Ik was eerst niet van plan om te gaan, durfde het nog niet aan om een langere duurloop te doen. Maar na de training van donderdag voelde ik geen pijn. En gedurende de vrijdag begon het toch te kriebelen. Ik krijg vertrouwen in de kousen, die mijn kuiten de hele week al netjes de nodige ondersteuning geven. En ik heb geen spijt, nu ik dit stukje zit te typen. Het voelde heerlijk om te lopen door bos en heide met een zonnetje die het echt aangenaam maakte. We bleven keurig met z'n achten bij elkaar in een tempo zoals het hoort op zaterdagmorgen, tussen de 10,5 en 11 km/u. Uiteraard heuvel op langzamer, dan duikt de snelheid onder de 10 k/u. Heuvels waren in ieder geval populair bij Marlies en Moniek die, net terug uit Oostenrijk, wel wat anders gewend waren. We waren niet de enige in het bos. Tientallen wandelaars, sommigen hadden het zichtbaar moeilijker dan wij, kruisten ons pad. De vele schotse hooglanders keken het rustig liggend op de Eerbeekseweg, gelaten aan. Zoveel koeien heb ik daar nog nooit gezien, zijn er vast heen gedreven door de organisatie van de wandeltocht. Verderop eisten andere beestjes de aandacht op. Na een nogal begroeid pad kwam Maarten op het idee om te kijken of er teken mee liften. Nou, dat was een schot in de roos. We bleven aan het vangen. Moniek en Erik scoorden een heus tekenrecord, dertig, veertig stuks? Super kleine teekjes, we zijn vast door een broeiparadijs voor die beestjes gelopen. Ik kon er bij mij 1 ontdekken, ze lusten me niet. Na zo'n tien minuten oponthoud liepen de vlooiende mensapen door. Het gesprek ging nog over de ziekte van Lyme of als alternatief het opspuiten van deet, waar je dan weer kanker van krijgt. Volgende keer toch maar een ander pad kiezen. Na ruim 21 kilometer bereikten we de ciko-parkeerplaats.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten