Geen lange duurloop door blessure

De linkerkuit is nog pijnlijk, duurt langer dan verwacht. Voordat ik ga lopen moet eerst de pijn verdwenen zijn, vind ik. Vanmorgen dus geen lange duurloop voor mij. Jammer het weer is prachtig en dan is het altijd fijn om buiten te sporten. Ik pak straks de fiets om op die manier aan beweging te komen. Ik baal.. wil gewoon altijd (maar welke loper niet) veel en hard kunnen trainen en mijn wedstrijden lopen. Nu dat niet gaat en ik al langere tijd loop te sukkelen, ga ik op zoek naar oplossingen. Vandaag ga ik naar Runtoday, eens kijken of ze mij kunnen helpen met zooltjes of kousen. Als de blessure blijft ga ik naar een sportarts op Papendal. Ik heb al geïnformeerd, maar het is voor mij een grote stap. Is het wel zo'n serieuze blessure om naar een arts te gaan vraag ik me dan af. In ieder geval ga ik actie ondernemen.

Prestatiedrang en pijnlijke kuit

Ik wijt het aan de fanatieke manier van lopen de afgelopen keren. Nu zit ik (weer) opgescheept met een pijnlijke linkerkuit.. shit!! Zaterdag moest ik de lange duurloop aan me voorbij laten gaan. Dus zondagmorgen aan de bak. Het was schitterend weer en ik had er zin in om het mezelf moeilijk te maken. De pijnlijke spieren van het klussen zouden door de andere manier van je lichaam pijnigen verbeteren, was mijn gedachte. Misschien een rare gedachte. Feit was dat ik het zwaar had onderweg. Ik koos voor een ronde naar Velp, dan klimmend richting Posbank en via de brandtoren terug. De warmte maakte het extra pittig. Door de heide ploeterend had ik het na zo'n 13 km. gehad. Ik had de brandtoren net in zicht en moest via het Kerkepad nog terug. Mijn linkerkuit liet zich al voelen, maar ik besloot (na wat rekken) er verder niet op te letten.  Op karakter vervolgde ik mijn weg (welke keus had ik trouwens?). De Garmin registreerde 21 km. toen ik uitgeput thuis kwam. Vervolgens kon ik thuis weer fijn meehelpen met opruimen en schoonmaken. Dus niet geheel uitgerust begon ik dinsdag aan het groep5 programma, 5 x 1000 meter op 5 km. tempo. Ook hier vloog ik weer fanatiek in. De eerste ronde is per definitie mijn slechtste, ik ben dan nog niet warm. De volgende rondes gingen al beter, maar ...weer die k-kuit die opspeelde. Weer maakte ik de training gewoon af. Ik twijfel nog of ik donderdag wel ga trainen.

Toch nog even een rondje

Vandaag was de tweede klusdag. Door het witten en sausen voel ik de pijn in mijn bovenlichaam, vooral mijn nekspieren moeten het ontgelden. Positief gezien: ik train nu spieren, die ik anders nauwelijks gebruik. Misschien ga ik er wel harder door lopen. Terwijl de hele dag mensen actief waren in de buitenlucht tijdens hemelvaartsdag, ploeterde ik door, tussen vier muren. Ik vond het dan ook heerlijk om in de namiddag nog even een rondje te lopen. Snel even de grootste vegen latex van gezicht en armen wassen, want zo wil je niet gezien worden en de hardloopschoenen aan. Ik was benieuwd of ik na zo'n inspannende dag lekker kon lopen. Het viel me best mee. Ik liep een soort van vlotte duurloop door de Rozendaalse bossen. Tijdens zo'n korte ronde (9,5 km) moet ik het natuurlijk wel lekker zwaar maken, dat geeft de meeste voldoening. Dus laste ik nog een aantal versnellingen in. Thuisgekomen had ik de tijd om even bij te komen, te douchen, te eten om vervolgens de keuken verfklaar te maken. Morgen gaan we er weer gewoon tegenaan.

Overtreffende trap van 'zwaar'

De overtreffende trap van 'zwaar'was van toepassing op de heuveltraining van dinsdag. Gordon bracht wat nieuws, een heuveltraining in pyramidevorm. Een ieder mocht wel zo hard gaan als die zelf wilde en aan kon. Ik was van plan mijn krachten te verdelen. Dat lukte niet helemaal. Na de eerste drie lengtes (steeds langer dus) begon ik al aardig na adem te happen. En er kwam nog het een en ander tussen Bosweg en park Klarenbeek. De paarden stonden ons dromerig na te kijken, .. wat een uitslovers. Zo voelde het ook. Ik moet toegeven dat ik zelfs een keer een stukje heb gewandeld. Ik trok het niet meer, mentaal zeker niet. De JSF-motor haperde inderdaad, maar tijdens een wedstrijd zullen we er weer staan. Één heel positief punt, sinds lange tijd voelde ik mijn bovenbeen niet opspelen tijdens een training. Nu de komende dagen 'lekker' klussen thuis.

Nog 1 maal Han-Kan

Het JSF team: eindtijd 3.20.06

Mooie route door Warnsborn

En weer waren de weergoden ons goedgezind op de zaterdagochtend. Gelukkig maar, ik had moeite met opstaan, was misschien nog moe van de vorige dag toen ik op het werk meedeed aan de 'sportexperience'. Je kan kiezen uit een aantal sporten (sommigen zou ik geen sport willen noemen, wat te denken van Salsa dansen). Ik koos voor Kleiduivenschieten (ook een spel) en.. jawel Nordic walking. Ik wilde ervaren of mijn vooroordelen tegen deze manier van bewegen op enige waarheid berustte. Is het inderdaad een sport voor bejaarden? Ik ben niet 'om', ga vanaf morgen niet beginnen met Nordig Walking maar toch, als je het goed doet (en dat doen de meesten niet) dan is het behoorlijk inspannend en goed voor je bovenlichaam. Maar genoeg hierover, vanmorgen gewoon lekker hardgelopen (ca. 20km). Door het prachtige Warnsborn, waar ik nog steeds goed de weg moet leren. Maar met lerares Gerrie er bij, liepen we geen gevaar te verdwalen. Een ieder liep prima, ...o nee, een enkele uitzondering. Onze kilometervreter Frans zat er doorheen. Niet verwonderlijk als je in drie dagen zo'n 75 km. hebt gelopen. Hij traint voor de Apeldoornse hardloopvierdaagse (100 km), het begint over twee weken. Een uitdaging die ik volgend jaar wil aangaan.

Testronde fanatiek beleefd

Ik ben niet helemaal blij met het nieuwe pad in het testparcours. Te veel kuilen en hobbels, in een wedstrijd (want zo wordt het wel beleefd) moet je eigenlijk niet na hoeven te denken waar je je voeten neerzet. Dat moet je hier wel. Ik had de start wel verlegd, zodat we niet met zijn allen de hobbels moesten nemen. Het eerste gedeelte liep ik zelf mee, liep snel terug via een binnendoorpad om de andere lopers af te vlaggen en te klokken. Het parcours was zwaar, het rulle zand eiste zijn tol. Het was op de gezichten van de lopers af te lezen, die er zoals altijd fanatiek invlogen. Ik hoorde achteraf geluiden over 'gehijg van achteren' en: 'die wilde ik toch maar even voor blijven'. Erik liep de snelste tijd in 14,03 min. een gemiddelde snelheid van 15,7 k/u! En bleef daarmee Jan Keemink in de eindsprint voor. Geweldig. Ook de anderen lieten prima tijden noteren, daarmee is maar weer eens aangetoond dat er goed getrainde atleten in de groep zitten.

Aangepast testrondje

De zomer testronde van groep 5 moest noodgedwongen worden aangepast. Het pad waar we gewend waren te starten is om een niet bekende reden geblokkeerd voor publiek. Ter vervanging is er,  parallel aan het oude pad, een pad dwars over het heideveld verruimd en geschikt gemaakt voor lopers. Dit pad ligt op sommige plaatsen nog geen 5 meter van het oorspronkelijke pad vandaan. Er zal best heel lang over nagedacht zijn en dus zijn nut hebben. Het vervangende pad vind ik echter niet geschikt om in de testronde op te nemen. In het midden te smal, waardoor je je voeten te dicht bij elkaar moet plaatsen. Aan de zijkanten te ongelijk en te veel begroeid. Het pad door het bos (aan de andere kant van het oorspronkelijke pad) is beter te belopen. Ook niet echt vlak en daardoor ook niet ideaal, maar toch beter. Vanavond heb ik de nieuwe route gelopen. Het is 3640 meter lang en daarmee net zo lang als de wintertestronde (moslaan). Wel ga ik de start en finish verplaatsen, zodat we niet op het nieuwe pad hoeven te beginnen, het is daar wat lastiger inhalen. Ben benieuwd hoe het morgen gaat.  

HAN-KAN vooral erg leuk!

Had ik het vooraf over het leveren van een topprestatie, toen ook al wist ik dat dat van secundair belang is. Ik heb genoten gisteren, van de sfeer tijdens de marathon en niet in het minst van de zeer goede onderlinge sfeer van de ciko'ers, lopers en supporters (oa. Anja, Jan Albert, Gordon) In grote getale meedoen aan een wedstrijd en dan ook nog de meesten in estafette-vorm is erg leuk. Daarnaast zijn ook de persoonlijke prestaties het noemen waard. Verschillende loopmaatjes verbeterden weer eens hun persoonlijke beste tijd. En dat viel niet mee, mij lukte het in ieder geval niet. S'morgens vroeg om 9 uur starten was een voordeel, gezien de steeds warmer wordende zon. Maar soepel ging het niet, na een kilometer of zes kreeg ik last van steken in de buik en de zij. Dat is niet meer weggegaan, moest zelfs even wandelen. Mijn vooraf gewilde tijd van 1.32 zat er dan ook niet meer in, ik wist dat na zo'n 8 kilometer. Wel werd ik nog even opgebeurd door de naast mij fietsende Gerrie, Carolien en Jacqueline. Zij gaven ook nog even de tussenstand door van de ciko-teams op het parcours. Een 'oortje' bleek dus niet nodig te zijn. Mijn tempo zakte weg van 13,7 gem. naar onder de 13 k/u om uiteindelijk te finishen in Gendt op 1.34.50 (gem 13,2 k/u).  Hier nam Ursula het spreekwoordelijke stokje over. De wissel met het klitteband en de chip was tot in den treuren geoefend en niet zonder reden, zag ik aan het geklooi van een heleboel anderen.  Net na Ursula kon Tonnie van start. Edwin had mij met zijn 'negatieve split tactiek' bijna achterhaald. Ik hield een kleine minuut over. Aan de finish bleken de vrouwen, ondanks de warmte en het lege (te lange?) parcours voortreffelijk te hebben gelopen. Er schijnt zelfs één van de dames in slechts een BH gehuld over de dijken te hebben gehold. Moet kunnen, zeker als je daarmee de ciko-strijd in je voordeel beslecht. Het team TO-WIN (Edwin en Tonnie) zetten de snelste tijd neer met 3.17.33. Ursula zorgde met 1.45.16 ervoor dat wij tweede werden in 3.20.06 (de 14e tijd in het overall-klassement).  Moniek liep verrassend snel en bezorgde haarzelf en René (team Bierhof) een tijd van 3.20.55. Said beslechtte de altijd aanwezige strijd met Jan in zijn voordeel. Hij had welliswaar dit keer de steun van Bertha. Duopenotti (3.25.13) bleef het P-team van Jan en Herma (3.26.22) voor. De rij van ciko-teams werd gesloten door de gelegenheidskoppels Mama Mia (Frans en Grace) in 3.38.51 en Hup (Erik en Marlies) in 3.42.18. Jammer dat er geen prijs werd gegeven voor meest originele teamnaam. Er was nog even verwarring over de moederdagprijs, maar de zo gewilde sport-BH ging aan de borsten van Ursula voorbij, jammer! 

JSF op koers voor topprestatie

De politiek heeft weer een fraai staaltje 'polderen' laten zien rondom de aanschaf van de JSF (Joint Strike Fighter), hetgeen weer heeft geleidt tot een niet uit te leggen slap compromis. Ik hou daar niet van en wil een daad stellen met het benoemen van ons Han-kan team tot 'JSF'. Eén ding staat vast, die straaljager kan ongelooflijke snelheden halen, wat te denken van 1,6 mach (ca. 1700 k/u). Hier past enige bescheidenheid in de vergelijking. Ursula en ik gaan overigens wel het maximale er uit proberen te halen. Onze vorm voelt goed aan. We willen in de strijd met onze ciko-concurrenten niets aan het toeval overlaten. De overhandiging van het klittenband met chip is uitgebreid getest, het gaat in de (top)sport tenslotte om de details. Ons doel is de marathon af te leggen in 3 uur en 15 min. De weersvoorspellingen zijn gunstig, dus excuses wil ik bij voorbaat niet maken. We hebben er alle vertrouwen in. Over concurrenten gesproken, volgens mij zijn we redelijk aan elkaar gewaagd. Saíd loopt al langere tijd tijdens te training in mijn kielzog mee en is dat zondag ook van plan, Bertha moet het dan afmaken. Frans en Grace kunnen verrassen. René en Moniek, hou ze in de gaten! Edwin en Tonny zijn het te kloppen duo, op papier de snelsten. Erik en Marlies, ik weet het niet. Jan en Herma vormen het P(atat)?-team en zien zichzelf als outsider, zij durven geen harde doelstelling uit te spreken en dus blijft het bij 'lekker lopen'.
Mijn lijstje voor de Han-Kan is:
1. Edwin en Tonny
2. Wim en Ursula
3. Saïd en Bertha
4. René en Moniek
5. Jan en Herma
6. Frans en Grace
7. Erik en Marlies

We zullen het zien zondag, ik heb er in ieder geval erg veel zin in.

Pittige RDL

Een rustige duurloop met groep 5 wordt dan toch altijd weer pittig. Is het niet de snelheid, dan toch het parcours, zeker wanneer Gordon de training geeft. Om het zekere voor het onzekere te nemen namen Edwin, Jan, Herma en Ursula vroegtijdig afscheid van de rest. Dit alles met het oog op de Han-Kan estafette van as. zondag. De andere Han-Kan lopers (Frans, Said, René en ikzelf) hadden er geen problemen mee om nog even lekker aan de bak te gaan. De (rust)tijd tot zondag moet voldoende zijn om fris aan de start te verschijnen. Ik liep lekker, er wel voor zorgend niet te hard van stapel te lopen tijdens de versnellingen. Ook heb ik tijdens het lopen (te veel) aandacht voor eventueel opspelende onwillige kuitspieren. Het ging goed, ook tot genoegen van Ursula kwam ik na 16 km. heelhuids aan bij Ciko.

15 x 1 minuut is toch zwaar

In eerste instantie zou ik de training geven. Hans wilde graag ruilen, dus de 14e mei is de 'testronde' voor mij. Vandaag 15 x 1 min. met steeds 1 min. pauze. Dat kan nooit zwaar zijn, dacht ik. Een kwartier je best doen is een makkie. Dat viel nog tegen, althans ik maakte het zelf natuurlijk weer zwaar. Ondanks een verkoudheid, accelereerde ik bij iedere snelle minuut tot een aardig tempo. Ik wil de snelheid voor de HAN-Kan nog even testen. De opdracht'5 km tempo', voor mij 15 k/u, haalde ik regelmatig. De ondergrond door de regenbuien was zwaar. Wel hebben we nog even het beoogde nieuwe pad voor de testrondes geprobeerd. Het is wat ongelijk, passeren is lastig. ga nog kijken hoe ik het ga doen op 14 mei. Na de toch ongedacht zware training had ik het op de terugweg naar ciko ook wel gehad. De garmin stopte op bijna 15km. 

Laatste lange duurloop voor HAN-KAN

Nadat ik gistermiddag nog 8 km. over mulle ruiterpaarden had geploeterd kon ik er vanmorgen weer stevig tegenaan. De laatste lange duurloop voor de HAN-KAN. Bart kwam ook voor de laatste test, hij loopt volgende week de hele marathon. Volgens mij zit het wel goed met zijn conditie. Regelmatig steeg het tempo, ook door zijn toedoen, naar 12 - 12,5 km/u. Nieuwkomer Lauke liep ook prima. Toen deze frele jongedame vertelde dat ze hardlopend al eens de Kilamanjaro had bedwongen, dwong dat respect bij me af. Ook nu liet ze blijken zo'n lang, zwaar parcours goed aan te kunnen. Want makkelijk heb ik het niet gemaakt, de onvermijdelijke heuvels en de door de droogte zanderige ondergrond zorgden voor een energieverslindend rondje. Tot mijn genoegen liep mijn Han-Kan maatje Ursula erg goed, ook zij dreef het tempo af en toe op. Jan houdt daar over het algemeen niet van, maar vandaag liep hij toch wat harder dan gebruikelijk. Je voelt dat de Han-Kan niet ver meer is, diegenen die meedoen zijn zich aan het testen. Ik liep lekker, pakte de snellere tempo's mee en naarmate de afstand groter werd, ging ik lekkerder lopen; een goed teken. Precies na 21,1 km. waren we terug (gem. hartslag 139 bpm). Ursula gaf me het startnummer voor volgende week, om maar mee aan te geven waar de aandacht op gevestigd is.

Niet geplande kilometers

Hoe anders kan het lopen dan je had gedacht, in dit geval letterlijk. Een zeer klassieke fout zorgde ervoor dat ik onbedoeld enkele extra kilometers heb afgelegd. Na het beluisteren van 'Kane' tijdens de 'koninginnenach' ontdekte ik dat ik de fietssleutel was verloren(nee, niet te veel gedronken!). We kennen het gevoel denk ik allemaal, ongeloof, 10 x alle zakken navoelen voordat je accepteert dat de sleutel toch echt weg is. Wat te doen? De fiets laten staan en lopend naar huis was voor mij de meest voor de hand liggende optie. De bagagedrager van Jolanda's fiets kan mijn gewicht niet aan, dus besloot ik hard te gaan lopen. Gewoon lopen schiet namelijk niet op. Valt toch tegen in je gewone kleding en op schoenen die aanvoelen als een plank. De volgende morgen zouden we al vroeg naar Apeldoorn vertrekken om de koninklijke familie te bewonderen. Dus liep ik (nu wel in hardloopkleding) om 7.00 uur met de reservesleutel naar V&D om mijn tweewieler op te halen. Best lekker eigenlijk zo vroeg door de stad lopend die nog moest ontwaken. De reservesleutel kreeg ik er trouwens niet in, de originele sleutel zat namelijk in het slot!