De winter heeft zijn intrede gedaan. Erg vroeg, voor mijn gevoel zijn de laatste sneeuwresten van de vorige winter net weg. Toch weerhield het me niet om vanochtend om 9.30 te vertrekken voor een lange duurloop. Sterker nog, de mooie dag met zon en het rijp aan de bomen is uitnodigend. Wel even mijn oudste en dikste jasje opgezocht. Daaronder een thermo met lange mouwen. Helaas ben ik deze week mijn beste (hardloop)handschoenen kwijt geraakt, dus dan maar een paar oude dunne gevallen. Koude handen gegarandeerd. Het eerste stuk van het parcours ging over het fietspad richting Terlet. Hoe zou mijn hamstring het houden? Gisterochtend durfde ik het nog niet goed aan om met de groep mee te gaan. Eerst maar even zelf testen. Op de Eerbeekseweg werd ik lekker warm en waakte ik er voor om het tempo laag te houden. De hamstring liet zich nu voelen, maar ik wilde er niet te veel op letten. Ik had verwacht in dit mooie landschap wild te spotten, maar de dieren hielden zich schuil in hun warme hol. Toch nog een zwerm vogels die met een paniekerig geluid duidelijk maakte dat ze te laat naar het zuiden waren gevlogen. Op de terugweg op de Tönnekesweg was het genieten van de zon en de bevroren dauw. Maar mijn gedachten wisselde zich telkens af tussen de natuur en de hamstring, ik probeerde meer op de ongeving te letten. Een aantal keren moest ik opzij springen voor mountainbikers, die waren met zijn allen losgelaten. Een dame die te fanatiek in de remmen kneep ging onderuit. Niets ernstig gelukkig. Inmiddels was ik met mijn laatste kilometers bezig. Het was lang geleden dat ik 21.1 km in DL1-tempo had gelopen (hartslag 141 bpm). Dat voelde goed en die hamstring....die moet niet zeuren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten