Kuitenbijters in Maastricht

De aanloop naar de eerste Sint-pietersbergloop (Ainsi- 21,1) was ronduit rommelig en wekte vantevoren niet veel vertrouwen. De loop (eerste keer) was door de organisatie al eens (zo maar) verzet van de zaterdag naar de zondag. De informatie op de website en de inschrijvingsprocedure waren op zijn minst onduidelijk te noemen. Toch gingen we met 7 ciko-lopers (Jan V, Jan de J, Herma, René, Ton, Gordon en ikzelf) en een supporter (Ingrid, de vrouw van Gordon) met goede moed op pad naar Maastricht. Zaterdag tegen het middaguur meldden we ons bij de Stayokay. Even wennen aan alle regeltjes in zo'n veredelde jeugdherberg, tenslotte zijn we al oud en om dan met zijn vieren op één kamer in smalle stapelbedden te liggen..Maar voor één nacht was het een prima plek. Zelfs het avondmenu kon onze goedkeuring wegdragen. S'middags zijn we best cultureel bezig geweest. Met Jan de Jonge als gids slenterden we door het prachtige centrum, werd een kerktoren beklommen, kaarsen opgestoken bij Maria (bijna werd er ook gebiecht) en uiteraard werd er een groot stuk vlaai naar binnen gewerkt. De avond werd onder het genot van een 'sjoes' en een aantal Leffes dubbel doorgebracht in een kroeg aan het Vrijthof. Ja, daar waar s'middags de flikken van Maastricht http://tros.nl/uploads/pics/angela-victor-groot.jpg acte de presence gaven en waar de beroemde maastrichtenaar Andre Rieu de limburgers regelmatig in vervoering brengt en in laat haken. Ondertussen waren de grappen over de loop van de volgende dag niet van de lucht. 'Zou die überhaupt wel doorgaan?'; 'Misschien zijn wij de enige deelnemers?. De prijzen werden onderling al verdeeld en er werd een weddenschap afgesloten op het aantal deelnemers. Met iets te veel bier op om een goede prestatie te leveren meldden wij ons de volgende dag bij een fabriekshal. De Ainsi (een kunstenaarsclub) had een fantastische hal ter beschikking, ingericht met allerlei lounge-banken e.d. Deze unieke plek was voor één middag het domein van de hardlopers. Met hondertachtig anderen zouden wij de halve marathon gaan lopen. Ik was bevreesd voor mijn kuiten, hou zouden ze het houden? Afgelopen vrijdag nog laten masseren en dan nu met de nodige pijn starten. Ik besloot het er op te wagen, niet voor niets naar Limburg afgereisd tenslotte. We wisten dat we binnen 2 kilometer de St Pietersbergloop op zouden moeten. Rustig houden in het begin dus, trouwens de rest van de loop wilde ik het ook vrij kalm aan doen. Via het ENCI-terrein (Eerste Nederlandse Cement Industrie) klauterden we omhoog, de cement hoog opspattend tegen de benen (mooi gezicht op de tubes). Ton, Hubert (s'morgens gekomen) en René waren direct uit zicht. Grote gedeelten van de race zou ik Gordon, Herma, Jan en Jan in de buurt houden. Na de afdaling van de St Pieter volgde een prachtige tocht door het Belgische landschap. Oude dorpjes, dromerige koeien, fantastische landerijen etc. Ik keek mijn ogen uit. We zijn in onze omgeving heel wat gewend, maar dit was echt weer eens wat anders. De heuvels ook trouwens, een zwaardere loop heb ik nooit gelopen. De kuiten gingen pijn  doen en de laatste 6 kilometer besloot ik de wedstrijd uit te 'hobbelen'. Jan V, Gordon, Herma en Jan liepen steeds verder bij me weg. Ik wandelde gedeeltelijk de Pietersberg op en liep behoedzaam de steile heuvel af naar de finish. Eindtijd, 1.44.50, om snel te vergeten. Maar een hele mooie ervaring rijker. Inmiddels hoorde ik dat René en Ton op dit parcours een PR hadden gelopen, onvoorstelbaar. Maar gauw douchen in een van de twee beschikbare douches en tot mezelf komen. Moe was ik niet, voelde me fit maar was bezorgd over mijn kuiten. Insmeren dus maar weer. Het weekend Maastricht werd in ODW afgesloten met een etentje. Ik kijk terug op een geweldig leuk weekend en en grandioos mooie loop. En de kuiten? Die voelen niet eens zo zo slecht aan!