Fotogalerij Midzomerrun 29 juni 2008

Met dank aan Anja

Goldrush van CIKO-dames

Het koste even wat moeite om me vrij te maken voor de Midzomerrun in Westervoort het leek wel of alle festiviteiten nog voor de zomervakantie op 29 juni even doorgedrukt moesten worden. Maar om 12.30 stond ik toch aan de start van de 10 kilometer. En het was zeker de moeite waard, de organisatie had in het kneuterige dorp aan de IJssel iets moois neergezet. Op maar liefst 5 afstanden kon er worden gestart, w.o. 2 jeugdafstanden. Makkelijk was het niet, ik had veel last van de wind die zich op de Pleydijk een ware tegenstander toonde. Hardlopers hebben wat dat betreft ook niet het buskruit uitgevonden. Neem een voorbeeld aan wielrenners die tegen de wind in prachtig in een 'waaier' rijden, of 'kop over kop' overnemen. Maar niets van dat alles, als je het probeert met een groepje, dan kijken ze je aan of je van Mars komt. A fijn, ik moest het dus alleen doen. Een strook los zand (bouwput van Rijkswaterstaat) maakte het extra zwaar. Mijn strijd eindigde op 43.49 min. (13,8 km/u, BPM: 177). Ik ben niet gelukkig met deze tijd omdat ik gehoopt had onder de 43 min te finishen. Wel veel beter ging het met een aantal andere ciko lopers. Vooral de dames waren niet te beteugelen. Ik noem: Ursula: 1e op de 5 km. (22,05); Anja: 3e op de 5 km. (23.48); Herma: 3e op de 10 km (47.08). Het was een ware goldrush! Onwaarschijnlijk goed, Chapeau dames! Ook Jan Albert (20,07), Edwin (20,13) en Ton (42,42) deden een duit in het goede zakje. Voor alle drie atleten een dikke PR, Bravo!. De prijsuitreiking was bijzonder met zoveel bekenden op het te kleine podium (alleen plaatsen 1 en 2, de rest van het houten blok was waarschijnlijk nodig geweest voor de kachel) . De dames werden verblijd met een bos bloemen en een kadobon. De eerste uitgesproken gedachte om 'broodloper' te worden, omdat dat nog al leuk wat oplevert, heb ik opgetekend. De dag werd uiteraard in stijl afgesloten met een gezellig samenzijn. Jan Albert toonde zich, met de diensten van Anja en Herma, een ware gastheer. Nagenietend keken we uit over de IJssel, de blik gericht op de skyline van Arnhem.

Herman bedankt!

Gisteravond stond het bij ciko in het teken van het afscheid van Herman Polman. Herman is tien jaar trainer geweest bij (wat nu) groep 5 is. Het afscheid was goed voorbereid. Al een week of zes geleden werden de eerste plannen gesmeed. Herman gaat eerst een laatste training geven en daarna storten we ons in het feestgedruis. De uitnodiging van Gordon luidde: 'Be there, Bring a friend, Run like hell, Drink a beer, Sing a song, Make a speech'. Nou aan alle voorwaarden werd voldaan. De training met zestig man en vrouw (groepen 3,4,en5) was een aparte belevenis. Ook Herman zal dat nog niet eerder hebben meegemaakt. De rek- en strekoefeningen gingen op zijn Hermans. Wie hem goed kent weet dat Herman dol is op het strekken van de bovenbenen in een hoek van 90 graden. Niemand kan het, alleen hij zelf. Ik ben dan ook altijd onder de indruk van zijn atletische vermogen. De training werd bijna even serieus toen we een ontmoetingsloop met versnellingen gingen doen en even later renden we nog een heuvel op. Daar bleef het dan ook bij. Snel douchen en dan afscheid nemen.
Alle ingrediënten waren aanwezig: taart, bier, nootjes /chips, kaas, slingers en natuurlijk speeches en kado's. Ulke, de oprichter van loopgroep 5 en, naar ik begrepen heb, de leermeester van Herman op trainersgebied, had mooie woorden. Hans Janssen deed namens de atleten en de overige trainers het woord. De kado's voor Herman en Wieke werden aangeboden door Tonny, Ursula en ondergetekende. Het hoofdkado, een zogenaamde 'pluim', een tegoedbon in te zetten voor allerlei aansprekende thema's. Het is een mooi afscheid geworden! En het moet gezegd: Tonny heeft bonuspunten verdiend in haar harde strijd (alles moet er voor wijken) voor 'Recreant van het jaar'. Aan mij is vriendelijk doch dringend verzocht als recreant v/h jaar in functie, een stukje voor de Cikoerier aan te leveren. Dat zullen we dan maar doen.

Bizarre omstandigheden

Werkend achter mijn pc op onze slaap/werk- kamer werd ik opgeschrikt door een hagelbui en windstoten die zijn weerga niet kent. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt (en ik heb toch al een redelijke leeftijd), hagelstenen zo groot als een pingpongbal (bevestigd door TV Gelderland) en enorme windstoten. Ik dacht even dat het platte dak het zou begeven. Dit dak heeft toch al een onbetrouwbare reputatie na twee lekkages. Gelukkig was het kort maar hevig. Snel naar buiten om de schade op te nemen en wat foto's te maken. Indrukwekkend om te zien hoe de weergoden hadden toegeslagen. Nog snel even een aantal grote hagelstenen in het vriesvak gelegd (als bewijs).
En wat doet een hardloper op zo'n moment, juist, de hardloopsloffen aantrekken en de omgeving verkennen (ik hou het op sightseeing, ik vind ramptoerisme een wat te heftige benaming). Nou, het leek wel of er driftig met napalm was gestrooid, ik liep op de verharde stoep eigenlijk onverhard over een bladerdek. Op de Geitenkamp stond een brandweerwagen met uigeschoven ladder richting een dakkapel. De straat was afgesloten. Ik liep door naar het bos. Ook in het bos voelde het 'unheimisch'. Het was nu weer drukkend warm, op sommige plaatsen koud door nog aanwezige hagel, waar de wind overheen blies. Zelfs het wild was onder de indruk. Ik naderde twee keer een ree tot op ongeveer tien meter. Na bijna 14 kilometer herstelloop bij ons in de wijk nog auto's gecontroleerd op hagelschade. Jawel, de deuken waren volop aanwezig. Mijn bolide was (bleek later) veilig in Rheden, alwaar het weer minder slecht was geweest. Al met al een opmerkelijke dag.

Groot Ginkelse Loop

De Groot Ginkelse Loop is een mooie loop in de bossen bij Ede. Drie jaar geleden voor het laatst daar gelopen, toen de halve marathon. Het was in de tijd dat Nederland in de ban was van de 'puma' die regelmatig in deze omgeving opdook. Ik heb hem (of haar) toen helaas niet gezien, maar wist nog wel dat ik 'dood' ging op die halve marathon. Benieuwd hoe het me nu zou bevallen. In ieder geval had ik de afstand beperkt tot 10,5 km. Het lijkt me wel goed om in deze periode wat meer aan mijn snelheid te werken. Waar ik dat idee vandaan haal weet ik eigenlijk ook niet. In ieder geval niet wetenschappelijk onderbouwd. Misschien heb ik gewoon even geen zin in de lange afstand. Het plan was om met het voltallige K-team (zie han-kan estafette) te starten, maar helaas. Jan kon vanwege de bekende teenblessure niet meedoen en Edwin was nog niet hersteld van een keelontsteking. Wat een ellende allemaal! Gelukkig liet Herma me niet in de steek, sterker nog ze heeft me naar Ede vervoerd en weer netjes thuisgebracht.
Dan de loop van vandaag. Ik begon optimistisch, de eerste vier kilometer in de slipstream van een vrouw die later de winnares bleek te zijn. Maar het werd zwaarder en zwaarder. Na zo'n zes kilometer moest ik echt wat gas terug nemen, als ik nog een beetje normaal wilde finishen. Steeds weer dat losse zand en die hoogteverschillen (niet hoog, maar wel afmattend). Ik vond het een slopende race, kon af en toe wat op adem komen op een verhard fietspad maar baalde dan weer als we het bos in werden gestuurd. Deze gedachten zeggen genoeg! Het eindigde in 46.32, ver boven mijn streeftijd van 45 min. Herma liep een stuk beter dan een aantal weken geleden in Oosterbeek. Met haar tijd van 49.43 (3e in de categorie V45) was ze tevreden. Vermeldenswaardig zijn de prestaties van ciko-dames Tonny van Vugt (1.42.05, 1e in cat. V35) en Jos Kleijn (1.47.19) op de halve marathon. Je kon aan de getekende gezichten van Frans van Huizen (1.49.14) en Hans Bugter (1.40.24) aflezen dat het behoorlijk zwaar was geweest. Nu het er op zit en ik dit bericht zit te tikken gaan mijn gedachten uit naar de wedstrijd van vanavond: Holland tegen Rusland. Een sympathieke vent die Hiddink, waar ik veel bewondering voor heb. Maar ik hoop dat we na afloop uit volle borst kunnen zingen: 'Guus goa noar Huus, want de Koei'n stoan op springen'.

Testrondje

Donderdagavond was het weer tijd voor het testrondje van groep 5. Het zomerrondje op de Rozendaalse hei, het winterrondje gaat over het fietspad heen en terug langs de A50. Ik heb er niet altijd even veel zin om me uit te sloven op zo'n trainingsavond. Ik vind het lekker om hard te trainen, maar dat testen doe ik met wisselend gevoel. Ik test me liever in andere (echte) wedstrijden. Toch is het zo, dat ik me meestal laat meeslepen om hard te lopen. Je wilt toch niet onderdoen voor je loopmaten, een beetje concurrentiegevoel is aanwezig. Vanavond had ik me voorgenomen om me eens niet uit te sloven en het met het oog op de 'Groot Ginkelse loop' rustiger aan te doen. Wel een lekker tempo lopen, maar nooit in het 'rooie'. Dat is me gelukt! Over de 3,4 km. deed ik 16,08 min. De vorige keren, als ik wel mijn beste beentje voorzette, eindigde ik zo tussen de 14,20 en 14,40. Anderen die eigenlijk ook niet zo hard hadden willen gaan, complimenteerden mij met het ingehouden lopen. Zij zouden het niet kunnen. Nou, zo moeilijk was het nu ook weer niet. O ja, op ons parcours reed op hetzelfde tijdstip een paard met koets. Ik als 'paardenkenner'(eigenlijk noodzakelijk kwaad om thuis af en toe eens een gesprek op gang te brengen), vroeg of het paard een Hackney was (een zeer goed tuigpaard). Ik had het goed, zei de man, verheugd dat die rare hardloper zijn knol herkende. Ik was te laat om te vragen om achterop mee te rijden. Dan was het toch wel een uitermate rustige loop voor me geworden met waarschijnlijk ook nog een supertijd en verbaasde gezichten van de anderen. Helaas!

Ploeteren

De avond begon met slecht nieuws. Jan es-em-es-te dat hij met klussen een blauwe teen had opgelopen en niet ging hardlopen. Jan, kijk toch eens uit en laat die moeilijke dingen aan anderen over. Dan de training. Volgens de 'Van Dale' staat het onovergankelijk werkwoord 'ploeteren' voor: 1. met moeite waden en 2. hard werken. Ik wist op voorhand niet dat deze betekenissen van de titel van dit bericht, zo treffend waren voor de training van vanavond. In verband met de 'oranjegekte'(onze jongens moesten om 20.45 een nog vrijwel onbeduidend potje ballen tegen huilebalk Mutu en de zijnen), werd de training ingekort, maar wel extra zwaar gemaakt. Althans zo voelde ik het. Maarten nam ons mee naar park Klarenbeek al waar we na het gebruikelijke rekken en oefenen in loopbewegingen, de training afwerkten. Lekker dicht bij huis, dus straks om acht uur bijtijds terug. De kern van de training bestond uit het rennen van rondjes of vierkantjes (vorm is minder van belang) om en tussen weiden met aandachtig kijkende, soms ook enthousiast mee huppelende paarden (Jolanda en Arlette hebben wat gemist). Omdat het alleen maar heuvels zijn die je op deze prachtige (op het buitenland lijkende) locatie tegen komt, werd het behoorlijk zwaar.
Het speelde ook mee dat het toch maar een 'korte' training was, dus extra hard er tegenaan. Mijn hartslagmeter had ik gelukkig niet om, anders had ik me waarschijnlijk zorgen moeten maken. Om acht uur zat het er op en spoedden we ons met een aantal hardlopers naar de douches en vervolgens naar Joop zijn domein in Velp. Onder het genot van een biertje en wat nootjes (zo hoort het tenslotte) met zijn allen naar het voetballen gekeken. Gelukkig kon de teen van Jan deze bijeenkomst wel aan. Het begint gewoon te worden dat Holland makkelijk wint, dus de 2-0 (Huntelaar en Van Persie) tegen de Roemenen was geen verrassing meer. Joop: leuke tent, goed georganiseerd!

Draaien en keren

Ik had er weer zin in, de lange duurloop op de zaterdagmorgen. Vrijdagavond na de geweldige overwinning van 'onze jongens' op vice-werereldkampioen Frankrijk (4-1), dacht ik er gelijk aan om als eerbetoon in het oranje te gaan lopen. Nu is het zo dat de clubkleuren van Ciko oranje en zwart zijn, dus ik kon mooi een ciko shirt aantrekken. Ik heb nog een 40 jaar jubileum shirt van ciko (1966 - 2006). Welliswaar van katoen, niet ideaal maar voor het goede doel moet je wat over hebben. Nadat Joop met zijn harem zich had afgesplitst ging de route door naar Warnsborn. Altijd weer een kunst om zonder Gerrie daar goed de weg te vinden. Ursula wierp zich op als Tom-Tom en leidde de anderen(Herma, Josje, vader Joop(2), Sjaak) met enkele interventies van Sjaak en mijzelf en met veel draaien en keren, door het fraaie landschap heen. Het laatste stuk terug over de Waterberg maakt het voor een aantal toch nog even zwaar. Maar na ruim twee uur lopen mag je ook gewoon moe zijn. Toch weer bijna een halve marathon afgelegd.

Enkele cijfers van de Garmin Forerunner 305:
Afstand: 20,4 km. Tijd: 1.59.55 (incl. stops). Hartslag: 133 bpm. Calorieverbruik: 1574.

B & B

Bij de titel van dit bericht denk je in eerste instantie aan logeren op wat voor adres dan ook. Dat mag, maar ik bedoel nu 'Buikpijn' & 'Bardienst'. Wat heeft dat nu met elkaar te maken? Wel, de donderdagavond training met groep 5 onder leiding van Maarten verliep niet goed voor mij. Ik voelde al bij de start dat mijn buik of darmen (ik ben slecht in het herkennen van de verschillen) tegenstribbelde(n). Waarschijnlijk met eten (te veel?, te weinig? te vet? te laat?) te maken. Ik bleef hopen (tegen beter weten in, want ik ken het gevoel)dat de pijn af zou zakken, maar het voelde dusdanig dat ik er steeds weer mee bezig was. Het was de bedoeling om een lange duurloop met versnellingen te lopen, maar ik ben toch na een kilometer of 4 /5 afgehaakt. Rustig teruggelopen naar Ciko, wel steeds attent op zwijnen. Ik heb het er niet meer op en s'morgens had ik weer berichten op de radio gehoord dat er weer te veel rondlopen. De buikpijn zakte gelukkig langzaam weg. De tweede 'B' stond voor bardienst. Na het douchen begon ik aan het werken achter de bar. Voor mij de tweede keer en de eerste keer zonder ervaren persoon. Jan hielp me, het is ook de bedoeling dat wij de bardienst samen draaien. Best leuk om te doen, ook het bakken van bitterballen en friet ging goed. Tegen sluitingstijd kregen we zelfs complimenten van de 'notabelen' waarvan er verhalen gaan dat zij nogal kritisch zijn.
Maar zoals met alles probeer ik altijd af te gaan op mijn eigen waarnemingen en vooralsnog schakel ik deze mensen onder 'geschikte personen'. Het lastigste van de bardienst is het afsluiten. Als een cipier in de bijlmerbajes loop je met een bos sleutels alle sloten na van de deuren en het buitenhek. Maar nadat Jan ons er goed doorheen had geloodst, kon ik terugkijken op een slecht begonnen, maar prima afgesloten ciko-avond.

Game on!

Normaal gesproken hoef je bij niet aan te komen met spelletjes. Niet met bordspellen en ook niet met gelikte digitale games. Heel soms laat ik me meeslepen in een spelletje kaarten of triviant. Ik moet bekennen dat ik het dan eigenlijk ook wel weer leuk vind. Ik maak een uitzondering voor hardlopen. Met groep 5 doen we geregeld een fartlektraining of iets wat er op lijkt, maar in ieder geval heeft het een bepaalde spelvorm in zich. Zo ook dinsdagavond. Eerst in een rij met een man of acht rustig lopen en de achterste man/vrouw sprint slalommend (is dit een goed nederlands woord?) tussen de anderen naar voren. En dat zo'n twee kilometer lang. Het basistempo van de niet sprintende groep gaat ongemerkt omhoog, dus het wordt steeds zwaarder. Na dit onderdeel met een partner een drietal ronden afleggen, beiden in tegenovergestelde richting. De één begint rustig, de ander snel. Als je elkaar tegenkomt, wisselt het tempo. Ik liep samen met Ton en we kwamen exact op het beginpunt uit, hetgeen betekent dat we hetzelfde tempo liepen. Koen en Michel bleven ons voor, maar zij zijn ook wel van een dusdanig niveau, dat ik me daar niet mee wil meten. Het was een geslaagde trainingsavond. Door de spelvormen loop je ongemerkt goed te trainen.

Kadaver op de hei

Wat je al niet tegen kan komen tijdens een lange duurloop. Vanmorgen een kadaver van een schotse hooglander. Niet zo'n leuk gezicht, nog wel even door ons bestudeerd. We kwamen tot de conclusie dat menig ander dier zich te goed had gedaan aan de overblijfselen. De één zijn dood is de ander zijn b.. Het begint met de grotere dieren (zwijnen). Als die er genoeg van hebben komen de vogels. Bestaan er eigenlijk aasgieren in Nederland? Volgens mij niet. De laatste resten zijn een prooi voor allerlei insecten. Volgend jaar nog maar eens terug naar die plek om te kijken of er dan alleen nog een schedel over is (voor thuis aan de muur).
Het was trouwens niet de bedoeling om op de plek van de onfortuinlijke hooglander terecht te komen. Op een goed moment vergat ik een afslag en dwaalden we over de hei. Op het laatst, toen we zagen dat we door de bush-bush niet meer op bekend terrein kwamen, zijn we zelfs over een hoog hek geklommen naar de parallelweg langs de A50. Ja, je maakt wat mee. Ik zal toch beter op moeten letten als ik een groep de weg wijs. Het was wel weer heerlijk om zo'n lange duurloop te doen, prachtig weer. Echt genieten van de mooie omgeving. De zaterdagmorgenloop is favoriet bij mij.

Enkele cijfers: afstand: 21,5 km. Tijd: 2 uur 18 (inc. stops en wandelen). Hartslag: 131 bpm. Calorieverbruik: 1653.

Surpriserun

Na de Bedriegertjesloop was het tijd om te ontspannen. Dat gold niet voor mij, ik had tenslotte niet meegedaan in Rozendaal(zie vorige bericht) en had er zin in. Groep 5 ging op pad voor een rustige duurloop met als toelichting: 'spelvormen met tempowisselingen'. Omdat ca. de helft van de kleine groep de cross van woensdag nog in de benen had, bleven de versnellingen beperkt. Maar dat betekende niet dat iedereen een makkie had. Door de wederom volop aanwezige heuvels werd het toch nog zwaar en liepen er een aantal op het laatst met verzuurde benen. Maar het moet gezegd: de route was een totale (aangename) verrassing. Veel 'kruip door, sluip door' paadjes met de alom aanwezige brandnetels. Het was tevens een parkenloop: van Park Klarenbeek naar Sonsbeek, vervolgens naar Zijpendaal en de Gulden Bodem. Terug via de Schelmseweg. Alles zoveel mogelijk onverhard op paadjes waarvan het bestaan mij onbekend was. Naar mate de route vorderde werd het toch nog een beetje een slagveld. In ieder geval was het rommelig door de tempowisselingen en de mensen die moeite hadden met de lengte van het parcours. Toen Gordon op het laatst vroeg of er mensen waren die nog een extra lusje wilde lopen (al dan niet serieus bedoeld), kreeg hij onverwacht geen enthousiaste reacties. Ik had lekker gelopen nadat ik de hele week nog niet in actie was geweest en verheug me nu al weer op de lange duurloop van as. zaterdag.

Geen bedriegertjesloop

Vandaag geen bedriegertjesloop voor mij. Graag had ik op een steenworp afstand van mijn huis in het mondaine Rozendaal meegedaan aan de jaarlijkse bedriegertjescross. Ik zou hebben gekozen voor de 11 km, een afstand die beter bij me past dan 6 km. Op zo'n korte afstand heb ik de neiging om gelijk te gaan sprinten. Dat hou ik niet lang vol. Maar het hele feest ging niet door en dat heeft een hele goed reden. Er zijn namelijk toch nog belangrijker dingen in het leven van een hardloper, al is dat soms moeilijk te begrijpen. Mijn dochter ligt in het ziekenhuis, omdat ze gisteren geopereerd is aan haar kaken en kin. Overigens een geplande operatie die goed is gelukt volgens de arts. Vanzelfsprekend gaat mijn aandacht naar haar uit en moet ik het lopen laten gaan. Maar ik kan niet ontkennen dat ik in het ziekenuis mijn gedachten af liet dwalen naar de bedriegertjesloop en dan met name naar mijn ciko-maten die zich op het zware terrein ongetwijfeld het snot voor de ogen lopen. Ik ben benieuwd naar hun prestaties en uiteraard zal ik in september bij de Rozendaalse veldloop aan de start staan.