. Ik probeer weer op te krabbelen door te eten, maar dat valt niet mee. Het lichaam accepteert het niet en zet mijn hersenen in de 'misselijk-stand'. Vreemd, vorige week voelde ik me topfit en nu kan ik me even niet voorstellen om mijn lichaam te pijnigen met intervals of lange duurlopen. Ik leef op thee, beschuit en paracetamol.

Mooie resultaten CPC

Gisteren meldde ik dat mijn gedachten bij de ciko-runners waren die de CPC liepen. Overigens waren er meer ciko'ers dan ik had gedacht. Het is natuurlijk een echte klassieker, een loop die telt in Nederland. Als er dan ook nog vedetten als Haile aan de start staan, dan wil je daar bij zijn. Voor de geleverde prestaties neem ik mijn 'hoed' af. Ton (1.26), Saïd (1.35) en Herma (1.42)liepen een PR. Hans Jansen (1.36) en Peter Jesse (1.35) scoorden prachtige tijden. Jan hield zich weer keurig aan zijn marathonschema voor Rotterdam (1.50). Dit zijn allemaal groep5 lopers. Mag ik dan concluderen dat de trainingen van onze groep de mensen nog steeds (op gevorderde leeftijd, ahum..) op een hoger plan brengt. O ja, Haile heeft het niet gered. Ook dit fenomeen moet wel eens zijn meerdere erkennen in weersomstandigheden en betere tegenstanders. De keniaan Sammy Kitwara won in 59.46. De reactie van Haile op studio-sport was super, zocht geen excuses (hoewel zijn astma opspeelden met het weer van gisteren) en bleef lachen, zoals we hem kennen. Wellicht volgend jaar ook CPC voor mij.

Alternatief voor CPC

Vandaag staat de City Pier City loop op het lopersmenu. De ogen zijn gericht op Haile Gebrselassie, die een aanval gaat doen op het wereldrecord op de halve marathon. Mijn gedachten zijn vooral bij de ciko-deelnemers Jan, Ton, Herma en Said die ieder hun eigen race gaan lopen. Jan zal zijn marathonschema boven alles stellen en het als training zien. De anderen gaan uiteraard wel voor een mooie tijd. Op het moment dat de CPC begint heb ik er al lang en breed een halve marathon opzitten, samen met Moniek, Jan-Albert en Erik. Lekker op een natuurlijk tempo over de hei, genietend van de warmer wordende natuur. De korte broek durfde ik nog net niet aan te doen, maar dat moment is niet ver weg. Buiten de altijd weer te beklimmen heuvels, liepen we niet onder de 11 km/u, het ging ons makkelijk af. Terug op valkenhuizen hadden we onze eigen halve marathon afgelegd, nog binnen de twee uur (1.57). Mijn hartslag gemiddeld 139 bpm. Een goed gevoel, ook met mijn bovenbenen gaat het de goede kant op. Ben zeer benieuwd naar de resultaten van Haile en 'onze jongens' in Den Haag.

Lidingöloppet in Zweden- 'loperswalhalla'

Al langere tijd ben ik gecharmeerd van de Lidingöloppet in Zweden. Lidingo is een eilandje op enkele kilometers van Stockholm. De afstand is 30 km, er kunnen ook andere afstanden worden gelopen (15,10). Dit jaar is de loop op zaterdag 26 september. In de runnersworld dec. 2008 staat er een artikel over Ook in de cikoerier heeft Henk Bruggeman er over geschreven. (Artikelen bij mij op te vragen)

In Runnersworld: 'De hoogste concentratie mooie Vikingmannen en- vrouwen, De zuiverste Zweedse boslucht, de beste organisatie, het meest enthousiaste publiek, en een afsluitende douche met mannen en vrouwen samen. Één van deze beloften kwam niet uit' Is dan zelfs het loperswalhalla niet perfect.

De Lidingöloppet noemt zichzelf de langste cross van de wereld, maar wie vertrouwd is met de modder van vele Vlaamse en Nederlandse crossen, zou dit predikaat niet aan het Zweedse evenement verlenen. De ondergrond varieert van hier en daar wat asfalt, tot grind- en
bospaden. Het is een zware loop door de vele heuvels, hoe dichter bij de finish hoe stijler de hellingen. Voor de snellere en ambitieuze lopers: wie binnen de 2.15 blijft, krijgt een speciale zilveren medaille.

Ik wil hier heel graag gaan lopen, een zweeds avontuur. Het wordt weer eens tijd voor een buitenlands reisje gekoppeld aan een leuke uitdaging. Ik hoop op interesse van een groep ciko-lopers. Zie de enquête.

Warnsborncross (4): de foto's

Warnsborncross 8 maart 2009

Warnsborncross (3) ciko prestaties

Vermeldenswaardig de prestaties van de andere ciko-lopers bij de warnsborncross. Jeannette (5,5 km in 25,12 tevens parcoursrecord) en Manon (11 km. 49,27) werden beide eerste vrouw op hun afstanden en verdienden daarmee een fles wijn. Gefeliciteerd!

Overige groep5 en groep7 lopers:

16,5 km:

Paul v Rooijen, 4e in 1.07.57

Gordon Abraham, 17e in 1.23.56

11 km

Evert Dorregeest, 11e in 49.32

Ik, 12e in 49.56

Hans Rietberg, 18e in 51.44

Theo Jansen, 25e in 53.28

Floor Perquin, 31e in 55.25

Moniek Zuurbier, 32e in 55.33

Hans Bugter, 40e in 57.50

5,5 km

Bernard Bade, 6e in 23,31

Stefan vd Kolk, 16e in 25.04

Maarten v Alphen, 18e in 25.21

Wansborncross (2): missie geslaagd!

Ernstige twijfels vanmorgen. Zal ik gaan? Ik lag te luisteren naar de gestaag vallende regen op het dak en vervloekte het Nederlandse klimaat. Alle moed bijeen rapend, stapte ik uit bed. Wel met de auto naar Warnsborn. Onderweg werd het al droog. Het was druk, moest bijna in Arnhem parkeren. Veel bekenden van ciko aan de start. Ex topatleet Marko Koers begeleidde een grote groep HAN atleten, w.o. Jeannette. Zij bereiden zich voor op de HAN-KAN marathon. Vlak voor de start begon de zon zelfs te schijnen. Ik trok nog snel mijn jasje uit, dat zou een goed beslissing zijn. Met zijn allen van start. ik probeerde een lekker ritme te lopen. Ik liet al snel Jeannette, Maarten en Stefan achter me, die trouwens allemaal 5,5 km. liepen. Enkele tientallen meter voor mij Manon en Evert, ik liet het erbij, zou me anders forceren. Mijn doorkomst eerste ronde 24,20, op schema voor de gewenste tijd onder de 50 min. De 2e ronde werd het zwaarder en zwaarder. Weer die venijnige heuveltjes op in het fantastische landschap. Ik zag uit naar de laatste klim naar de finish. Eindelijk, de afdaling langs hotel Warnsborn. Nu schoot het op. Ik zou onder de 50 min kunnen lopen, maar moest er nog een serieuze sprint uitpersen. Ik gaf alles en de eindtijd: 49,56 (13,2 k/u). Missie geslaagd!

Warnsborncross (preview)

In 2006 liep ik hem voor het laatst, de Warnsborncross. Jaren daarvoor heb ik hem regelmatig gelopen. Ik heb het niet opgezocht, maar het is voor mij één van de loopjes van het eerste uur. Klein opgezet, kneuterig, meestal pokkeweer. Het parcours: veel modder, gladde stukken, bruggetjes, venijnige heuvels. Een echte cross dus en bovenal in een prachtig landschap, georganiseerd door de loopgroep Arnhemia. Drie afstanden kun je lopen: 5,5 km (1 ronde); 11 km (2 ronden) en 16,5 km (3 ronden). Ik vind 11 km. cross meer dan genoeg. In 2006 liep ik 51,15 over deze afstand (12,9 k/u). Deze tijd gaat er morgen aan!

Streep door marathon

Ik ga definitief geen marathon lopen dit voorjaar. Mijn bovenbenen geven aan dit niet aan te kunnen, het wordt niet beter en niet slechter. De fysio moet er maar meer aan doen. Misschien moet ik meer rust nemen. In ieder geval zie ik het niet zitten om keihard door te trainen voor de marathon van Utrecht (13 april). Ik heb moeite met de motivatie nu ik weet dat ik mijn PR (3 uur 18 min) niet aan kan vallen. In één of andere aparte loop, bv de Jungfrau of een strandrace, weet je dat je die niet voor de tijd moet lopen. Een vlakke marathon is anders, daar heb ik de drang om altijd voor de beste tijd te gaan. Als ik eerlijk ben kost het me sowieso veel moeite om te trainen voor een marathon in het voorjaar. Vaak in het donker met K-weer op pad om de kilometers te maken. En dan nog maar afwachten of het op het 'moment supreme' niet te warm wordt. Nee, geef mij maar de lente en de zomer om te trainen. Al met al dus geen basis om op voort te borduren. Er komen nog veel andere leuke loopjes om aan mee te doen.

Verassingsloop

De verrassingsloop op de baan is leuk. Gordon had lootjes gemaakt met daarop afstanden van 400 tot 2000 meter. De lotentrekker (steeds uitverkoren door Gordon) moest de rest op sleeptouw nemen en het daar hem of haar gewenste tempo opleggen, intussen geheim houdend over welke afstand het ging. Hans beet het (of de?) spits af. Gelijk een fors tempo inzettend over 1 km., zette hij de toon voor de rest. Herma liet zich ook niet onbetuigd en liet ons (in ieder geval mij) naar adem happen. Enkele anderen (o.a. Ton, Peter) maakten het zeer bont. Ik haakte af bij deze twee heren, maar kwam toch nog tot de volgende gemiddelde snelheden:

* over 1 km: 14,2 k/u;

* over 600 m: 15 k/u;

* over 400 m: 16,3 k/u

* nogmaals 600m: 14,5 k/u

Gekkenwerk? Alleen Manon, waarvan we weten dat zij de groep helemaal los kan lopen, was zeer verstandig en liep zo'n 13 k/u. Deze verrassingslopen duurden een uur. Met inlopen en uitlopen erbij maakten we volgens Frans liefst 17 kilometer vol. En dat voor een baantraining!

Snelle groep erg snel

Het aantal groep5 lopers breidt zich nog steeds uit. Vandaag meldden zich 30 man en vrouw voor een intervaltraining. Te grote groep vond Gordon om gezamenlijk de beoogde ronden af te leggen. Hij heeft gelijk. Te grote groep betekent te veel niveauverschil en daardoor ontevreden gezichten. Voor de één gaat het te hard, voor de ander te langzaam. Ik mocht daarom de snelle groep aanvoeren. De ronde over 1,1 kilometer moest 8 x af worden gelegd, pauze: rdl van ca. 400 meter. De minder snelle groep (zoals dat netjes heet) mocht het 7 keer doen. Doel: gelijktijdig eindigen. Dat was nogal een opgave voor ons. Het parcours, een ronde bij jeugdherberg Stayokay, was uiteraard niet vlak. De snelle groep had er zin in. Ik moest er vaak op wijzen als groep bij elkaar te blijven en het tempo niet te verhogen. Dat laatste ook om mezelf in bescherming te nemen. Het tempo lag gemiddeld tussen 13 en 13,5 k/u. Vanaf ronde drie vroeg ik me af of ik het wel zou redden om steeds mee te gaan. Het lukte wel, maar ik eindigde met de tong op de schoenen. Terug bij ciko hadden we een slordige 17 km. afgelegd.