Niet vooruit te branden

De reacties varieerden van 'je bent aan vakantie toe' tot 'je hebt vast en zomergriepje onder de leden'. Ik weet niet wat het is, maar ik was niet vooruit te branden tijdens de wisselduurloop. Net als dinsdag begon ik nog wel redelijk, maar na twee tempo'tjes (van 4 minuten) was het gedaan. Ik zag de rest van de groep steeds ver weg lopen. Eerst vond ik nog dat ik er tegen in moest gaan, niet toegeven aan de malaise. Ik kon het niet opbrengen, was ook niet zo verstandig geweest denk ik. Met lood in de benen liep ik achter de meute aan. Ik zag Saïd, Ton en Jeannette hun tempo's maken en vond dat ik minimaal in dat groepje zou moeten lopen. Wat is nu wijze raad? Naar je lichaam luisteren wordt vaak gezegd. Dat moet ik dan maar doen. Ik neem rust, totdat ik me fit voel en de aandrang tot lopen sterk wordt. De lange duurloop van morgen sla ik over. Ik zal de eerste kilometers volgende week in Engeland gaan lopen. Wellicht kan ik daar de basis leggen voor een mooi loopnajaar.

Bliksem zorgt voor vertraging

Het levert mooie plaatjes op, internet staat vol met 'onweer en bliksem' foto's. Gisteren was ik niet blij met de werkelijke afbeeldingen van flitslichten. Door een stevige bui (is niet zo erg) en de nodige donder en bliksem begonnen we een kwartier later aan de training. De veiligheid staat voorop. Ik besloot van mijn oorspronkelijke plan af te wijken en niet meer diep het bos in te gaan voor het te lopen parcours. Dit had wel tot gevolg dat ik de groep voor de eerste (van de acht) drie minuten versnelling een slecht pad liet inslaan. Te smal, bomen over het pad en verderop te stijl naar beneden. Na correctie ging het beter, maar niet met mijzelf. Bij de derde keer heuvel op vloeide de krachten weg en kon ik me alleen nog handhaven in het achterste deel van de groep. Natuurlijk had ik de tien kilometer van afgelopen zondag nog in de benen, maar dat hadden er meer. Veel later bedacht ik dat ik maandagavond, weer voor het eerst na vier jaar, bloed heb gegeven. Deze sociale bijdrage aan de maatschappij verklaart wellicht mijn zwakte. Ik snap nu waarom de wielrenners zuurstofrijk bloed (EPO) laten toedienen.

Wind spelbreker in Westervoort

45,36! Ik schrijf de tijd maar snel op en wil hem ook weer zo snel mogelijk vergeten. Ik schaam me er bijna voor. Vorige week zei ik nog tegen een hardloopmaatje dat de tien kilometer in ieder geval binnen de 45 min. gelopen moet worden, als een soort van ondergrens. Ik zei er ook nog bij dat ik me niet kon heugen langzamer te hebben gelopen. Ik met mijn grote mond! In Westervoort moest ik mijn meerdere erkennen in de wind, die verdomde harde wind blies me tussen de vijf en zeven kilometer naar een tempo van amper 12 k/u. Ik wist het nog van vorig jaar, ook toen had ik moeite maar kwam nog wel op een tijd van 43.49. Nu zag ik Maarten (43.32) en Hans (44.30) steeds verder weg lopen. Ik probeerde af en toe nog in een treintje uit de wind te lopen, maar de klok op de finish was meedogenloos. Andere ciko mensen liepen met wisselend succes. Cordien (47.19) liep gelukkig weer mee, bevrijd van blessureleed, wat van Herma (48.54) niet gezegd kan worden. Maria liep naar een nette 47.26 en Jan, tsja.. dnf. Jan stapte uit na 5 km. met pijn in de zij. Bernard had nergens last van en liet iedereen zijn hielen zien (41.58). Toch nog een positief punt wat mezelf betreft: ik liep pijnvrij en moet dus binnenkort deze tijd uit de boeken kunnen lopen. Ik ga gauw op zoek naar een geschikt loopje.

Inlopen voor midzomerrun

Morgen staat de midzomerrun in Westervoort op het programma. Ik ga daar 10 km. lopen, net als vorig jaar. Toen had ik een tijd van 43 min. 49 sec., dat moet sneller kunnen. Onder de 43 min. lijkt me mooi. Even afwachten wat het weer gaat doen, er wordt regen verwacht. Dat is niet zo erg, wind heb ik meer last van. Eigenlijk zou ik tot de wedstrijd geen inspanningen maar moeten doen, maar ik kon het niet laten. Ik liep vanmorgen om negen uur gewoon mee. Toch niet helemaal gewoon, ik liep eerder terug. Ik had me voorgenomen ongeveer een uur te lopen, het werd 1 uur en 10 min. Het was wel heerlijk, een minimaal regentje en koele wind zorgde voor een zeer aangenaam loopklimaat. Tel daarbij op het gezelschap van toch zo'n 8 personen en de dag is weer goed. het koste me moeite om op de Kemperbergerweg de weg naar huis in te slaan. Mijn tempo ging prompt omhoog, tot vaak boven de 11 p/u. Twaalf kilometer heb ik uiteindelijk gelopen met een gemiddelde hartslag van 133 bpm. Ik denk niet dat ik er morgen last van heb. En anders maar wel, het is het waard.

Benen laten zich voelen

Het was een zware trainingsweek. Beginnend op maandag, harder lopend dan bedoeld om het noodweer voor te blijven. Dinsdag en donderdag, intervaltrainingen. Nu op zaterdag de lange duurloop van ruim 21 km. Het weer perfect, de regenbuien waren voor even verdwenen en hadden plaats gemaak voor de zon. Dit inspireerde maar liefst 12 atleten om om negen uur de hardloopschoenen aan te trekken. Samen lekker babbelend, het tempo onder controle zoals het hoort bij een RDL. Saïd, Erik en Jeanette smeden plannen om de marathon van Berlijn te gaan lopen. Ik hoorde het aan en dacht terug aan mijn eerste marathon in de hoofdstad van Duitsland, een fantastisch evenement. Na anderhalf uur begon ik mijn benen te voelen, protesten na een zware trainingsweek, in totaal ca. 60 km. gelopen. Niet erg, zolang ik blessurevrij kan lopen voelt dit goed. Belangrijk om op tijd rust in te bouwen. Volgende week zondag wacht de tien kilometer in Westervoort. Ik doe er dus verstandig aan om de komende week rustiger te trainen.

Vorm verbetert

Nu mijn blessureperikelen steeds meer naar de achtergrond verdwijnen, ga ik meer vrijuit trainen. Zonder steeds te letten op 'pijntjes' loop ik nu mijn rondes weer in de subtop van groep5. De snelste mannen (Erik, Michiel, Bernard) hou ik niet bij. Ook Maarten is 'terug van weggeweest' en spurt meestal met kracht voor mij uit. Geen probleem, ik kan mijn gang weer gaan, zo ook in de rondes van gisteravond. Hans had zich enigzins vergist in de lengte van het programma en kortte gelukkig het aantal series (van 4 x 1500m.) in van drie naar één. Achtien kilometer zou wat te veel zijn geworden, als we het al hadden gered voor het donker. Op de terugweg als toegift nog even de bekende versnelling op de Schelmseweg. Van het viaduct naar de stoplichten (ca. 1 km) werd er weer flink gas gegeven. De 'haantjes' (inclusief moi) van groep 5 zwepen elkaar op tot een wedstrijdtempo. Met uiterste krachtinspanning kon ik de aanstormende Maarten en Jan achter me laten. Ook dat was voor mij een bevestiging van de stijgende vorm. Als het moet kan ik de snelheid weer hoog opvoeren!

Klimmen en zand

Donderdag trainde ik niet bij ciko. Dat had zijn reden, onze afdeling had het jaarlijkse afdelingsuitje. De organisatoren kozen op deze zeer warme dag voor 'highland games', met name geschikt voor hele stoere Schotese boerenknapen. Ik ben er te fijn voor gebouwd, concludeerde ik, nadat ik het boomstamwerpen niet echt goed onder de knie kreeg. Vanmorgen was ik bang voor spierpijn, maar ik had alleen een pijnlijk rechter sleutelbeen. Een souvenir van de boomstammen. Vanmorgen had ik zin in een compleet andere route, die ik laatst alleen heb gelopen. Via Velp, langs de schaapskooi op landgoed Midden Heuven en door naar de Zijpenberg. Hier was het klimmen geblazen en dat niet alleen. Mul zand de heuvel op dwong ons tot wandelen. Veel ruiterpaarden vooral (normaal kom ik hier als ik naast ons paard loop). Met de zon op onze hoofden werd het een mooie maar zware loop. Ik liep onverwacht lekker, onverwacht omdat ik vanmorgen erg moe was. Blij dat ik geen ongemakken meer voel. Bovenbenen en kuiten hielden zich uitstekend. Zou het dan nu een keer langer goed gaan? Ik hoop het!

Weer nieuw parcours voor testronde

Samen met Maarten heb ik afgelopen zaterdag gekozen voor een ander pad in de testronde voor groep5. Een beter pad, vlakker vooral, zodat de kans op blessures minder is en er beter kan worden ingehaald. Het betekent wel weer 400 meter extra afstand, maar dat is voor onze groep geen probleem. Wel een probleem was de hitte van gisteravond. Op voorhand haakten al een paar mensen af die de testronde niet zagen zitten (watjes?). Ik zag het juist als een goede test, je moet in elke weersomstandigheid kunnen lopen en je dus aanpassen aan die omstandigheden. Waar het met die warmte vooral op neer komt is het mentale gedeelte. Je raakt eerder uitgeput, waardoor je alles op alles moet zetten om stevig door te gaan. Het lichaam kan het heus wel aan, zeker op 4 kilometer. Overigens goldt dat gister niet voor iedereen. Jan en Ursula zijn uitgestapt en Frans moest even wat darminhoud lozen alvorens verder te kunnen gaan. Ik liep, voor het eerst sinds weken zonder kousen, een redelijke ronde. Ik was zeer tevreden over mijn kuiten, voelde totaal geen pijn. Ik beëindigde de 4,1 km. lange ronde in 17 min. 52 sec., 2 sec. achter Saíd. De snelste tijd werd door Erik neergezet: 15,39!