Tijdens de vakantie heb ik slechts één keer getraind. De locatie (bovenop een heuvel op 500 m. hoogte) waar we verbleven in Italië was schitterend, bijna te mooi om waar te zijn, maar voor het hardlopen minder geschikt. Of je moet 'Frans' heten en gek zijn op lopen in de bergen. Voor mij bleek het te zwaar te zijn. Het weggetje dat zich omlaag en omhoog slingerde had een stijgingspercentage van 17%. Ik begon met dalen en voelde na een paar honderd meter mijn bovenbenen al vollopen. Een rare gewaarwording. Ik probeerde ontspannen te blijven lopen, maar eigenlijk ben je alleen aan het remmen op je bovenbeenspieren. Toen wist ik al, dat wordt spierpijn de komende dagen. En dat klopte als een 'bus'. Beneden aangekomen, liep ik nog een paar kilometer vlak voordat ik de moed had om de heuvel weer omhoog te lopen. Ik drukte de stopwatch in, met het idee om de daaropvolgende trainingen de tijd te verbeteren. Hardlopend en wandelend liep ik in 12.22 min. (1,5 km.) naar ons tijdelijke huis. Maar die tijd verbeteren, dat kwam er niet meer van. Ik heb drie dagen last gehad van mijn bovenbeenspieren, bijna vergelijkbaar met de pijn na een marathon. Ik besloot met trainen te wachten tot de vertrouwde omgeving van Arnhem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten