De plensbuien s' middags in Tiel voorspelden een modderig en zwaar parcours in Rozendaal. Zou het meevallen in Arnhem en omgeving, vroeg ik me af? Nou het viel dus niet mee. Liefhebbers van veldlopen in optima forma kwamen aan hun trekken. Zij die dit goed aankunnen zou ik als 'veldheren (of -vrouwen)' willen betitelen. Nat, modderig en glibberig waren de paden waar we overheen werden gedirigeerd. De zuigende werking van de bodem eiste zijn tol. Verbeten deed ik mijn best om een acceptabele snelheid vast te houden. Ik wilde immers binnen de 53 minuten finishen. In de bochten van de eerste kilometers gleed ik weg en kon me nog net staande houden. Iets wat niet bij iedereen was gelukt, bemerkte ik na de finish. Na het bochtige en heuvelachtige gedeelte volgde het zand van het welbekende 'testrondje', door sommigen 'de tankbaan' genoemd. Na afwisselend de linker en de rechterkuit begon ik nu de achillespezen te voelen. Herbert van groep 5 snelde me voorbij. De eerste vrouw (Marije Dippel) had ik constant in het vizier, maar ik was niet bij machte om haar te achterhalen. Ik telde de kilometers af. Nee, ik had het niet naar mijn zin tijdens het lopen (waar ben ik mee bezig?). Ik wist al lang dat ik mijn target niet zou halen.
Het kerkepad vormde de laatste zware opgave. Ik moest weer flink terug in snelheid. De laatste kilometer kon ik over het verharde pad toch nog versnellen. Ik had de veldloop bedwongen in 54.16 (13 km/u). Uitblazend zag ik de ene na de andere ciko'er binnenkomen. Cordien kon als derde vrouw weer een prijs in ontvangst nemen (sommige dingen worden al heel gewoon). De verhalen van de anderen aanhorend, sterkte me in mijn overtuiging dat ik toch een zeer acceptabele race had gelopen, maar ik zou me toch geen 'veldheer' willen noemen. Met een tevreden gevoel over mijn prestatie nam ik het 'functionele jubileumshirt' in ontvangst.
De plensbuien s' middags in Tiel voorspelden een modderig en zwaar parcours in Rozendaal. Zou het meevallen in Arnhem en omgeving, vroeg ik me af? Nou het viel dus niet mee. Liefhebbers van veldlopen in optima forma kwamen aan hun trekken. Zij die dit goed aankunnen zou ik als 'veldheren (of -vrouwen)' willen betitelen. Nat, modderig en glibberig waren de paden waar we overheen werden gedirigeerd. De zuigende werking van de bodem eiste zijn tol. Verbeten deed ik mijn best om een acceptabele snelheid vast te houden. Ik wilde immers binnen de 53 minuten finishen. In de bochten van de eerste kilometers gleed ik weg en kon me nog net staande houden. Iets wat niet bij iedereen was gelukt, bemerkte ik na de finish. Na het bochtige en heuvelachtige gedeelte volgde het zand van het welbekende 'testrondje', door sommigen 'de tankbaan' genoemd. Na afwisselend de linker en de rechterkuit begon ik nu de achillespezen te voelen. Herbert van groep 5 snelde me voorbij. De eerste vrouw (Marije Dippel) had ik constant in het vizier, maar ik was niet bij machte om haar te achterhalen. Ik telde de kilometers af. Nee, ik had het niet naar mijn zin tijdens het lopen (waar ben ik mee bezig?). Ik wist al lang dat ik mijn target niet zou halen. 
Het kerkepad vormde de laatste zware opgave. Ik moest weer flink terug in snelheid. De laatste kilometer kon ik over het verharde pad toch nog versnellen. Ik had de veldloop bedwongen in 54.16 (13 km/u). Uitblazend zag ik de ene na de andere ciko'er binnenkomen. Cordien kon als derde vrouw weer een prijs in ontvangst nemen (sommige dingen worden al heel gewoon). De verhalen van de anderen aanhorend, sterkte me in mijn overtuiging dat ik toch een zeer acceptabele race had gelopen, maar ik zou me toch geen 'veldheer' willen noemen. Met een tevreden gevoel over mijn prestatie nam ik het 'functionele jubileumshirt' in ontvangst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten