Zware duurloop rond Terlet

Makkelijk had ik het niet vandaag tijdens de lange duurloop. De afgelopen week al zwaar getraind, ik denk dat dat mee speelde. Tot overmaat van ramp speelde de spier boven de knie weer eens op. Heel vervelend, steeds zo'n pijnscheut. Ik dacht er vanaf te zijn, niet dus. De ronde was prachtig, rondje Terlet. Het weer was prachtig, althans goed loopweer (dus geen vakantieweer). De schotse Hooglanders keken ons glazig aan en waren zelf liever lui dan moe. Jan liep makkelijk, praatte honderduit over het landschap, voor mij een teken dat hij een stuk beter liep. Jeroen en Cordien gingen ook goed. Daarmee heb ik alle lopers van vanmorgen gehad. Een klein select groepje dus, de vakanties zijn echt begonnen. Na zo'n 19 kilometer had ik het eigenlijk wel gehad, maar we moesten nog een 'stukje'. Ik liet me uiteraard niet kennen en stiefelde dapper door. Overigens liepen we ook niet echt langzaam, geregeld boven de 11 k/u. Mijn drinkflesjes raakten langzaam leeg. Nog even die laatste heuvel op, zo ..nu hebben we de zware onderdelen gehad. Samen met Jan liep ik over de Arnhemsche Allee naar huis. De Garmin registreerde ruim 26 km. De gemiddelde hartslag was wel ouderwets in orde, ruim onder de 140 bpm. Even een paar dagen rust!

Roparun ‘een avontuur voor het leven’

Onderstaande tekst heb ik gemaakt voor de cikoerier die deze maand nog uitkomt:

http://www.roparun.nl

Hoe het begon.

Met een aantal naaste collega’s bedachten we dat het goed zou zijn om mee te doen aan de Roparun. Om ons heen (collega’s , familie , vrienden) werden we regelmatig geconfronteerd met mensen die aan kanker leden. Via de Roparun konden we iets betekenen voor deze mensen, was het idee. Bij mij viel dat direct in goede aarde, een kans om het goede doel met een sportieve uitdaging te combineren. In 2010 wilden we als team van Waterschap Rivierenland (mijn werkgever) deel nemen aan de ‘Roparun’. Het is toen niet gelukt om ons in te schrijven, voor nieuwe teams zijn er maar beperkte plaatsen.  Gelukkig lukte het wel voor de editie 2011

Waterlopers in Parijs

Wat is Roparun?

De Roparun is een estafetteloop van ongeveer 520 kilometer van Parijs naar Rotterdam waarbij mensen, in teamverband, een sportieve prestatie leveren om op die manier geld op te halen voor mensen met kanker. Ook wel een avontuur voor het leven genoemd. Dat blijkt overigens ook uit het motto wat al jaren is: "Leven toevoegen aan de dagen, waar geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven".

Een Roparunteam bestaat uit maximaal acht lopers die dus ieder gemiddeld zo'n 65 kilometer lopen oftewel meer dan 1 ½ marathon. Daarnaast bestaat een team uit minimaal twee fietsers en nog een aantal mensen in de begeleiding. Denk hierbij aan chauffeurs, verzorgers, cateraars en wegkapiteins. Teams zijn zelf verantwoordelijk voor de invulling van deze taken en gemiddeld bestaat een team uit 25 personen.

Waterlopers

De naam ‘Waterlopers’ werd bedacht voor ons team. Een eigen website werd er gemaakt www.waterlopers.nl en de organisatie van de loop kon beginnen. Het is naast een sportieve vooral ook een logistieke uitdaging om met twee teams van 4 lopers en 2 fietsers non-stop van Parijs naar Rotterdam te lopen en te fietsen. Daarnaast allerlei acties bedenken om zo veel mogelijk geld op te halen voor het goede doel (stichting Roparun).

Voorbereiding

Ik nam het op me om de lopers goed voorbereid aan de start te krijgen. Makkelijker gezegd dan gedaan. Hoe moet je dit trainen? Twee dagen en twee nachten continue lopen, eten, slapen. In estafettevorm met vier lopers (verdeeld in stukken van 1500 m per persoon in vijf etappes van gemiddeld 53 km.). De gemiddelde snelheid moet minimaal 11 k/u zijn.

Ik maakte een schema om een redelijke halve marathon te kunnen lopen (kijkend naar de mogelijkheden van de lopers). Het ging me daarbij om het trainen van duurvermogen. De laatste 1,5 maand gingen we over tot meer wedstrijdspecifieke trainingen, d.w.z. intervallen van 1500 – 2000 meter. Met de hele groep oefenden we drie keer op heuvelachtig terrein en na de laatste gezamenlijke training kreeg ik er vertrouwen in. De lopers toonden hun vorm.

op de startlocatie

De Roparun

In het pinksterweekeinde (11, 12 en 13 juni) begon het dan eindelijk. In een groot park net buiten Parijs verzamelen de 275 teams zich. Ik was onder de indruk van de sfeer, iedereen popelde om te starten. En na een pastamaaltijd kon het beginnen. Ons team A beet de spits af in Parijs (zaterdag om 16.00 uur). Mijn team B zou na 60 km. team A aflossen.

Zo gezegd zo gedaan, nadat team A gearriveerd was op de afgesproken plek, begon ik met lopen en na 1,5 km. tikte ik mijn medeloper aan (die in het busje vervoerd werd). Zo draaide dat continue door. Ik voelde me prima, genoot van het mooie landschap, het heuvelachtige terrein, de zon, de klaprozen in de berm, de dikbilkoeien in de wei en de slaperige dorpjes. Ons team liep regelrecht naar ons eerste basiskamp, alwaar enkele collega’s zorgden voor eten en tentjes om even in te slapen. Team A ging toen weer op pad. voor een volgende etappe (is het nog te volgen?). Dat slapen moet je je trouwens niet te veel van voorstellen. Ik heb in twee nachten ongeveer 4 uur slaap gehad.

wachtend op eerste start

Naast slaapgebrek speelden de pijntjes op bij de lopers. Ik had in eerste instantie last van mijn linker knieholte en hamstring en op het laatst van mijn bovenbenen. Massage tussendoor zorgde voor enige verlichting en ook de ‘pillen’ deden hun werk. Opgeven is geen optie! Dat het een uitputtingsslag zou worden wisten we vantevoren. Wat me echt zorgen baarde waren mijn darmen die iets te fanatiek het voedsel doorstuurde naar de uitgang. Het loopt bijzonder onprettig van dixy naar struikgewas. Maar ook dit overwon ik m.b.v. van immodium.

Rotterdam kwam dichterbij. In verschillende dorpen (o.a. Ossendrecht, Oud-Beijerland) werden we met festiviteiten als helden binnengehaald. Het leek wel carnaval. Geweldig om mee te maken, maar wel doorlopen. Ik begon sterker te lopen, nam af en toe wat meer meters voor mijn rekening en schroefde het tempo wat omhoog. Lekker gevoel als je dat  nog kan.

 

De finish

De laatste etappe (35 km) moesten de lopers ook op de fiets, busjes mochten niet op de route. Dus fietsen en afwisselend lopen. De regen kwam met bakken uit de hemel, maar dat kon het moraal niet meer breken. De Coolsingel was volgestroomd om alle teams een geweldige ontvangst te geven, met muziek, tv-opnamen, mooie woorden, bloemen van de organisatie en ook van familie en bekenden. Ja, er werd menig traantje gelaten. Onze echte gemiddelde snelheid werd 11,22 k/u.

Finish Coolsingel

Het zit er op, het is met recht ‘een avontuur voor het leven’ te noemen. En teambuilding in ‘optima forma’. Ik zal dit niet snel vergeten. Eind juni nog een afsluitende feestavond en dan kunnen we ook onze verworven gelden aan het goede doel (stichting Roparun) doneren, dat zal ca. € 10.000 worden. Als je ooit de kans krijgt om mee te doen, pak hem dan! 

And his name is 'Edwin'

foto door Maarten

Velen (46%) hadden op Edwin gestemd. Daarmee liet hij bij de verkiezing van 'Recreant van het jaar 2010' anderen ver achter zich. De democratie viert hoogtij bij groep 5. Er hoefde - tot spijt van Tonny- dus niet gediscussieerd te worden in een of ander dubieus (rook)hol tot in de late uurtjes. Edwin voldeed ruimschoots aan alle criteria, ook aan een door Tonny ingebracht criterium: je moet 'zoenbaar' zijn. Voor Edwin is het te hopen dat hij volgend jaar ook ruimhartig kan zoenen bij het overhandigen van de beker, de bloemen en een foto. Onder het toeziend oog van o.a. oudgediende en oprichter van groep 5 'Ulke Bouwman' kreeg Edwin alle lof voor zijn enthousiasme voor Ultra- en trail-lopen en voor zijn bemoeienissen met Rondje Nederland  Bovenal is Edwin een bovenstebeste kerel en heeft hij de prijs dik verdiend!

Het werden er dertig

Op Valkenhuizen deed ik een voorstel aan de groep (liefst 13 lopers) om langs de IJssel van Velp naar Rheden te lopen, en terug te komen via het bos (posbank). Ik wist wel dat dat meer kilometers zouden worden dan de gangbare 20 km. Ik schatte het in op ca. 23 km. De groep vond het geen goed idee, de koude Oostenwind zou zich op de onbeschutte plekken langs de rivier te veel doen gelden. Het tegenvoorstel kwam van Gerrie: de beschutting van het bos opzoeken, naar de boerderij van Ark, richting Loenermark en terug met een lusje. Ook die route zou iets verder zijn dan 20 kilometer, maar werd door de anderen omarmd. De IJsselroute bewaren voor een volgende keer. In het bos liep het idd lekker, in het begin nog wat fris maar later kreeg ik het heerlijk warm. Na een uur kwamen we op een kruising waar een keuze onderwerp van gesprek was. Door naar de boerderij van Ark, of de weg terug inslaan? Ursula, Bernard en Bart durfden de langere route niet aan en draafden terug richting Valkenhuizen, de rest ging door. De hond achter het hek van de boerderij deed weer ontzettend zijn best om ons de stuipen op het lijf te jagen. Gelukkig bleek het hek wederom hoog genoeg. Peter sloot later nog vriendschap met deze boze viervoeter. Volgens Marlies is Peter een soort hondenfluisteraar waar Martin Gaus bij in de schaduw staat. We hielden het tempo er aardig in, Ruim 10,5 op een forse klim naar boeven. Het liep lekker, ik genoot van de mooie omgeving en de stilte van de natuur. Af en toe schrik ik van de vele kilometers die we al hadden gelopen en die nog zouden komen. Op de paddestoelen in de Imbosch (waar ooit Pim pandoer rond zwierf) stond een aantal keren: 'Arnhem 16km'. 

Dat zou wel erg veel zijn. Weer een splitsing, de marathonlopers Sjaak, Marlies en Jan vonden het nog niet genoeg en gingen voor een extra lusje. De benen werden moe, het  laatste venijnige gedeelte van het Kerkepad liet zich voelen. Op Valkenhuizen bleek dat we precies de afstand van de Asselronde hadden afgelegd (27,7 km.). Met de loopafstand van en naar huis eindigde ik na bijna drie uur lopen op 30 km. (hartslag 145 BPM). Met een goed gevoel om relatief makkelijk zo'n afstand te lopen, verwende ik mijn spieren met een warm bad!

70 kilometer in 1 week

Ik zeg wel eens: 'ik laat me bij het lopen niet tegenhouden door het weer'. Ik moet bekennen dat ik vanmorgen de moed niet had om in de stromende regen te stappen en me om 9.00 uur te melden bij Ciko. Ik bekeek de buienradar, hoorde de regen op het dak trommelen en dook, met een schuldig gevoel, het bed weer in.  Toen ik opstond was het droog, voor mij het teken om mijn hardloopkleren direct aan te trekken. Prima weer om te gaan inmiddels. Ik had het wel nodig om even mijn benen te strekken. Wel lekker uitgerust deze ochtend.
Nog steeds heb ik last van linkerkuit en rechter bovenbeen, ik wacht met smart op mijn zooltjes. Dicht bij kasteel Rozendaal deed ik ideeën op voor een fartlektraining. Wat zou het fijn zijn als we s'avonds weer in het bos kunnen trainen. Eerst nu maar bij daglicht over de paden struinen. De regen had zijn best gedaan, de bosgrond was kletsnat en drassig. Dat ze overal bomen aan het kappen en verslepen zijn helpt ook niet mee. Wel heerlijk rustig, ik ben niemand tegengekomen. Ik nam me voor niet al te ver te gaan, een kilometer of vijftien. Het werden er bijna achttien, over de fietspaden van de Koningsheide liep ik terug (de derderkerstdaglooproute andersom). Ondanks mijn pijnlijke bovenbeenspieren liep ik goed. Sowieso gaat het met mijn conditie de goede kant op. De benen (niet onbelangrijk) zijn het zwakke punt. Als ik terug kijk op de afgelopen week heb ik 70 kilometers gelopen, een respectabel aantal. Kwantiteit is goed, kwaliteit moet een stuk beter!

Asselronde en 'de man met de hamer'

foto door Edwin

Ik maakte me vooraf een beetje bezorgd over de wind. Maar volgens de winddeskundigen in de ciko-groep zou de zuid-westenwind gunstig op het parcours staan, op de terugweg van achteren. Het was dus zaak om op het eerste gedeelte op de heide tussen Hoog Soeren en Assel 'slim' te lopen. Dat bedacht ik voor de start. Zoals altijd ging Frans er als een haas vandoor richting de beruchte 'naald'. Edwin, Jan en ik bleven bij elkaar, Marlies, iets verder naar achteren, trok haar eigen (verstandige) plan. Lekker beschut door de bomen zochten we elkaar steeds weer op. Edwin had het bijzonder naar zijn zin, hij hopte van bekende naar bekende om over koetjes en kalfjes (hardlopen?) te praten. Jawel, hij nam al lopend ook nog filmpjes op. Wat loopt die man makkelijk, om jaloers op te worden. Ik probeerde me intussen te concentreren op een gelijkmatig tempo, dat ergens tussen de 12 en 12,5 lag. Op de heide vormden we een heus treintje, er sloten steeds meer mensen aan. Het werkte, ondanks de wind liepen we (te) vlot door, maar ik was bang later de tol te moeten betalen. Dat was ook zo, breekpunt was min of meer dat ik op 15,5 km. een drinkflesje liet vallen. moest bukken en weer opstarten. Edwin was uit zicht en Jan kon ik nog net inhalen.
Maar even later zag ik Jan ook steeds meer afstand nemen. Ik meette het af aan de pilonnen, links van de weg. Een, twee, drie pilonnen voorsprong...Onbegonnen werk, ik voelde mijn krachten wegvloeien en nam nog wat gel (gedver). Op het halve marathon punt stond de 'man met de hamer'. Ik kon alleen nog maar denken aan de finish en de kilometers die voor me lagen. Bij het 25 km. punt stond de man met de hamer weer, nu niet meer met een kleine hamer maar met een gigantisch exemplaar. De rest van het parcours was een lijdensweg. Ik kon niet meer versnellen, leefde nog even op toen ik de 18,5 lopers van ciko zag staan en strompelde over de finish. Totaal verzuurd en niet blij met de 2.16.00 (12,2 k/u, 157 BPM). Daarentegen hadden Frans (2.05), Edwin (2.09), Jan (2.14) en Marlies (2.18) het een stuk beter gedaan. Ik had ook beter de 18,5 kilometer kunnen lopen met de kanjers Herma (1.27), Peter (1.29) en Gerrie (1.32). Dinsdag een heel voorzichtig herstelloopje, a.u.b.!

Midwinter marathon 2011

Vaste prik zo'n beetje, de Asselronde (27,5 km) tijdens de Midwinter marathon in Apeldoorn. Ik vind het een heel mooie loop, door de buitengebieden van Apeldoorn, over de Veluwe. In de laatste jaren alle weertypen al meegemaakt, regen, kou, wind. Wat zal deze (voor mij vierde) editie gaan brengen? Weeronline geeft de zondag in Apeldoorn een '6-je': 10 graden, kans op een bui en windkracht 4 uit het zuidwesten. Niet zo slecht, korte broekenweer, maar die wind ben ik niet blij mee. Ik ben een slechte windloper, laat anderen meestal profiteren van mijn kopwerk. Moet ik dus anders gaan doen.
De afgelopen week heb ik nauwelijks getraind. Kan ook positief uitpakken onder het motto: 'rust is ook een training'. We zullen het zien. De laatste jaren heb ik mooie tijden neergezet: in 2009 2.08 (12,9 k/u) en in 2010 2.10 (12.7 k/u). Ik verwacht dat het morgen minder snel gaat. Ik wil hem als duurtraining lopen, ik denk dat ik bij Jan in de buurt (achter hem) blijf.

Zooltjes

Ik moet er ook aan geloven. Na een bezoekje aan de bij velen bekende Jules van de Veen op Papendal was het duidelijk. Mijn voeten hebben meer ondersteuning nodig dan mijn schoenen kunnen bieden. De schoenen zijn goed, als het kan alleen een maatje kleiner. De zooltjes moeten een oplossing bieden voor mijn kuitblessures. De bezoekjes aan de masseur en de tubes helpen ook wel, maar dat is achteraf. Nu ga ik voor (hopelijk) een preventieve oplossing. Over een week of drie krijg ik ze thuis bezorgd, ik ben benieuwd.

Roparun (1)

Vandaag de aftrap verzorgt van de ROPARUN voor de lopers van Waterschap Rivierenland. In roparuntermen zijn wij team 242, 'Waterschap Rivierenland, de Waterlopers'. In het pinksterweekend (11 - 13 juni) moet het gebeuren, de hardloopreis van Parijs naar Rotterdam. En dat alles voor het goede doel. Op de website staat het volgende te lezen:

De Roparun is een estafetteloop van ongeveer 520 kilometer van Parijs naar Rotterdam waarbij mensen, in teamverband, een sportieve prestatie leveren om op die manier geld op te halen voor mensen met kanker. Ook wel een avontuur voor het leven genoemd. Dat blijkt overigens ook uit het motto wat al jaren is: "Leven toevoegen aan de dagen, waar geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven".

Een Roparunteam bestaat uit maximaal acht lopers die dus ieder gemiddeld zo'n 65 kilometer lopen oftewel meer dan 1 ½ marathon. Daarnaast bestaat een team uit minimaal twee fietsers en nog een aantal mensen in de begeleiding. Denk hierbij aan chauffeurs, verzorgers, cateraars en wegkapiteins. Teams zijn zelf verantwoordelijk voor de invulling van deze taken en gemiddeld bestaat een team uit 25 personen.

Mijn taak is om een team te formeren en fit en getraind aan de start in Parijs te brengen. Ons team is rond, negen hardlopers van het waterschap, dat betekent 1 reserveloper. Omdat ik dat weinig vind, een blessure dient zich snel aan (weet ik uit ervaring), heb ik gezocht naar een 2e reserveloper en gevonden...Nancy zal zich beschikbaar houden als de nood aan de man /vrouw is. Geweldig dat ze dat wil doen.

Tijdens de aftrap vandaag hebben de lopers zich voorgesteld en hun loopervaring en niveau aangegeven, Enkelen moeten nog flink aan de bak om de richtlijn die ik heb gegeven te halen: een 1/2 marathon lopen in 1 uur 50 min. (11,5 k/u). Voor de meeste groep5 lopers een 'piece of cookie', zelfs voor Peter. Maar voorlopig  kunnen de roparunlopers 'de waterlopers' er tegenaan met een door mij gemaakt schema. Hoe zeggen ze het ook al weer in Friesland: 't giet oan! 

Klaar voor Apeldoorn

Even dacht ik - moederziel alleen op de parkeerplaats -: ik moet vandaag alleen lopen, de andere lopers vinden het te koud. Maar vijf minuten voor negen druppelden de langeduurlopers één voor één binnen. Toch weer een groep van 12 atleten, mooi aantal. Met 4 á 5 graden vorst starten is best even moeilijk. Toch weet je inmiddels dat je je snel warm loopt, dat was nu ook weer het geval. Het voelde goed, ik ben woensdag nog onderhanden genomen door masseur Job. De nare plekjes zijn weer vakkundig weggeboetseerd. Job had een drukke ciko week gehad vertelde Marlies, die er ook was geweest. Hij wordt zo'n beetje de vaste groep 5 masseur. Het wachten is op ciko-leaks van zijn hand.

Het was werkelijk prachtig (loop)weer, een beetje vorst, bijna geen wind en een zon die moedig door de ochtendnevel priemde en ons bij tijd en wijle verwarmde. Vooral de uitzichten op de hei, met op de achtergrond een stel grazende hooglanders, verdienden een foto (heb ik niet gemaakt). Het lopen gaat dan als vanzelf. Op de laatste 500 meter in het bos, versnelde ik nog even. Samen met Peter even de benen strekken. Bij aankomst op Valkenhuizen vond ik het wel genoeg, geen extra lusje vandaag. Volgende week wacht de 27,5 km. in Apeldoorn (Midwinter marathon, Asseltronde) Ik ben er klaar voor!

Goed gevoel

Schreef ik vorige week nog dat ik moeite had met de lange duurloop, vandaag ging het beter. De afgelopen trainingsweek was een voorbode. Ik heb pittig getraind op dinsdag en donderdag, maar herstelde sneller dan gebruikelijk de laatste periode. Het rechterbovenbeen blijft wel zeuren, ik zoek komende week de masseur maar weer eens op. Op weg naar Valkenhuizen liep Jan me al tegemoet, bezig met extra kilometers. De groep was groot met o.a. twee nieuwkomers uit de groep van Albert met marathon-aspiraties. Edwin en Herma zie je ook niet zo vaak op zaterdagmorgen, maar vandaag waren ze er bij. Het was lekker lopen in het bos, de paden lagen er goed bij. Het tempo: ook prima. Af en toe iets te hard, maar grotendeels werd er heel gedisciplineerd gelopen door deze doorgewinterde lange-afstandlopers. In ieder geval werd er volop gesproken over 'ciko-leaks' en 'thee-gate', een goed teken. Ik voelde me goed onderweg, het zand op de Eerbeekseweg had de goede hardheid en dat zorgde voor een vleugje endorfine en 'runners high'. De heuvels op de terugweg tartten de bovenbenen, maar ik kreeg het nooit echt moeilijk. Ursula had het wel moeilijk, maar sloeg zich er onder de ogen van (stok) Peter dapper doorheen. Om te voldoen aan het Enschede schema van Jan (25 km) plakte ik er met Sjaak en Marlies nog een rondje aan vast. Met 27 km. onder de hoeven plofte ik thuis voldaan op de bank, met jawel.... een kopje thee!

Lange duurloop gaat niet vanzelf

Eindelijk was het droog na een aantal dagen regen. Ook de laatste ijsplakken zijn verdwenen, constateerden wij in het bos. Warm was het ook, even wennen weer. Ik had bewust maar 2 laagjes aangetrokken en dat was ruim voldoende. Jan was eigenwijs en hield het bij drie lagen, maar bij het rekken (na 10 minuten) trok hij zijn jas al uit. Ook de 'regenpet' was overbodig. Het bospad door de Waterberg was compleet kapot gereden door vrachtwagens en ander groot materieel. Oppassen geblazen dus, plassen en verraderlijke diepe bandensporen. Ik hield mijn voeten droog. Op weg naar Schaarsbergen voelde ik dat het niet vanzelf ging. Ik liep moeizaam, misschien zou het later beter gaan, dacht ik. Bij manege Mansour moesten we nog rare capriolen uithalen om weer op het juiste pad terecht te komen. Ook hier vonden ze het nodig om het doorgaande pad overhoop te gooien en te blokkeren. Later volgde geen blokkades meer en viel er goed te lopen. Al pratende kreeg ik van achteruit te horen dat het te snel ging. Ik liep iets beter maar nooit makkelijk. De langere duurloop is te lang van mijn wekelijkse menukaart verdwenen. Dat moet weer veranderen, het is zo'n belangrijke basis voor alle andere afstanden en disciplines. Op de terugweg (via Sonsbeek) verlangden er meer mensen naar de eindstreep. Marlies en Peter (niet P) hadden het moeilijk. P(eter) liep voorop met zijn krachtige tred. Maar de 'kampioen van de trainingen' kwam netjes de rest weer ophalen (hoezo gedrild!). Voor Jan waren de afgelegde 20 km. niet genoeg en ging nog voor een rondje van drie kilometer. Is dat nu wel nodig na een week met 70 km? Marlies en ik hobbelden rustig, moe maar tevreden naar huis.

Afstand 22.5 km.
Gem snelheid 9,9 k/u
Tijd: 2 uur 14 min.
Cal, verbruik: 1790
BPM: 147

Foto's Egmond 2011

Egmond, best wel zwaar!

Hoe ongunstig kan het zijn: windkracht 5 schuin tegen vanaf zee. Ja, deze editie van de Egmond halve marathon eiste een hoop kracht. Om het tempo enigzins acceptabel te houden op het strand (dat overigens prima te belopen was) moest er gevochten worden. Het gevecht tegen de elementen, vooral tegen de wind. De schuimkoppen op zee vormde een mooi tafereel, als ik even de tijd nam om naar rechts te kijken en te 'genieten' van de omgeving. Ik ben gewoon niet goed met wind, ik verlis teveel snelheid. Na de start was ik redelijk snel vertrokken, met Jan en Herma in het kielzog. Frans en Nancy moest ik direct loslaten. Na 5 km. strand haalde Jan mij in. Ik moest hem laten gaan, maar de voorsprong werd nooit groot. Het onverharde gedeelte in de duinen liep ik sneller, zodat ik Jan achterhaalde precies op het moment dat we de steentjes opdraaide. Nu met de wind in de rug vervolgden we onze (en van al die anderen) weg. Toch merkte ik dat ik in het eerste gedeelte van de race teveel had gegeven. Ook nu kon ik niet boven de 13 k/u blijven. Lange tijd had ik nog hoop om binnen de 1.40 te finishen en het doel van vandaag te halen. Jan haakte af met hartklachten (niet ernstig) en ik zag de Bloedweg dichterbij komen. Die stelde eigenlijk niet veel voor bemerkte ik, maar toch voldoende om het laatste beetje energie uit me te persen. Ik zette de laatste kilometer nog even aan, althans voor mijn gevoel. Het zou me niet gebeuren dat Jan me op de meet zou kloppen. Mijn eindtijd: 1.40.53, ruim een minuut boven het gestelde doel. het andere doel voor 2011- Jan voorblijven - slaagde wel. Gelukkig kwam Jan (in 1.41) gezond over de finish. Via Edwin (1.34 PR) hoorde ik de geweldige prestaties van de andere hardloopmaatjes uit Ernem e.o. Ton en Maarten liepen zelfs binnen de 1.30. Voor Maarten was het een PR (1.29). Ook de tijden van Frans (1.38) en Nancy (1.37) mogen er zijn. Peter (1.47) haalt waarschijnlijk sneller de 1.45 dan hij had durven dromen. Marlies klokte (1.44) en is hiermee andermaal de snelste in huize Garstenveld. En Herma moest even wandelen, maar haalde toch nog een zeer acceptabele 1.52. Het blijft een feest om hier te lopen!

De Kop is er af!

De eerste kilometers in het nieuwe jaar zijn gemaakt. In heerlijk weer, iets boven het vriespunt en volop zon, vertrok ik voor een lange duurloop. Door de gladde omstandigheden, verijsde paden, koos ik voor de veiliger fietspaden van het (bij ciko-lopers) alom bekende Rondje Koningsweg. Ik liep de lastige variant, eerst langs de A-50, zodat het venijn van de heuvels op de Kemperbergerweg aan het eind zit. Het geeft een goed gevoel om de nieuwjaarsdrank en het vele eten uit je lichaam te lopen. De benen deden het goed, de kuiten voelden prima. Ja, zonder tubes, ik ben al een tijdje bezig met kuitspierversterkende oefeningen en heb het idee dat het helpt. In het 'koude dal' op de Koningsweg passeerde ik een groepje ciko-lopers uit de groep van Albert. Gezellig keuvelend vervolgden zij hun weg. Ik deed het alleen, maar vond dat niet erg. Ik genoot van de omstandigheden en was in mijn hoofd soms al bezig met de halve van Egmond. Hoe zou het daar gaan volgende week? Ik merkte dat ik sneller liep toen ik goed warm werd. Zo tussen, de 11 en 12 k/u per uur. Op de kruising met de Schelmseweg besloot ik de ronde nog wat uit te breiden en liep via de Bakenbergseweg, Van Heemstralaan en Sonsbeek terug naar huis. Achtien kilometer gaf de Garmin aan, een mooi begin van 2011!

2011

Ik wens de volgers en passanten van mijn blog een fantastisch en gezond 2011. En bovenal veel (blessurevrije) kilometers.