Ik had er lang op gewacht. Op de laatste dag van de olympische spelen wordt de marathon voor mannen gelopen. Dit wilde ik live volgen. na 1,5 uur slapen om 1.30 's nachts opgestaan voor de mannen van de lange afstand. Kamiel Maasse voor de laatste keer op het Internationale podium. Vooraf was voorspeld: het wordt een tactische race, niet de snelheid zoals bij stadsmarathons (met hazen) staat voorop maar de winst. De weersomstandigheden zouden ook geen snelle tijd toestaan. Maar vanaf de start werd een moordend tempo opgelegd door de Afrikanen (binnen 3 min. per km.!). Het werd een afvalrace onder de brandende zon met temperaturen die opliepen naar 29 graden. Ik beeld me in dat ik er bij loop en voel de ontberingen van Rotterdam 2007. Daar was het na 15 kilometer gedaan met me. Nu drink ik rustig mijn koffie en nip van een glaasje Dom Benedictine. Ik ben onder de indruk van de slomo beelden wanneer de flessen water worden leeg gegoten over de afgematte maar afgetrainde lichamen. Kamiel kan dit geweld niet aan en eindigt als 39e met 14 minuten achterstand op de winnaar. De pas 21 jarige keniaan Wanjiru spot met alle wetten en bezorgt Kenia het eerste marathongoud in de geschiedenis in een voor onmogelijk gehouden tijd van 2.06.32. Ik ben niet voor niets opgestaan, heb genoten van de marathon. Eens te meer blijkt dat er met de 42.195 meter niet te spotten valt. Ik zie het als een avontuur dat je met je zelf aangaat. In 2009 ga ik er zeker weer één lopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten