Kuitenbijters in Maastricht

De aanloop naar de eerste Sint-pietersbergloop (Ainsi- 21,1) was ronduit rommelig en wekte vantevoren niet veel vertrouwen. De loop (eerste keer) was door de organisatie al eens (zo maar) verzet van de zaterdag naar de zondag. De informatie op de website en de inschrijvingsprocedure waren op zijn minst onduidelijk te noemen. Toch gingen we met 7 ciko-lopers (Jan V, Jan de J, Herma, René, Ton, Gordon en ikzelf) en een supporter (Ingrid, de vrouw van Gordon) met goede moed op pad naar Maastricht. Zaterdag tegen het middaguur meldden we ons bij de Stayokay. Even wennen aan alle regeltjes in zo'n veredelde jeugdherberg, tenslotte zijn we al oud en om dan met zijn vieren op één kamer in smalle stapelbedden te liggen..Maar voor één nacht was het een prima plek. Zelfs het avondmenu kon onze goedkeuring wegdragen. S'middags zijn we best cultureel bezig geweest. Met Jan de Jonge als gids slenterden we door het prachtige centrum, werd een kerktoren beklommen, kaarsen opgestoken bij Maria (bijna werd er ook gebiecht) en uiteraard werd er een groot stuk vlaai naar binnen gewerkt. De avond werd onder het genot van een 'sjoes' en een aantal Leffes dubbel doorgebracht in een kroeg aan het Vrijthof. Ja, daar waar s'middags de flikken van Maastricht http://tros.nl/uploads/pics/angela-victor-groot.jpg acte de presence gaven en waar de beroemde maastrichtenaar Andre Rieu de limburgers regelmatig in vervoering brengt en in laat haken. Ondertussen waren de grappen over de loop van de volgende dag niet van de lucht. 'Zou die überhaupt wel doorgaan?'; 'Misschien zijn wij de enige deelnemers?. De prijzen werden onderling al verdeeld en er werd een weddenschap afgesloten op het aantal deelnemers. Met iets te veel bier op om een goede prestatie te leveren meldden wij ons de volgende dag bij een fabriekshal. De Ainsi (een kunstenaarsclub) had een fantastische hal ter beschikking, ingericht met allerlei lounge-banken e.d. Deze unieke plek was voor één middag het domein van de hardlopers. Met hondertachtig anderen zouden wij de halve marathon gaan lopen. Ik was bevreesd voor mijn kuiten, hou zouden ze het houden? Afgelopen vrijdag nog laten masseren en dan nu met de nodige pijn starten. Ik besloot het er op te wagen, niet voor niets naar Limburg afgereisd tenslotte. We wisten dat we binnen 2 kilometer de St Pietersbergloop op zouden moeten. Rustig houden in het begin dus, trouwens de rest van de loop wilde ik het ook vrij kalm aan doen. Via het ENCI-terrein (Eerste Nederlandse Cement Industrie) klauterden we omhoog, de cement hoog opspattend tegen de benen (mooi gezicht op de tubes). Ton, Hubert (s'morgens gekomen) en René waren direct uit zicht. Grote gedeelten van de race zou ik Gordon, Herma, Jan en Jan in de buurt houden. Na de afdaling van de St Pieter volgde een prachtige tocht door het Belgische landschap. Oude dorpjes, dromerige koeien, fantastische landerijen etc. Ik keek mijn ogen uit. We zijn in onze omgeving heel wat gewend, maar dit was echt weer eens wat anders. De heuvels ook trouwens, een zwaardere loop heb ik nooit gelopen. De kuiten gingen pijn  doen en de laatste 6 kilometer besloot ik de wedstrijd uit te 'hobbelen'. Jan V, Gordon, Herma en Jan liepen steeds verder bij me weg. Ik wandelde gedeeltelijk de Pietersberg op en liep behoedzaam de steile heuvel af naar de finish. Eindtijd, 1.44.50, om snel te vergeten. Maar een hele mooie ervaring rijker. Inmiddels hoorde ik dat René en Ton op dit parcours een PR hadden gelopen, onvoorstelbaar. Maar gauw douchen in een van de twee beschikbare douches en tot mezelf komen. Moe was ik niet, voelde me fit maar was bezorgd over mijn kuiten. Insmeren dus maar weer. Het weekend Maastricht werd in ODW afgesloten met een etentje. Ik kijk terug op een geweldig leuk weekend en en grandioos mooie loop. En de kuiten? Die voelen niet eens zo zo slecht aan!

Geen gebed voor Maria

Op zoek naar een route die we niet vaak lopen, kwam ik op het idee om de paters en zusters van Mill Hill met een bezoekje te vereren. Dat wil zeggen, er langs lopen. Want de route er naar toe (en terug) is mooi. We starten slechts met vijf lopers. Helaas moest Moniek bij hotel Warnsborn afhaken, zij voelde zich niet goed genoeg om door te lopen. Met Gerrie, Jan en Peter liep ik door, over de A'damseweg, over de onverharde paden richting Papendal. Ik was extra attent op de keien op het pad, wil niet weer vallen. Onderweg passeerden we de mariakapel van de paters. Op mijn voorstel om even een 'weesgegroetje' te bidden, werd niet enthousiast gereageerd. Dan maar doorlopen. Het weer was prima, een zonnetje onder een mooie blauwe lucht. Maar ik kreeg het zwaarder. Had ik wel verwacht, ik eet wat minder om een paar kilo's kwijt te raken en nu raakte de brandstof snel op. Op karakter door. Mijn armen voelde een beetje doods en koud aan, maar Valkenhuizen was in zicht. Nu nog dat stukje door naar huis. Vierentwintig kilometer op de teller, klaar voor de halve marathon in Maastricht volgende week.

Bridge to Bridge 2010 (2)

Eindelijk weer eens een wedstrijd lekker gelopen. Dat is een tijd geleden, de laatste tijd alleen maar zwoegen en vechten voor een acceptabele tijd. Nu eens (noodgedwongen) niet op jacht naar een PR of scherpe tijd. Met deze andere instelling was het genieten. Ik merkte in de eerste kilometers al dat het lekker ging. De temperatuur lag nog best hoog, ondanks de regen. Het zachte regentje werkte echter verkoelend en ik had de juiste keuze gemaakt met een singlet. Wat naar achteren gestart (startvak 3), bracht een tempo van gemiddeld 4.40 min. per km., me langs Gordon en Herma. Even later kwam ik bij Peter Jesse en Theo Janssen. Theo bleef nog lang bij me, maar aan het begin van park Meinerswijk moest hij ook achterblijven. Nog steeds probeerde ik op gevoel te lopen, maar zo langzamerhand werd de tijd ook belangrijk. Ik wilde het tempo niet meer onder de 13 k/u laten zakken, dat lukte vrij gemakkelijk. Nadat ik Hans nog had ingehaald, kon ik op de laatste bridge aanzetten voor de laatste kilometer. Met een eindsprint kwam ik op 1.14.37, precies 13k/u gemiddeld. Blij ben ik met het resultaat, maar vooral op de manier waarop ik heb gelopen. Boven verwachting. Ik hoop dat ik op korte termijn de strijd weer kan aangaan met groep5-toppers als René (1.10) en Frans (1.09: PR). En niet te vergeten Jan Vullings, die zich zo langzamerhand ook ontplooit als groep5 vedette (1.11; PR). En wat te denken van Nancy, die voortgetrokken door Maarten, de tweede dame werd op de tien kilometer. Fantastisch gedaan. Ik zie de looptoekomst weer zonniger in!

Bridge to Bridge 2010

Vorig jaar moest ik noodgedwongen weer eens langs de kant staan (schildklierproblemen), dit jaar scheelde het een 'haartje', maar ik ben er bij. Morgen een nieuw parcours voor de 10 EM. Eerst de John Frost brug en op het eind de Nelson Mandela. Even wennen, ik loop hier al sinds begin jaren '90. De 5 km. tijdens deze bruggenloop was ooit mijn eerste wedstrijd (in ca. 21 min. 30) en ik weet niet beter dan dat de afdaling van de JF-brug de laatste honderden meters van de loop waren. Nu dus niet meer. Maar het maakt niet uit, ik kan meedoen. Hoewel, niet voor het 'echie'. Ik heb beslist geen wedstrijdhardheid na de vakantie en de knieblessure. Ik had al aangekondigd dat ik morgen als 'toerist' loop (zonder fototoestel). Ik kan dus mijn tijd uit 2008 (1.09.03; 14 k/u) bij lange na niet benaderen. Nee, als ik 12,5 k/u gemiddeld loop, kom ik uit op 1 uur 18 min. Zoiets zal het maximaal worden, ik zie het als een training. Maar ik ga er van genieten, ik heb veel te vaak langs de kant gestaan. Anderen, zoals Jan, gaan er helemaal voor, op jacht naar een PR. Het weer lijkt gunstig te worden, ca. 19 graden met misschien regen. Nu eerst nog even een rondje trainen en vanavond tijdens het trouwfeest van Marlies en Peter rustig aan doen.

Herstel zorgt voor optimisme

Ik moest voor mijn gevoel veel geduld opbrengen met de knieblessure. De (onstekings)pijn trok maar langzaam weg, de wonden heelden traag. Toch ben ik alweer na een goede week (volgens de huisarts moest ik minimaal 2 weken geduld hebben) begonnen om de knie te belasten. Eerst een ronde gefietst (zondag, 24km.), daarna op maandag (3,5 km) en op dinsdag (11 km.) hardgelopen. Maandag ging het lopen nog moeizaam, ik voelde de knie bij iedere stap. Een reactie na het lopen bleef gelukkig uit. Dus..., gelijk dinsdag weer aan de bak. Ik had een rondje van 7 á 8 km. in mijn hoofd. En wat ik ook al enigszins verwachtte (en op hoopte), ik kwam groep 5 tegen in het bos, bezig aan de zeer geliefde loopscholing onder de bezielende leiding van Maarten. Erg leuk om weer even deel uit te maken van de groep. Dan ben je er weer echt bij, zo voelt het. Na een paar rondjes DL2  en DL3 meegedraaid te hebben vond ik het genoeg. De conditie is volgens mij niet slecht, maar ik moet oppassen de knie niet te veel te belasten. Ursula liep niet lekker en liep gezellig mee terug naar Ciko. Thuis gekomen weer direct 'koelen'. Ik heb het ergste gehad en de knie verbeterd nu elke dag. Donderdag weer trainen met de groep en dan zondag toch de Bridge tot Bridge lopen. Het is belangrijk om er bij te zijn. Ik loop hem als 'toerist'!

Houdt het dan nooit op?

Dat ik afgelopen zaterdag ben gevallen is inmiddels oud nieuws. Maar dat ik me voorlopig weer 'gedeisd' moet houden, is balen..! Alsof de duvel er mee speelt. Steeds als ik denk weer in vorm te komen, loop ik tegen een lichamelijk ongemak aan, dat me korter of langer laat toe kijken. Mijn linkerknie ziet er niet uit, grote half geheelde (schaaf)wonden en gezwollen. Bovenal doet hij gewoon pijn, bij alles wat ik doe. Toch maar naar de huisarts gegaan, toen de pijn bleef aanhouden. Hij twijfelde en liet een röntgenfoto maken van het bot net onder de knie. Gelukig was die heel, geen scheur of breuk. Blijft over ontstoken slijmbeurs en/of pees. Het goede nieuws.. niets kapot. Het slechte nieuws, ben toch twee á drie weken uit de roulatie. De Rozendaalse Veldloop is de eerste in de reeks die ik miste. Ga ik de Bridge to Bridge halen (12 sept.)? ...wordt moeilijk. De ainsi_21 in Maastricht op 26 sept. toch wel hoop ik. Houdt het dan nooit op?