Lopen op vreemde bodem

Na ons bezoek aan het zwembad (op mijn 46e verjaardag, hiep hiep hoera!) kreeg ik het (bekende) gevoel te moeten gaan hardlopen. Het was er nog niet van gekomen op het vakantieadres in Slovenié. Ik had de kustlijn al meerdere malen bekeken op mooie hardlooproutes. Ik kwam niet verder dan een stuk langs de zee lopen op het fietspad van Portoroz naar Piran. Een andere mogelijkheid, het beklimmen van de direct langs de kustlijn opkomende heuvels, leek me te zwaar. Bovendien moest ik rekening houden met de hitte (30-32 graden). Ook had ik al andere lopers proberen te spotten. 'S morgens liepen de meeste serieuze lopers, 's avonds vooral diegenen die voor sportief willen doorgaan en gezien willen worden. Ik ging om ongeveer 17.30 uur. Het was nog heet. Ik begon toch met een stukje in de heuvels, maar na enkele keren op een doodlopende weg terecht te zijn gekomen, hield ik dat voor gezien en ging de kustlijn volgen. Na ongeveer drie kwartier terug in ons hotel. Het zweten hield nog ongeveer 1 uur aan, ook na het douchen en tijdens het avondeten. Maar in ieder geval had ik de loopschoenen niet voor niets mee genomen.

De laatste training voor mijn vakantie. Het lijkt nu net of ik heel lang weg ben, maar voor je het weet, over twee weken, ren ik weer rond in de bossen rond Arnhem. Ik had verwacht dat het rustig zou zijn op de dinsdagtraining. Maar de laatste weken is het druk bij groep 5, drukker zelfs dan in groep 4. Het blijkt dat veel mensen die toch een behoorlijk niveau bezitten, de afwisselende trainingen van groep 5 waarderen en de sprong hebben gewaagd van groep 4 naar 5. Dinsdagavond liepen we met ca. 16 mensen een bosparcours van 3 x 15 min vlotte duurloop, afgewisseld met rondes RDL van ca. 10 min. Nadat Maarten ons de fijne kneepjes van de 'loopschooloefeningen' had geleerd (het blijft erg vermakelijk om anderen te zien prutsen) liepen we gezamenlijk de eerste twee ronden. Het bos was weer enigzins aangedroogd na de vele regenval de afgelopen dagen en de temperatuur was aangenaam om te lopen. Ik probeerde steeds in de voorste gelederen te blijven, dat loopt voor mij toch het makkelijkst. Als je het dan moeilijk krijgt, kun je beter het gevoel hebben vooraan te lopen dan achteraan aan te moeten klampen. Uiteraard gingen de tweede en vooral de derde ronde steeds sneller. De VDL wordt bij ons al snel TDL. Toch heerlijk gelopen, na afloop een voldaan gevoel. Ik had mijn slome gevoel van voor de training weggewerkt. Nu op reis naar Slovenië (Portoroz). De hardloopspullen gaan altijd mee en worden overigens ook gebruikt. Behalve die ene keer in Italië toen we een hittegolf hadden en ik het niet zag zitten om met 40 gr. te gaan lopen. Ik vind het heerlijk om op onbekende plekken al lopend de omgeving te verkennen. Daar is vast wel ruimte voor in ons programma, dus ik kom (af)getraind terug.

Vakantie(slapte)

Het is te merken, de vlucht naar vooral warmere oorden heeft toegeslagen. Met welgeteld drie man vanmorgen op pad. Overigens was het voor mij ook niet vanzelfsprekend om te gaan lopen. Deze week protesteerde mijn rechter kuit. Het houd me dan wel bezig hoe zich dat ontwikkeld en of het verstandig is om te gaan rennen. Het viel niet mee om bijtijds op te staan. Het vakantiegevoel heeft zich ook van mij meester gemaakt. Maar nadat mijn wekker voor de derde keer geluid liet horen, vermande ik me, ik besloot me als een 'kerel' te gedragen en er uit te gaan. Eigenlijk voel ik me ook wel een beetje verantwoordelijk voor de zaterdagmorgenlopers. Sommigen melden zich bij mij als ze zaterdags mee willen lopen, of berichten me als ze er niet bij kunnen zijn. Ik word klaarblijkelijk beschouwd als een soort 'vaste waarde'. Ik was in ieder geval verheugd dat Gerrie na lange tijd haar gezicht weer liet zien. Zij leidde mij en Marcel (ik weet niet eens zeker of hij zo heet, wat ben ik daar toch slecht in!) als vanouds door Warnsborn e.o. Na de gewoonlijke twee uur lopen was ik blij dat ik terug was. De kuit heb ik niet gevoeld. Wel een goed gevoel, zo'n laatste lange loop voor ons vertrek naar Slovenië. Ik ben nieuwsgierig naar de loopomstandigheden in Portoroz.


Enkele cijfers:
Afstand: 21,8 km; Tijd: 2 uur 9 min.; gem snelheid: 10,1 k/u; hartslag 136 bpm; calorieverbruik 1732.
Totale afstand deze week: 49 km.

Gepimpte kantine

Het was al een tijdje beloofd door het bestuur: de ciko-kantine krijgt een opknapbeurt. Net toen ik me af begon te vragen of het dit kalenderjaar nog stond te gebeuren, is er actie ondernomen. In juni en juli stond de kantine op zijn kop. Er werd een 'technische dame' ingeschakeld voor de vormgeving en de technische uitvoering. Het was een tijdje behelpen, de bardiensten konden maar beperkt worden geleverd. Binnen zitten was ook even niet mogelijk. Gelukkig was het in juni vaak mooi weer, zodat het buitenterras (wanneer wordt daar iets moois van gemaakt?) goed werd benut. Overlast is er altijd met een verbouwing, maar wordt over het algemeen geaccepteerd omdat de verwachtingen m.b.t. de resultaten hoog zijn. En ik moet zeggen, de opknapbeurt heeft zeer zeker een positieve uitwerking op de sfeer (en dus op de omzet?). De ciko kleuren oranje en zwart zijn overal herkenbaar. Het nieuwe meubilair toont vriendelijk en uitnodigend. De ronde tafel van de notabelen is wel blijven staan, zal wel een harde eis zijn geweest van de heren. Voor je het weet word je als bestuur aansprakelijk gesteld voor het vervreemden van andermans eigendommen. Inmiddels heb ik enige ervaring opgedaan met het praten en consumeren rondom de leestafel, dat bevalt goed (jammer van die zichtbare kroonsteentjes aan de zeer smaakvolle leeslampen). De inrichting van de zithoek links van de bar had ik spannender verwacht. Lisette had het over een lounche-hoek met kussens, waarop je heerlijk kan chillen en relaxen. Als je dan de harde houten banken ziet, nodigt het niet uit om in de kantine te blijven 'plakken'. Misschien komt het nog. Over het algemeen ben ik tevreden over datgene wat er tot stand is gebracht (met ik neem aan beperkte middelen). De echte gezelligheid (om dat specifieke nederlandse woord maar weer te gebruiken) wordt gemaakt door de mensen in de kantine. Wat een cliché!

Iets te lang

Zelfs voor ervaren trainers blijkt het moeilijk te zijn om de lengte van een parcours goed in te schatten. Volgens het trainingschema, bevestigd door Hans die vanavond de training verzorgde, zouden we 3 x 1200 m lange interval doen. Het werd 'iets' meer! Vooraf hadden we als ervaren lopers al aangegeven dat de bewuste ronde (in de buurt van het as verstroooiveld) minimaal 1600 meter zou zijn. Maar na de eerste ronde gaven diverse gps-horloges keihard een afstand aan van 2300 m. Oeps, kleine misrekening. Omdat Hans er zelf ook van opkeek (van Gordon zijn we het gewend, die rekent in miles), kregen we in ronde drie wel de keus tussen een kleinere ronde of nog een keer de grote. Uiteraard wilde ik me weer niet laten kennen en koos voor de 2,3 km. Ik voelde me ook nog goed, had mijn krachten goed verdeeld. Mijn eerste ronde ging in 10.09 min., de tweede en derde in 9.54 min (ca. 14 km/u). Ik kon hiermee niet voldoen aan de opdracht om na de 1e ronde steeds 30 sec. sneller te lopen. Volgens mij heeft (wellicht m.u.v. onze echte atleet Koen en Ton in zijn kielzog) niemand dat gehaald. Jeugdig enthousiast als we zijn starten we altijd te hard, we leren het ook nooit. Zelfs de nieuwe dame (Cordien) bezondigde zich hieraan. Laten we het houden op beginners overmoed. Of zou ze toch een fles wijn hebben verdiend door in de 1e ronde Koen bij te houden?

Fietspaden parcours

Min of meer gedwongen door de vele regen en de daardoor nauwelijks begaanbare bospaden, besloten we verhard te gaan lopen. Wat er dan al snel naar voren komt is de Derdekerstdag route. Ik stelde voor om hem andersom te lopen. Volgens mij is die dan wat zwaarder, vanaf kasteel Rozendaal klim je eigenlijk constant tot de brandtoren op het Rozendaalse veld. Dat leek me wel wat, denkend aan de renners in Frankrijk die de pyreneeën cols voorgeschoteld krijgen de komende dagen. Aldus vertrokken we met een groep van acht personen. Een behoorlijk aantal gezien de vakantietijd, al meenden Herma en Ursula de tien-uur groep te moeten prefereren boven de immer gezellige 9.00 uur groep (foutje of verstandig?). Ook Jan maakt nog steeds geen deel uit van de vaste bezetting. Hij ontbrak de afgelopen weken door een onwillige teen. Nu had hij ook een goede reden om niet mee te lopen, hij geniet van een vakantie in Frankrijk. Ik verwacht hem afgetraind terug (ik zal een trainingsschema opsturen). Met de bezetting die er wel was ontwikkelden we een behoorlijk tempo. Op de vlakke stukken tussen de 11 en 12 p/u. Het kon, niemand had het echt moeilijk. Toch weer achteloos een halve marathon gelopen zo op de vroege zaterdagmorgen.

Enkele cijfers: Afstand 20,8 km.; Tijd 1 u 55 min; Gem snelheid 10,8; Hartslag 134 bpm; calorieverbruik 1623.

Nattigheid

Ooit heb ik me voorgenomen om me niet tegen te laten houden door de weersomstandigheden. Regen, wind, storm, hagel, sneeuw of een combinatie daarvan, ik ga hardlopen als ik dat heb gepland. De strijd aangaan met de elementen! Klinkt wel stoer, maar kan ik het altijd waarmaken? In ieder geval vanavond wel. Ondanks de regenachtige dag gewoon met groep 5 de bossen in voor 2 x 25 minuten vlotte duurloop. Gestart in de stromende regen, bij het zwembad 100 meter verder, waren we al doorweekt. In deze fase deden we nog onze uiterste best om de grootste plassen te ontwijken. Maar als je er eenmaal 'door' bent (het lijkt op zwemmen), loop je overal doorheen. Het geeft dan zelfs een gevoel van vermaak. Dan de duurlopen. De route liep over de 'zevenheuvelen' langs de golfbaan. Dat betekent klimmen over zandheuvels en - in deze omstandigheden - glibberen over smalle paden. De heenweg was goed te doen, in een rustig tempo bleven we bij elkaar. De route terug was anders en eindigde in complete chaos. Twee groepen (de snelle en de iets minder snelle) moesten op eigen houtje het parcours teruglopen. Ik verkoos de snelle groep, wilde me uiteraard niet laten kennen. En zoals zo vaak in loopgroep 5 wordt een vlotte duurloop. als de remmen weg worden gehaald, een wedstrijd van man tegen man (de dames zijn meestal wat verstandiger). Terug over de zandheuvels bleek de afspraak 'op elkaar wachten bij het begin van het parcours' (wat nu het eindpunt was) aan dovemans oren gericht. Het grootste gedeelte van de minder snelle groep en de echt snelle mannen van de 2e groep, waren verkeerd gelopen en direct teruggegaan naar Ciko. Hetgeen door onwetendheid bij de achterblijvers ontaardde in een klopjacht door het bos, zonder resultaat. Gelukkig troffen we elkaar bij het clubgebouw. Toch vind ik het vreemd dat diverse mensen die wekelijks en soms al jaren in dit stuk bos lopen, de weg niet kennen. De afhankelijkheid van de TOM-TOM is hiermee maar weer eens bewezen!

Eenzame interval

Zeven uur, eindelijk thuis (zie vorig bericht 'Te laat door..'). Snel even wat eten. De rest van het gezin is het inmiddels gewend dat ik op dinsdag en donderdag mijn (beperkte) portie eten gezellig in vijf minuten wegwerk om daarna mijn hardloopspullen bij elkaar te zoeken en op de fiets te springen op weg naar de Beukenlaan. Deze keer wist ik dat de groep al weg zou zijn en ik besloot om voor mezelf een intervaltraining af te werken. Na een korte inloopronde de baan op. Een moment dacht ik er aan om me aan te sluiten bij de groep van Paul van Rooijen, maar ten eerste waren ze al volop bezig (met loopschool) en ten tweede bestond hun programma uit interval kort. Ik besloot dat ik toch meer had aan de lange variant en bedacht een programma voor mezelf, waar ik me aan moest houden. Ik zou 3 * 1200 meter op wedstrijdtempo (10km) lopen met een rust van 400 meter (wandelen en RDL). Zo bedacht, zo gedaan! Elke 1200 meter liep ik net onder de 5 minuten. Dat is een gemiddelde snelheid van 14,6 km/u. Dat gaat toch een stuk makkelijker zo op de baan. Tijdens mijn laatst gelopen wedstrijden lukte het me niet om het gemiddelde op 14 km/u te houden. Omdat ik altijd bang ben om te weinig te doen en ik sowieso nog voldoende tijd had voordat ik als ontvangstcomité voor groep 5 kon gaan dienen, heb ik er nog maar 4 ronden (1600 m) op tempo bij aangeplakt. Ook die ging in dezelfde snelheid. Tevreden over het verloop van mijn eenzame training liep ik nog een temporonde mee met groep 7, 400 meter in 17,2 km/u met een piek naar 19,6 km/u. Kijk, dat zijn nog eens snelheden.

Te laat door....

Meestal lukt het om op tijd bij ciko te zijn, deze keer niet. Sowieso is het altijd spannend en een race tegen de klok. Komend vanuit Tiel ben ik afhankelijk van de drukte op de weg. En druk is het vaak, heel vaak. Elk jaar (misschien wel elke maand) zie ik het aantal auto's oplopen. Als dat letterlijk gebeurt, sta je dus in de file. De brandstof is schijnbaar nog niet duur genoeg. Maar ja, ik kan moeilijk de anderen met een beschuldigende vinger aanwijzen, als ik zelf ook vrolijk (nou ja..) op het asfalt mijn sporen achterlaat. Als dan ook nog regelmatig een vrachtauto op zijn kant ligt (het lijkt soms wel tot nationale sport verheven met als prijs: hoe kan ik de grootste chaos veroorzaken), schiet het al helemaal niet op. Tot overmaat van mijn ergernis rijdt ik elke dag kilometers lang over de A15 naast een lege roestige Betuwelijn. Ik zeg: vervoerders, rot op met je goederen naar die spoorlijn, daar is die toch voor bedoeld! Of zou de vrees van velen worden bewaarheid dat het hier gaat om een politieke dwaling, ingegeven door prestige en hoogmoedswaanzin, waar de meeste franse presidenten ook last van hebben.
Als ik dit in een vlaag van frustratie opschrijf zou ik bijna vergeten dat ik gisteren niet te laat was door het verkeer. Ik ging gewoon te laat weg bij mijn werk.

Op zoek naar goede gevoel

Ik heb al vaker geroepen dat de zatermorgenloop (lange RDL) mijn favoriet is. Op een rustige manier met een groepje er op uit, waarbij het altijd weer spannend is of de twee uur durende loop ontspannen dan wel moeizaam kan worden volbracht. Het is toch om en nabij de halve marathon-afstand die we afleggen. Over het algemeen gaat het me goed af, een enkele keer is de vorm van de dag er niet. Dan wordt het ploeteren en verlang je naar de Beukenlaan. Gisteren ging het wisselend, het begin verliep stroef. Had o.a. te maken met de warmte, de zon die in gedeelten waarin we niet werden beschermd door de bomen, de lichaamstemperatuur en de hartslag op deed lopen. Ook de vochtigheidsgraad deed een duit in het zakje. Ach, je zoekt toch altijd een oorzaak (boosdoener) als het niet loopt zoals je verwacht. Feit is dat mijn gemiddelde hartslag vandaag 10 bpm hoger was, dan normaliter op een zaterdagmorgen. Maar ik herstelde na een kilometer of acht, ging steeds lekkerder lopen en had aan het eind nog voldoende energie over om enkele versnellingen te doen.

Enkele cijfers: afstand 20 km.; tijd 1.59; hartslag 143 bpm; calorieverbruik 1543; hoogteverschil 653 m.

Geen marathon

Ik heb de beslissing genomen. Geen marathon meer dit jaar. Ik heb lang nagedacht over de marathon van Amsterdam. Zou ik op 19 oktober op dat snelle parcours mijn PR kunnen verbeteren naar 3.15? Want dat is wat ik dan wil, ik kan zo'n wedstrijd niet rustiger lopen als ik weet dat het parcours mogelijkheden biedt om een snelle tijd neer te zetten. Zelf heb ik het idee, dat voor mij 3.15 het hoogst haalbaar is met de nu door mij gevolgde trainingsmethode. Maar dan maar een andere keer. De beslissing geeft me een zekere rust. Met voorbereiding en herstelperiode staat dan een maand of vier /vijf toch in het teken van... Nu kan ik me verheugen op allerlei andere leuke wedstrijdjes (samen met de ciko-hardloopmaatjes). Voor de Bridge to Bridge (10 e.m., 14 september), de 1/2 marathon van Amsterdam (19 okt) en de Zevenheuvelenloop (15 km, 16 nov.) heb ik me al ingeschreven. Ik kan me voorstellen dat hier de Posbankloop en de Montferlandrun nog bijkomen. De rest laat ik nog open, er is ruimte voor meer wedstrijden. Ik ga nadenken over een marathon in 2009. Wordt het een voorjaars- of najaarsmarathon? Binnen of buitenland? Genoeg vragen om voor mezelf te beantwoorden. Maar nu eerst de blik richten op de najaarswedstrijden, heerlijk!

Smerige rug

Maarten nam ons mee en volgde de gebruikelijke (verantwoorde) opbouw: rekken en strekken, de immer populaire loopschooloefeningen, steigerungen en daarna de kern van de training. Die kern bestond vanavond uit een slalomloop en vervolgens werd ter plekke steeds wat anders verzonnen. Oefeningen die de meesten sinds de middelbare schooltijd niet meer hebben gedaan. Veel pret met haasje over en door wijd gespreide benen kruipen met als gevolg smerige ruggen door zanderige handen. En als je rug nog niet vuil was, dan werd die het wel door de 'push ups'. Tot Maarten zijn verbazing ging de hele groep zonder mopperen plat op de rug om de krachtoefeningen uit te voeren; 'Befehl ist befehl'. Het was een bijzondere training die werd afgesloten met korte interval en een 'ieder zijn eigen tempo' loop naar de stoplichten op de Schelmseweg, waarbij mijn tempo opliep tot bijna 20 km/u.