Ooit heb ik me voorgenomen om me niet tegen te laten houden door de weersomstandigheden. Regen, wind, storm, hagel, sneeuw of een combinatie daarvan, ik ga hardlopen als ik dat heb gepland. De strijd aangaan met de elementen! Klinkt wel stoer, maar kan ik het altijd waarmaken? In ieder geval vanavond wel. Ondanks de regenachtige dag gewoon met groep 5 de bossen in voor 2 x 25 minuten vlotte duurloop. Gestart in de stromende regen, bij het zwembad 100 meter verder, waren we al doorweekt. In deze fase deden we nog onze uiterste best om de grootste plassen te ontwijken. Maar als je er eenmaal 'door' bent (het lijkt op zwemmen), loop je overal doorheen. Het geeft dan zelfs een gevoel van vermaak. Dan de duurlopen. De route liep over de 'zevenheuvelen' langs de golfbaan. Dat betekent klimmen over zandheuvels en - in deze omstandigheden - glibberen over smalle paden. De heenweg was goed te doen, in een rustig tempo bleven we bij elkaar. De route terug was anders en eindigde in complete chaos. Twee groepen (de snelle en de iets minder snelle) moesten op eigen houtje het parcours teruglopen. Ik verkoos de snelle groep, wilde me uiteraard niet laten kennen. En zoals zo vaak in loopgroep 5 wordt een vlotte duurloop. als de remmen weg worden gehaald, een wedstrijd van man tegen man (de dames zijn meestal wat verstandiger). Terug over de zandheuvels bleek de afspraak 'op elkaar wachten bij het begin van het parcours' (wat nu het eindpunt was) aan dovemans oren gericht. Het grootste gedeelte van de minder snelle groep en de echt snelle mannen van de 2e groep, waren verkeerd gelopen en direct teruggegaan naar Ciko. Hetgeen door onwetendheid bij de achterblijvers ontaardde in een klopjacht door het bos, zonder resultaat. Gelukkig troffen we elkaar bij het clubgebouw. Toch vind ik het vreemd dat diverse mensen die wekelijks en soms al jaren in dit stuk bos lopen, de weg niet kennen. De afhankelijkheid van de TOM-TOM is hiermee maar weer eens bewezen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten