Foto's derdekerstdagronde

Met dank aan Frans (the Last Mile).

'Wilde' derdekerstdagloop

Het was inderdaad geen doen om honderden mensen over het derdekerstdagloopparcours te jagen. Zeer moeilijk begaanbaar door sneeuw en ijs. Onverantwoord! Toch vonden we dat we met een groepje 'die-hards' de uitdaging aan moesten gaan. Hoe ver zouden we komen? Hubert, Frans, Jan (de Jonge), Louke, Ton, een onbekende man uit Tiel en ikzelf vonden dat we de kerstdiners (en vooral de drank) eruit moesten lopen. Om deze unieke omstandigheden vast te leggen had weblog-journalist Frans (zie the Last Miles) de fotocamera meegenomen. Regelmatig liep hij vooruit (overigens is dat niet verrassend) om een foto van het groepje dapperen te maken. Na aardig vaart te hebben gemaakt over de Koningsweg, volgde de klim naar de Brandtoren. Hier was het vooral glad en nat, natte voeten dus. Na de brandtoren werd het echt moeilijk om te lopen. Steeds het kantje opzoeken of midden op het pad om enig houvast te hebben. Mijn bovenbeenspieren dienden zich aan, maar ik moest nog even door. We wilden echt de route lopen, dus met Geitenbult, die redelijk viel te belopen. Daarna ook nog achterlangs de voetbalvelden, om toch vooral op 21,1 km. uit te komen. Dat lukte in 1 uur 58 minuten. Voldaan dronken we een kopje thee, omdat Maarten zo attent was om de kantine open te houden. Voor ons, maar ook voor een groep 'chat'nrunners' die rondje Koningsweg hadden gelopen en ongetwijfeld nog even door zouden gaan om het vochtverlies aan te vullen. Jammer voor de organisatie, alle andere lopers en ciko (baromzet), maar ik heb zelf ervaren dat er niet normaal te lopen viel.

Montferlandrun (2)

Wat ik had voorspeld kwam uit: 1.07.59. Een tijd waar ik tevreden mee moet zijn. Uiteraard regende het weer tijdens de loop, maar de hoge temperatuur (11 gr.) creëerde goede omstandigheden. Door de moeilijke aanvliegroute naar s' Heerenbergh , ik moest twee maal omkeren en uiteindelijk toch via Duitsland rijden, was ik aan de late kant. Niet goed warm gelopen, dus redelijk rustig vertrokken. Maarten en Toon Damen stonden ca. 20 meter voor me bij de start. Ik verkoos het startvak met aanduiding 60 - 64 min. Wel wat overdreven, maar in de praktijk haalde ik bijna alleen mensen in. De ciko-ers Toon, Maria en Bart (Donders?) liet ik mijn hielen zien tussen de drie en vier kilometer. Dan na 5 km. de eerste echte heuvel op, die liet zich al voelen. Na het draaipunt bij 't Peeske moest de volgende heuvel worden bedwongen. Deze is ca. 2 km. lang en ik moest al mijn kracht en mentale weerbaarheid aanspreken om niet te ver in snelheid terug te zakken. Ik mis duidelijk kracht. In goede doen kan ik een heuvel 'aanvallen', nu bleef het bij zwoegen. De korte heuvels in de laatste twee km. perste het laatste beetje power uit het frele (ahum) lichaam. Gelukkig de laatste meters naar beneden. Ik zag dat ik moest sprinten om binnen de 1.08 te eindigen. Ik klokte 1.08.00, maar de uitslagenlijst liet 1.07.59 zien, toch net even een ander gevoel!

Montferlandrun (1)

Tsja, morgen de Montferlandrun. Wat zal het worden. Vast weer regen, vaste prik begin december in 's Heerenbergh. Is op zich niet zo erg. De omgeving is prachtig, mooi parcours. En altijd de discussie of het sneller of langzamer is dan de 7-Heuvelenloop. Ik zou het niet weten, mijn PR heb ik vorig jaar in Nijmegen gelopen (1,03,43). Drie weken daarna liep ik 1,06,27 tijdens de Montferlandrun. Maar dat is geen goede vergelijking, 'I had a job to do', was 'haas' voor Cordien. Zij liep wel een PR. Wij werden net verslagen door Jan. Dat gaat morgen niet gebeuren, Jan is helaas geblesseerd. Ik zoek een andere uitdaging, maar moet niet vergeten dat ik op de weg terug ben. Een echte scherpe tijd zit er nog niet in. Wel moet de 7H-tijd er aan (1.09.18).

17 km in de regen

Uitnodigend was het niet vanmorgen. Donker, regenachtig snert weer met een straffe wind. Het lijkt wel herfst. Om half negen draaide ik me nog even om in bed. Een dag om triest van te worden. Ik weet een remedie: hardlopen door de regen. Geeft een gevoel van 'doorzetten, niet toegeven aan weer of algehele malaise'. Daarbij komt dat ik gewoon kilometers moet maken om weer in vorm te komen. Afgelopen dinsdag bijvoorbeeld ging het helemaal niet tijdens de rustige duurloop (rondje Koningsweg), ik kreeg het vermoeide gevoel niet weg. Donderdag op de baan liep ik beter en ik was dus benieuwd naar vandaag. Met mijn thermoshirt onder een jack en alleen de linker tube om, ging ik op pad. Ik besloot verhard te blijven lopen, er was te veel regen gevallen op de zandpaden. Ik koos toch weer voor een (uitgebreidere) ronde Koningsweg. Misschien wel om het slechte gevoel van dinsdag weg te nemen. Door de stromende regen liep ik de eerste vijf kilometer erg makkelijk en sneller dan ik had verwacht. Ik moest er voor zorgen niet te hard van stapel te lopen. Het voelde goed, de kuiten voelden soepel. Op de Kemperbergerweg werd het zwaarder, mijn tempo ging omlaag. Inmiddels was het droog geworden en kreeg ik het warm. In een rustige draf liep ik langs Sonsbeek en Rijnstate naar huis. Verheugd was ik door de lage gemiddelde hartslag van 136 bpm. Dat had ik niet verwacht, ik kwam de laatste tijd niet onder de 145 bpm. Goed dat ik gegaan ben. Voor mij schijnt nu toch even de zon!

Lezers bedankt!

Dit wordt (voorlopig) mijn laatste bericht. Na 125 berichten vorig jaar en 100 in 2009 houd ik het voor gezien. In de eerste plaats moet je bloggen leuk vinden. Dat is altijd zo geweest, maar de laatste tijd niet meer. Ik bemerkte een zeker 'moeten' bij het schrijven. Volgens mij is dat ook direct te merken aan de inhoud. Trouwe lezers moeten dat hebben gemerkt. Dat kan nooit de bedoeling zijn. Daarom moet ik eerlijk naar me zelf zijn. Daarnaast speelt de factor 'te weinig tijd'. Altijd een zwak excuus want: 'Als je ergens plezier in hebt, dan maak je wel tijd', is mijn stelling. Maar toch, het voelt vaak wel zo dat er te weinig tijd (zin) is om te schrijven. Ik ga me de komende periode richten op de trainersopleiding en probeer weer beter in vorm te komen. Het kan best zo zijn dat ik over een tijdje (wie weet hoe lang) de 'pen' weer oppak. In de komende tijd zal ik vooral genieten van de blogs van Jan, Frans en anderen. Ik bedank de lezers van mijn blog voor de aandacht en de reacties!

Berenloop

Na een niet zo'n goede voorbereiding, toch een goede race gelopen. Vrijdag was het nachtwerk, met de ciko-maten veel bier gedronken in een kroeg in Midsland. Wel een beetje uitgelopen op zaterdagmorgen, maar fit? Niet dus.., ook de paracetamol kon geen wonderen verrichten. Zaterdag redelijk koest gehouden. Samen met mijn chalet-genoten leefden we bewust toe naar de grote dag. Ik voelde me goed op zondag. Hoe zou de loop gaan? Het weer zat mee, mist en geen wind. Wind is vaak mijn grootste vijand, dus die had ik bij voorbaat verslagen. Op de fiets naar West proefde je al de geweldige sfeer, versierselen met vlaggen en beren. Af en toe een stuk muziek. Geweldig zoals de eilandbewoners er mee bezig zijn. Dan de loop: in een treintje met Edwin, Herma en Jan liepen we de eerste 10 kilometer een behoorlijk tempo. Ik twijfelde of ik dat vast zou kunnen houden en probeerde de ontspanning te zoeken in het lopen. Het liep heerlijk op deze manier, totdat Edwin iets meer gas gaf. Ik pikte aan en samen met Edwin liep ik in perfecte cadans de laatste kilometers naar het strand. Op het zand kon ik het niet meer bolwerken en vervolgde alleen mijn weg. Mijn hartslag kon ik niet controleren, de Garmin trof ik 's morgens leeg aan. Misschien niet eens zo slecht, ouderwets lopend op gevoel. Ik trof Hans Rietberg, hij was ruim vier minuten eerder gestart. Het laatste gedeelte door de bossen, hield ik mijn snelheid aardig vast. Ik kon zelfs nog versnellen, maar zag Edwin niet meer terug. Jan en Herma vertelden dat ze mij in het vizier hadden, maar konden het gat niet dicht lopen. Het laatste stuk over de rode loper zette ik aan voor de eindsprint. Mijn nooit verwachtte eindtijd: 1.40.28 (12,6 k/u). Een prima race als afsluiting van een erg leuk weekend!

You never walk alone

De training van gisteren tijdens de trainerscursus voelde niet als 'genoeg voor het weekend'. Ik wilde nog een rondje lopen in eigen vertrouwde omgeving, door de prachtige herfstbossen. En mooi was het, de verkleurde bladeren, de herfstgeur en een mistige vochtige lucht. Rustig pendelend op weg naar Warnsborn, begroette ik Bart Lelie (ontmoeting nr. 1). Om het voor me zelf zwaarder te maken besloot ik 2 'Bram Som' ronden te lopen op snelheid. De eerste ronde (800m) ging in 3.26 min. Na even op adem gekomen te zijn en de blaas geledigd te hebben, liep ik de 2e ronde in 3.19 min. De snelheid voelde goed, een leuke ronde om te lopen trouwens (maar dat wist ik al). In betere vorm wil ik eens proberen onder de 3 minuten te lopen. Na de 2e ronde 'Bram Som' begroette ik Hans Bugter (ontmoeting nr. 2). Nu was het tijd om richting huis te lopen, langs Sonsbeek en Rijnstate, mijn hartslag in de gaten houdend. De gemiddelde hartslag bleef netjes onder de 150 BPM. Op de Bosweg begroette ik Roel de Hond (ontmoeting nr. 3). Wat blijkt: alleen op pad maar 'you never walk alone'. Na 16,1 km. deed ik thuis nog wat cooling down oefeningen en zag tevreden terug op deze trainingsloop.

Trainersopleiding (1)

Vandaag was het zo ver, de officiële start van de trainersopleiding (looptrainer niveau 3). Na afronding van de opleiding mag ik geheel zelfstandig trainingen verzorgen, ..ja, ja. Er komt nogal wat bij kijken, het is vooral veel. Nederlanders zijn er goed in om zo'n opleiding heel (te) professioneel te benaderen en vervolgens te verzanden in papierwerk. In dit geval digitaal papierwerk, want er wordt gebruik gemaakt van een 'ELO, Electronische Leer Omgeving van de Atletiekunie. Hier kun je alle informatie vinden over de opleiding. Een paar termen die gangbaar zijn: Praktijkbegeleider (Maarten is mijn PB, was helaas op vakantie); Leercoach (staan voor de groep tijdens de zaterdagbijeenkomsten); PVB's (Proeve van Bekwaamheid, ik moet er vier halen geloof ik); PVB beoordelaar; Portfolio uploaden in je ELO; etc. Heb je hem nog? En dat alles voor mijn hobby. Leuk is dat Dick Leseman dezelfde opleiding volgt, kan ik ook met hem af en toe sparren. Vandaag dus de aftrap op het mooie trainingscomplex van Argo in Doetinchem. In het praktijkgedeelte verzorgde ik het onderdeel 'loopspel'. Ik had iets bedacht met een estafette en opdrukken. Ging best goed, bij iedereen kon je wel merken dat ze al training geven. Nu het vervolg, groep 5 zal er wat van merken. O ja, mocht blijken uit dit verhaaltje dat het niet leuk is, dan is dat een misverstand. Het is leuk om meer kennis over het lopen te verkrijgen. Ik heb er veel zin in!

Test- of herdenkingsloop

Een aantal van de aanwezigen vanmorgen wilden zich nog even testen voor de Berenloop (21,1 km.) over twee weken. Ik ook dus, benieuwd als ik was naar mijn fitheid op dit moment als ik twee uur hardloop. Rustig moest het gaan en dat ging het ook. Ik heb maar één keer gehoord dat het te snel ging en dat heuvel af. Tonny vond het tijd voor een cultureel uitstapje en nam ons mee naar het 'moffendorp', een kleine vervallen nederzetting van bunkers, op het hoogste punt van de Veluwe. Hier stond in WOII een hoge zendmast, aldus Tonny. Een soort van grafsteen met de zin ' hoe laag kan een mens dalen' gaf diepere betekenis aan deze herdenkingsplek. De extra meters door dit uitstapje werden later door enkelen behoorlijk gevoeld. Erny had het moeilijk, Ursula liep er ook niet meer okselfris bij en Wil liep eerst nog een tijdje voorop maar moest dat uiteindelijk ook bekopen. Met mij ging het goed, al blijft de hartslag aan de hoge kant voor mijn doen (153 bpm.). Tevreden constateer ik dat ik vanmorgen 24,5 km. heb afgelegd, zonder problemen.

Terug in de groep

Samen met Edwin sloot ik vandaag weer aan in groep5. Ik was er klaar voor, na enkele weken alleen trainen en lopen in het K-team. Was ik er wel klaar voor? Dat was eigenlijk de vraag. In ieder geval had ik er ontzettend veel zin in om weer met de groep te trainen. Op het programma stond één van mijn lievelingstrainingen, VDL heen en terug naar de Emmapyramide. Mooi overzichtelijk en uitdagend traject. Op de heenweg werd ik direct op kop gezet door Maarten. Samen met Jan bepaalde ik het tempo. Het liep lekker, hartslag wat hoog, maar genoeg conditie en kracht om goed de heuvels bij Rozendaal op te lopen. De echte uitdaging zat hem in de terugweg, eerst de Emmapyramide (= muur van Aalbers in Posbankloop) slechten en dan in een behoorlijk tempo de Schelmseweg aflopen. De Kerklaan in Rozendaal werd me te veel. Op deze heuvel kon ik de (langzame!) groep niet bijhouden, althans niet zonder te forceren. Verstandig pakte ik mijn eigen tempo. Edwin was sociaal en bleef mijn maatje op de Schelmseweg, alwaar na het viaduct over de A12 de snellere mensen voorbij kwamen zoeven. Koen voorop, gevolgd door Maarten en de rest. Mijn tijd komt wel weer, ik stortte me tevreden op de Tapaz en de wijn.

Genietend in herftsbos

Genoten heb ik vandaag, in het bos getooid in herfstpracht. Een lekker zonnetje erbij zorgde er voor dat ik na een paar kilometer mijn jasje al uit trok. Afgelopen vrijdag liep ik niet zo lekker (ca. 13 km), dus ik was benieuwd hoe het vandaag zou gaan. Gisteravond toch wel iets te veel wijn op. Tot zover de excuses vooraf. Maar het was niet nodig. Ik liep een heerlijke ronde, langs de al afstervende varens rondom de verschillende drinkplaatsen voor het wild. Helaas geen wild gespot, maar je kan niet alles hebben. De hartslag liet ik voor wat het was, ik wilde weer ouderwets op gevoel lopen. Dat betekende ook naarmate de ronde vorderde dat ik iets harder ging lopen, zo'n 10,5 -11 km/u. Onderweg Gerrie en Caroline nog begroet. Gerrie voorspelde dat ze komende week het K-team nog nodig heeft. Ik sluit me aan bij groep 5. O ja, de afstand bedroeg vandaag 15,4 km. en de gemiddelde hartslag 148 bpm. Over drie weken wacht de Berenloop, zoals het er nu uit ziet kan ik lekker mee doen!

K-team breidt zich uit

Het is niet echt de bedoeling, maar feit is wel dat we gisteravond met vijf man /vrouw het K-team bemensten. Edwin en ik kregen gezelschap van Gerrie, Cordien en Herma. Het K-team is populair. Dat heeft alles te maken met de hoge blessuregevoeligheid van de lopers van onze groep. Want laten we er geen doekjes om winden: de leeftijd ligt op een hoog niveau, ver in de 'masters'-categorieën. De gesprekken gaan dan ook zeer regelmatig over pijntjes en blessures. Het mooie van het vormen van een K-team is dat je er rustig kan terugwerken naar het niveau van groep 5, op je dooie gemak aan je herstel werken en toch de gezelligheid van het samen trainen niet hoeft te missen voor een (langere) periode. Bij toeval liep gister groep 5 hetzelfde rondje Oosterbeek als het K-team. Uiteraard ging groep 5 sneller. Het is overigens niet de bedoeling dat er blessures worden opgelopen in het K-team. Bij Cordien lijkt zich een nieuwe knieblessure aan te dienen, maar door schande en schande wijze geworden zal er nu voldoende aandacht aan worden besteedt. Resumerend: het K-team voorziet in een behoefte, maar moet altijd een tijdelijke toevlucht zijn voor die lopers, die door een blessure nog net niet het niveau van groep5 kunnen halen. Ondanks de gezelligheid hoop ik me snel weer te kunnen mengen onder de groep5 lopers!

Het begint er op te lijken

Vanmorgen nog even geprofiteerd van het mooie rustige herfstweer. Rond 11.00 uur trok ik de hardloopschoenen aan om een ronde te gaan lopen. Het plan: tussen de 15 en 20 km. in een rustig tempo met een acceptabele hartslag.

Afgelopen donderdag had ik in het K-team met Edwin al een goede 10 km. gelopen. Tot tevredenheid van ons beiden. Edwin liep zo ongeveer fluitend naast me, genoot van het pijnloze lopen en maakte volop plannen voor allerlei uitdagende wedstrijden. Het toont de positieve instelling van lopers als het weer de goed kant op gaat. Maar ik hef hierbij wel de waarschuwende vinger om niet te hard van stapel te lopen. Overigens een valkuil die zeker ook voor mij geldt.

Op de dag van vandaag wilde ik opnieuw de afstand vergroten. De ronde via Waterberg, Warnsborn, Schaarsbergen, Koningsweg en Apeldoornseweg had ik gisteravond al bedacht. Ik schatte zo'n 18 km.,het werden er twee meer. De laatste 5 kilometer begon ik het toch te voelen, de hartslag kroop omhoog op de klimmetjes van de Apeldoornseweg. Maar tevreden over de totale loop zit ik dit stukje nu te tikken. De Garmin registreerde 20 km. in 2 uur en 1 min met een gem. hartslag van 144. Zo waar goede cijfers voor nu, het begint er op te lijken!

Met glimlach op de mond

Het goede nieuws van gisteren stimuleert om weer opbouwend bezig te zijn. Het lijkt niet om een chronische schildklierafwijking. Volgens de arts gaat het hoogstwaarschijnlijk om een schildklierontsteking, ontstaan door een virus? In ieder geval van tijdelijke aard. Nu moet het lichaam het weer zelf oppakken. Lopen dus vandaag, in conditie blijven. Of beter gezegd, de conditie weer opbouwen. Startend op manege Midden Heuven liep ik gestaag omhoog naar de Posbank. Bovenop liet de harde wind zich voelen. Ik was blij met mijn jasje. Later volgde de klim naar de brandtoren. Vanaf die plek bleef mijn hartslag rond de 160 bpm., aan de hoge kant, maar verder had ik nergens last van. De conditie is best in orde, zolang het rustig gaat. Wedstrijdsnelheid en vooral hardheid is andere koek, daar durf ik nog niet aan te denken. Voorlopig ben ik blij weer te kunnen lopen en te genieten van de mooie omgeving en de buitenlucht. Ik liep dan ook met een glimlach op de mond naar huis en zag dat ik 12 km. zonder problemen had afgelegd.

K-team goed bezig

En dan is er altijd nog het K-team om op terug te vallen. Dit keer bemenst door Edwin en mij. Saïd zou aansluiten, maar moest toch nog afzeggen. Even twijfelde ik over de kleding, dat krijg je weer in dit jaargetijde. In navolging van Edwin hield ik het gewoon bij korte broek (was voor mij geen vraagteken) en een shirtje met korte mouwen, zomertenue dus. Wel het reflecterende hesje weer aangedaan en o ja.., de Herzog steun-tubes. Ik wil voorkomen dat mijn kuiten nu opspelen. Het eerste gedeelte liepen we op onverharde paden door de bossen van Waterberg. Later door de duisternis gedwongen om verhard te blijven lopen. Het maakte niet uit, heerlijk ontspannen liepen we al kletsend onze ronde. Edwin lettend op pijntjes door hielspoor, ik met mijn ogen vaak richting Garmin om mijn hartslag te checken. Het viel niet tegen, de hartslag bleef grotendeels onder de 140 bpm, soms heuvel op naar 155 bpm stijgend. Uiteraard liepen we te lang, bijna 9,5 km. Makkelijk ging het. Later op de avond bemerkte ik dat de hartslag toch te langzaam zakte. Ik ben nog niet de oude, maar het begin is er. Leve het K-team!

Posbankloop is mooi.

Wat een prachtige dag voor een hardloopwedstrijd, zeker voor de toeschouwers. Voor de atleten is het al gauw te warm met 20 graden en volop zon. Maar ik heb genoten van de najaarszon en de mooie wedstrijden. Mooie wedstrijd omdat de Posbankloop over zo'n mooi parcours gaat. Ook mooi (en zwaar) omdat het over de heuvels van de Schietbergseweg en de Emmapyramide (voor de gelegenheid ongedoopt in de muur van Aalbers) gaat. Zeer zeker mooi omdat er allerlei onderlinge strijd tussen ciko-lopers plaats vind. Soms wordt dit uitgesproken (Wil en Ger), vaker gebeurt dit in de hoofden. Minder mooi is de overheersing van de afrikanen op de 15 km. De eerste drie afrikanen (winnaar Rotich in 43.39, parcoursrecord, zie foto) sloegen een gat van bijna drie minuten naar de eerste Europeaan, ook nog een Belg. De eerste Nederlander werd zesde. Van spannende strijd is geen sprake, wel is het weer mooi om te zien hoe die Kenianen en Ethiopïers rennen. Die vlieggewichten raken nauwelijks de grond. Ik heb me vooral geconcentreerd op het aanmoedigen van de ciko-lopers die ik (her)ken en die weer zeer behoorlijk presteerden. Jan (1.09.55) haalde zijn vooraf gewenste tijd, Ger (1.24.46) versloeg Wil (1.26.43), Frans (1.09.34) liep wel heel ontspannen naar een mooie tijd, Tonny (1.10.26) was aardig op dreef en Hans (1.07.19) was de beste van groep5. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar, o'o'., wat had ik graag meegelopen in deze mooie Posbankloop!

Voorzichtig op de weg terug!?

Ik voelde me beter de laatste dagen. De hartslag is weer rustig (in rust), het gewicht neemt (te veel) toe en het algehele gevoel is goed. Gisteren had ik weer eens last van koude voeten. Al met al tekenen genoeg om weer eens de hardloopschoenen aan te trekken. Ik heb nog geen diagnose van de schildklierproblemen na het bloedonderzoek en de schildklierscintigrafie. Het gesprek met de internist is pas over een week. Dat duurt me te lang, ik wil weer bewegen. Dat heb ik dus gedaan, een ronde van 6,5 kilometer. Heerlijk om weer eens het asfalt en bosgrond wat sneller onder me door te zien gaan. Genietend liep ik mijn ronde, steeds de hartslag in de gaten houdend. Ik was blij te zien dat op de Schelmseweg de hartslag zo rond de 140 bpm bleef. In een zeer rustig tempo, dat wel. Thuis gekomen, constateerde ik voldaan dat het goed is gegaan. Nog niet te vroeg juichen, eerst de reactie afwachten en ik hoop zondagmorgen weer een rondje te lopen. De twijfel blijft!

Marathon Berlijn is fantastisch

Het is even geleden, een berichtje van mijn hand. Maar ik heb een hele goede reden om iets te schrijven. Vier ciko-atleten uit groep 5 hebben de marathon van Berlijn gelopen. Deze marathon ligt mij zeer na aan het hart, het was namelijk mijn eerste drie jaar geleden (eindtijd 3.42) en het werd een nooit te vergeten (en niet te evenaren) loopervaring. De omstandigheden toen waren vergelijkbaar met vandaag, warm en zonnig. Maar het heeft de ciko'ers er niet van weerhouden stuk voor stuk een geweldige prestatie neer te zetten. Jeanette als enige dame in het gezelschap kwam tot 3.36.23. Van de heren moest ze alleen Eric voor zich laten (3.23.14). Saïd met 3.44.47 en Bernard met 3.45.12 zaten in elkaars kielzog. Geweldige tijden die ze hebben verdiend door een zeer gedisciplineerde voorbereiding. Met de prestaties van deze mensen op mijn netvlies en de vele andere leuke loopjes de komende tijd, kan ik niet wachten om weer te beginnen. Nog even wachten, maar dan hoop ik er weer volop tegen aan te gaan.

Niet vooruit te branden

De reacties varieerden van 'je bent aan vakantie toe' tot 'je hebt vast en zomergriepje onder de leden'. Ik weet niet wat het is, maar ik was niet vooruit te branden tijdens de wisselduurloop. Net als dinsdag begon ik nog wel redelijk, maar na twee tempo'tjes (van 4 minuten) was het gedaan. Ik zag de rest van de groep steeds ver weg lopen. Eerst vond ik nog dat ik er tegen in moest gaan, niet toegeven aan de malaise. Ik kon het niet opbrengen, was ook niet zo verstandig geweest denk ik. Met lood in de benen liep ik achter de meute aan. Ik zag Saïd, Ton en Jeannette hun tempo's maken en vond dat ik minimaal in dat groepje zou moeten lopen. Wat is nu wijze raad? Naar je lichaam luisteren wordt vaak gezegd. Dat moet ik dan maar doen. Ik neem rust, totdat ik me fit voel en de aandrang tot lopen sterk wordt. De lange duurloop van morgen sla ik over. Ik zal de eerste kilometers volgende week in Engeland gaan lopen. Wellicht kan ik daar de basis leggen voor een mooi loopnajaar.

Bliksem zorgt voor vertraging

Het levert mooie plaatjes op, internet staat vol met 'onweer en bliksem' foto's. Gisteren was ik niet blij met de werkelijke afbeeldingen van flitslichten. Door een stevige bui (is niet zo erg) en de nodige donder en bliksem begonnen we een kwartier later aan de training. De veiligheid staat voorop. Ik besloot van mijn oorspronkelijke plan af te wijken en niet meer diep het bos in te gaan voor het te lopen parcours. Dit had wel tot gevolg dat ik de groep voor de eerste (van de acht) drie minuten versnelling een slecht pad liet inslaan. Te smal, bomen over het pad en verderop te stijl naar beneden. Na correctie ging het beter, maar niet met mijzelf. Bij de derde keer heuvel op vloeide de krachten weg en kon ik me alleen nog handhaven in het achterste deel van de groep. Natuurlijk had ik de tien kilometer van afgelopen zondag nog in de benen, maar dat hadden er meer. Veel later bedacht ik dat ik maandagavond, weer voor het eerst na vier jaar, bloed heb gegeven. Deze sociale bijdrage aan de maatschappij verklaart wellicht mijn zwakte. Ik snap nu waarom de wielrenners zuurstofrijk bloed (EPO) laten toedienen.

Wind spelbreker in Westervoort

45,36! Ik schrijf de tijd maar snel op en wil hem ook weer zo snel mogelijk vergeten. Ik schaam me er bijna voor. Vorige week zei ik nog tegen een hardloopmaatje dat de tien kilometer in ieder geval binnen de 45 min. gelopen moet worden, als een soort van ondergrens. Ik zei er ook nog bij dat ik me niet kon heugen langzamer te hebben gelopen. Ik met mijn grote mond! In Westervoort moest ik mijn meerdere erkennen in de wind, die verdomde harde wind blies me tussen de vijf en zeven kilometer naar een tempo van amper 12 k/u. Ik wist het nog van vorig jaar, ook toen had ik moeite maar kwam nog wel op een tijd van 43.49. Nu zag ik Maarten (43.32) en Hans (44.30) steeds verder weg lopen. Ik probeerde af en toe nog in een treintje uit de wind te lopen, maar de klok op de finish was meedogenloos. Andere ciko mensen liepen met wisselend succes. Cordien (47.19) liep gelukkig weer mee, bevrijd van blessureleed, wat van Herma (48.54) niet gezegd kan worden. Maria liep naar een nette 47.26 en Jan, tsja.. dnf. Jan stapte uit na 5 km. met pijn in de zij. Bernard had nergens last van en liet iedereen zijn hielen zien (41.58). Toch nog een positief punt wat mezelf betreft: ik liep pijnvrij en moet dus binnenkort deze tijd uit de boeken kunnen lopen. Ik ga gauw op zoek naar een geschikt loopje.

Inlopen voor midzomerrun

Morgen staat de midzomerrun in Westervoort op het programma. Ik ga daar 10 km. lopen, net als vorig jaar. Toen had ik een tijd van 43 min. 49 sec., dat moet sneller kunnen. Onder de 43 min. lijkt me mooi. Even afwachten wat het weer gaat doen, er wordt regen verwacht. Dat is niet zo erg, wind heb ik meer last van. Eigenlijk zou ik tot de wedstrijd geen inspanningen maar moeten doen, maar ik kon het niet laten. Ik liep vanmorgen om negen uur gewoon mee. Toch niet helemaal gewoon, ik liep eerder terug. Ik had me voorgenomen ongeveer een uur te lopen, het werd 1 uur en 10 min. Het was wel heerlijk, een minimaal regentje en koele wind zorgde voor een zeer aangenaam loopklimaat. Tel daarbij op het gezelschap van toch zo'n 8 personen en de dag is weer goed. het koste me moeite om op de Kemperbergerweg de weg naar huis in te slaan. Mijn tempo ging prompt omhoog, tot vaak boven de 11 p/u. Twaalf kilometer heb ik uiteindelijk gelopen met een gemiddelde hartslag van 133 bpm. Ik denk niet dat ik er morgen last van heb. En anders maar wel, het is het waard.

Benen laten zich voelen

Het was een zware trainingsweek. Beginnend op maandag, harder lopend dan bedoeld om het noodweer voor te blijven. Dinsdag en donderdag, intervaltrainingen. Nu op zaterdag de lange duurloop van ruim 21 km. Het weer perfect, de regenbuien waren voor even verdwenen en hadden plaats gemaak voor de zon. Dit inspireerde maar liefst 12 atleten om om negen uur de hardloopschoenen aan te trekken. Samen lekker babbelend, het tempo onder controle zoals het hoort bij een RDL. Saïd, Erik en Jeanette smeden plannen om de marathon van Berlijn te gaan lopen. Ik hoorde het aan en dacht terug aan mijn eerste marathon in de hoofdstad van Duitsland, een fantastisch evenement. Na anderhalf uur begon ik mijn benen te voelen, protesten na een zware trainingsweek, in totaal ca. 60 km. gelopen. Niet erg, zolang ik blessurevrij kan lopen voelt dit goed. Belangrijk om op tijd rust in te bouwen. Volgende week zondag wacht de tien kilometer in Westervoort. Ik doe er dus verstandig aan om de komende week rustiger te trainen.

Vorm verbetert

Nu mijn blessureperikelen steeds meer naar de achtergrond verdwijnen, ga ik meer vrijuit trainen. Zonder steeds te letten op 'pijntjes' loop ik nu mijn rondes weer in de subtop van groep5. De snelste mannen (Erik, Michiel, Bernard) hou ik niet bij. Ook Maarten is 'terug van weggeweest' en spurt meestal met kracht voor mij uit. Geen probleem, ik kan mijn gang weer gaan, zo ook in de rondes van gisteravond. Hans had zich enigzins vergist in de lengte van het programma en kortte gelukkig het aantal series (van 4 x 1500m.) in van drie naar één. Achtien kilometer zou wat te veel zijn geworden, als we het al hadden gered voor het donker. Op de terugweg als toegift nog even de bekende versnelling op de Schelmseweg. Van het viaduct naar de stoplichten (ca. 1 km) werd er weer flink gas gegeven. De 'haantjes' (inclusief moi) van groep 5 zwepen elkaar op tot een wedstrijdtempo. Met uiterste krachtinspanning kon ik de aanstormende Maarten en Jan achter me laten. Ook dat was voor mij een bevestiging van de stijgende vorm. Als het moet kan ik de snelheid weer hoog opvoeren!

Klimmen en zand

Donderdag trainde ik niet bij ciko. Dat had zijn reden, onze afdeling had het jaarlijkse afdelingsuitje. De organisatoren kozen op deze zeer warme dag voor 'highland games', met name geschikt voor hele stoere Schotese boerenknapen. Ik ben er te fijn voor gebouwd, concludeerde ik, nadat ik het boomstamwerpen niet echt goed onder de knie kreeg. Vanmorgen was ik bang voor spierpijn, maar ik had alleen een pijnlijk rechter sleutelbeen. Een souvenir van de boomstammen. Vanmorgen had ik zin in een compleet andere route, die ik laatst alleen heb gelopen. Via Velp, langs de schaapskooi op landgoed Midden Heuven en door naar de Zijpenberg. Hier was het klimmen geblazen en dat niet alleen. Mul zand de heuvel op dwong ons tot wandelen. Veel ruiterpaarden vooral (normaal kom ik hier als ik naast ons paard loop). Met de zon op onze hoofden werd het een mooie maar zware loop. Ik liep onverwacht lekker, onverwacht omdat ik vanmorgen erg moe was. Blij dat ik geen ongemakken meer voel. Bovenbenen en kuiten hielden zich uitstekend. Zou het dan nu een keer langer goed gaan? Ik hoop het!

Weer nieuw parcours voor testronde

Samen met Maarten heb ik afgelopen zaterdag gekozen voor een ander pad in de testronde voor groep5. Een beter pad, vlakker vooral, zodat de kans op blessures minder is en er beter kan worden ingehaald. Het betekent wel weer 400 meter extra afstand, maar dat is voor onze groep geen probleem. Wel een probleem was de hitte van gisteravond. Op voorhand haakten al een paar mensen af die de testronde niet zagen zitten (watjes?). Ik zag het juist als een goede test, je moet in elke weersomstandigheid kunnen lopen en je dus aanpassen aan die omstandigheden. Waar het met die warmte vooral op neer komt is het mentale gedeelte. Je raakt eerder uitgeput, waardoor je alles op alles moet zetten om stevig door te gaan. Het lichaam kan het heus wel aan, zeker op 4 kilometer. Overigens goldt dat gister niet voor iedereen. Jan en Ursula zijn uitgestapt en Frans moest even wat darminhoud lozen alvorens verder te kunnen gaan. Ik liep, voor het eerst sinds weken zonder kousen, een redelijke ronde. Ik was zeer tevreden over mijn kuiten, voelde totaal geen pijn. Ik beëindigde de 4,1 km. lange ronde in 17 min. 52 sec., 2 sec. achter Saíd. De snelste tijd werd door Erik neergezet: 15,39!

Run -bike duo

Het lijkt een beetje op een run -bike -run. Samen met Ruben even een rondje door het Rozendaalse bos. Ruben op zijn mountainbike met mijn Garmin om zijn pols, leuk om te zien hoe hard je fietst. Warm was het, jazeker om 19.30 een graadje of 25. Een windje koelt onze warme lichamen. Hoewel ik mijn kuiten niet voelde, toch maar mijn kousen aangedaan. Ik durf het nog niet aan om zonder te lopen. Prachtig was het in het bos, vooral het pad met aan weerskanten enorme varens. Ieder moment verwacht ik een stel zwijnen die over het pad schieten, maar het gebeurt (gelukkig) niet. Ruben blijft keurig in mijn spoor tot het pad met de witte stippen op de bomen. Daar gaan we even voor ons eigen tempo. Het zweet gutst van mijn lichaam. Samen lopen en fietsen we via hoogte 80 terug naar huis. 'Het was negen kilometer', roept Ruben kijkend op de Garmin.

Lekker zweten

Als ik denk aan het gevecht tegen de 'elementen', denk ik aan guur weer met regen en harde wind. Maar het kan ook anders, vandaag was het juist warm, drukkend en vochtig, maar wel bewolkt. Ik kan er goed tegen, ik hou van warmte. De vele zweetdruppels en het doorweekte hemdje zijn voor mij een teken dat ik echt aan het trainen ben. De opkomst deze morgen was niet groot. Met zijn vijfen (de andere vier: Jeannette, Saïd, Jan, Grace, Maarten) liepen we een prachtige route over de Terletse hei en terug via het Kerkepad. De vele hooglandse koeien hadden maar weer eens een luie dag en keken ons meewarig aan. Het blijven indrukwekkende dieren, wat een massa en dan die hoorns! Ik ben elke keer weer blij dat ze lui zijn en lekker blijven liggen. Het Kerkepad liepen we van begin tot eind, ik heb het niet gemeten maar denk dat het minimaal 5 km. is. Dalend vanaf de hoogte van de brandtoren heb je een schitterend uitzicht op de hei en de bosrand. De lucht er boven grijs van het vocht. Even verderop wachten dan nog pittige heuvels. Maarten en Grace hadden het hier zwaar. Voor Saíd ging het allemaal niet snel genoeg vandaag en Jeannette liep ontspannen met hem mee. Jan bepaalde zoals altijd zijn eigen tempo. Na een versnelling op de Beukenlaan klokte ik 20 km. met een gemiddelde hartslag van 134 bpm. Nu voldaan naar huis om het verloren vocht aan te vullen!

Avondje ChiRunning

Tja, wat vind ik ervan? Volgens de uitleg van clinicleidster Ariane van Chimotion gebruik je bij ChiRunning minder energie en heb je minder last van blessures. Ook ga je sneller lopen. Dat laatste geloof ik (nog) niet in. Het voorbeeld van een persoon die de tien kilometer ging lopen in 56 minuten, sprak bij mij niet bepaald tot de verbeelding. Leuk was het wel om eens kennis te maken met een andere manier van lopen. Ik vind het moeilijk, de houding, het naar voren hellen en de armbewegingen. Je moet op veel dingen tegelijk letten om het goed te doen. Je benen zwaaien alleen naar achteren en komen niet voorbij de 'kern' van je lichaam. Ik kan me ook best voorstellen dat het op langere afstanden zorgt voor meer ontspannen lopen, maar dat gaat pas op als je de techniek goed beheerst. Wat dat betreft was het even ruiken aan de techniek, waarbij we te veel stilstonden om te luisteren en te weinig hebben geoefend. Of er een vervolg komt voor mij? Ik weet het niet. Ik zal overtuigd moeten worden door een topatleet die met deze techniek zijn prestaties verbeterd.

Jan en ik

Groot Ginkelseloop (2)

De weersomstandigheden waren prima, beter dan ik tot nog toe had meegemaakt bij deze prachtige loop door een fantastisch bos en heide gebied. Dat verklaart voor een groot gedeelte het gemak waarmee ik liep. Het was goed om samen met Jan te starten, zo bleef ik de eerste kilometers een tempo draaien dat ik lang aan kan. Zou de 1 uur 40 min. er in zitten vandaag? Na vijf km. met de wind in de rug, liep ik weg bij Jan. Het ging eigenlijk vanzelf, ik liep op gevoel. Wel was ik beducht voor de zware kilometers over onverhard terrein die nog zouden volgen. ik bleef soepel draaien, haalde de eerste dame in na 14 kilometer. Ook het zand kostte me niet heel veel moeite, toch was ik blij het asfalt weer onder me voeten te hebben. De laatste kilometers bleef ik 13 k/u lopen. Ik wist dat ik dan onder de 1.40 zou finishen. Waar zou Jan zijn?, vroeg ik me af. Voor de finish, aangemoedigd door de ciko'ers die de kortere afstanden hadden gelopen, zette ik nog even aan. Ik klokte 1.37.57 (in 2004 liep ik 1.56)! Zeer tevreden over mijn prestatie zag ik Jan al snel binnen komen, slechts een minuutje achter mij in een PR tijd van 1.38.59. Geweldige prestatie op dit parcours. Saíd kan zich al zorgen gaan maken over de tweestrijd met Jan. Hans Bugter was al binnen (1.36.12), en liet zien dat dit zijn afstand is. Gordon, liep met slepende blessure naar 1.47.47. Herma liep trots met bloemen rond, ze was met 48.46 de 3e dame op de 10,5 km in haar categorie. Erg goed, maar eigenlijk was ze zelfs tweede, de netto tijd was 2 sec. sneller dan haar rivale. Maarten liep een strakke 20.24 op de vijf, en werd er vierde mee. Hij is weer helemaal terug. Zeer content kijk ik terug op deze loop, ik had twee weken geleden, toen ik mijn kousen kocht om mijn kuiten in bedwang te houden, nooit durven dromen dat ik hier een halve marathon zou lopen.

Groot Ginkelseloop

Wat het moet worden, morgen in Ede bij de Groot Ginkelseloop, ik weet het niet. Deze week heb ik (te?) hard getraind, vooral donderdag toen ik de snelle groep 2 x 20 minuten over een zwaar parcours moest leiden. Ik voel het nu nog in de benen. Daar komt bij dat ik vandaag de hele dag heb lopen slenteren op het terrein van de luchtmacht open dagen in Volkel. Prachtig maar erg vermoeiend. Ik heb twee keer eerder gelopen in Ede, één keer de halve marathon (2005 in 1,56!!) en vorig jaar 10,5 km. in 46,31. Het is een zwaar parcours, mul zand en vaak erg warm. Morgen zijn de weersverwachtingen niet slecht, dus dat zit in ieder geval mee. Ik heb lang getwijfeld tussen de 10,5 en de 21,1, maar kies voor de laatste afstand. Vind ik toch altijd een erg mooie afstand om te lopen, een echte uitdaging. Ik loop met Jan mee, Jan gaat voor 1 uur en 40 min. (12,6 km/u). Voor Jan is dat een PR, erg ambitieus voor dit parcours. Ik weet nog dat, die ene keer dat ik er de halve heb gelopen, ik compleet 'dood' ging. Ben benieuwd hoe dat morgen gaat. Vanavond eerst nog even met de voeten op de bank.

Help, ik heb een teek!

Ik was eerst niet van plan om te gaan, durfde het nog niet aan om een langere duurloop te doen. Maar na de training van donderdag voelde ik geen pijn. En gedurende de vrijdag begon het toch te kriebelen. Ik krijg vertrouwen in de kousen, die mijn kuiten de hele week al netjes de nodige ondersteuning geven. En ik heb geen spijt, nu ik dit stukje zit te typen. Het voelde heerlijk om te lopen door bos en heide met een zonnetje die het echt aangenaam maakte. We bleven keurig met z'n achten bij elkaar in een tempo zoals het hoort op zaterdagmorgen, tussen de 10,5 en 11 km/u. Uiteraard heuvel op langzamer, dan duikt de snelheid onder de 10 k/u. Heuvels waren in ieder geval populair bij Marlies en Moniek die, net terug uit Oostenrijk, wel wat anders gewend waren. We waren niet de enige in het bos. Tientallen wandelaars, sommigen hadden het zichtbaar moeilijker dan wij, kruisten ons pad. De vele schotse hooglanders keken het rustig liggend op de Eerbeekseweg, gelaten aan. Zoveel koeien heb ik daar nog nooit gezien, zijn er vast heen gedreven door de organisatie van de wandeltocht. Verderop eisten andere beestjes de aandacht op. Na een nogal begroeid pad kwam Maarten op het idee om te kijken of er teken mee liften. Nou, dat was een schot in de roos. We bleven aan het vangen. Moniek en Erik scoorden een heus tekenrecord, dertig, veertig stuks? Super kleine teekjes, we zijn vast door een broeiparadijs voor die beestjes gelopen. Ik kon er bij mij 1 ontdekken, ze lusten me niet. Na zo'n tien minuten oponthoud liepen de vlooiende mensapen door. Het gesprek ging nog over de ziekte van Lyme of als alternatief het opspuiten van deet, waar je dan weer kanker van krijgt. Volgende keer toch maar een ander pad kiezen. Na ruim 21 kilometer bereikten we de ciko-parkeerplaats.

Meelopen is belangrijk

Het was spannend, hoe zouden mijn kuiten het houden met de ondersteunende kousen tijdens de ciko-training? Het leek me in ieder geval verstandig om met groep4 mee te lopen, de groep die regelmatig door groep5 lopers (mis)(ge)bruikt wordt om te herstellen. Dat is overigens geen diskwalificatie van groep4, zo is de ciko-opzet, met verschillende niveaus in de groepen. Tijdens de duurloop van toch maar weer 14 km., werd er 10 x 2 min. versneld tot een vlot tempo. Ik kon me steeds met moeite inhouden om niet aan kop te gaan lopen, maar het is gelukt. Mijn tempoversnellingen stelden niet zo veel voor, maar waren prima voor vanavond. Ik was constant alert op pijn in mijn linkerkuit. Dat was wel zo, maar het bleef binnen de perken. Ook de reactie na afloop bleef nagenoeg uit. Ik krijg vertrouwen in de kousen, die trouwens niet bij iedereen aansloegen. De opmerkingen varieerden van 'niet zo'n sexy gezicht' tot 'je kuiten komen wel mooi uit'. Ook moest ik veel uitleggen over de werking van de kousen. het verbaast me niets als enkelen van die informanten er binnenkort net zo 'sexy' bij lopen. Het maakt me allemaal niets uit, ik loop weer mee!

Toetreding tot het T-team

Jan heette me welkom binnen het T(ubes)-team. Het moest er toch van komen. Ik heb een paar steunkousen aangeschaft, dat wil zeggen ondersteunende tubes voor mijn onderbenen. Ik vond het wel een stap om te nemen, heb vaak grapjes gemaakt over de kousen van Jan, maar ben noodgedwongen overstag gegaan. Samen met de ook aangeschafte nieuwe schoenen (oude liefde New Balance in een voor hardloopschoenen flitsende kleur) hoop ik mijn kuitproblemen onder controle te houden. Financieel weer een rip uit mijn lijf, maar ja 'je mot wat'. Vanmorgen heb ik de nieuwe spullen getest in een klein rondje van 7 kilometer. Onder het lopen ging het best goed. Ik hield een rustig tempo aan. Na afloop voelde ik toch mijn linkerkuit weer opspelen. Ik hoop dat het dusdanig binnen de perken blijft dat ik dinsdag mee kan trainen, desnoods met groep 4. Overigens valt het uittrekken van die kousen knap tegen, daar moet ik nog effe handig in worden. Ik neem aan dat andere leden van het T-team mij van nuttige tips kunnen voorzien.

Frans op koers

Ik probeer de verrichtingen van onze Frans via de website van de hardloopvierdaagse te volgen. Frans rent in apeldoorn e.o. 100 km. verdeeld in 6 etappes. Hij is nog in de race. na de 5e etappe van zondag, naar verluidt de zwaarste met 18,8 km. over heide bos en zelfs zandverstuivingen en dat over heuvels, eindigend in Hoog Buurlo. We kennen Frans als iemand die vaak de extremen opzoekt, wat te denken van de Jungfrau marathon of lopen in de Libische woestijn. Ik ben zeer benieuwd naar zijn ervaringen en hoop dat de laatste loodjes op maandag niet te zwaar zijn (21,1 km). Het is een kwestie van krachten verdelen en vooral 'heel' blijven. Daarbij moet je mentaal erg sterk zijn. Ook oud ciko-ér Ronald Moska was gestart, maar is nu uit de uitslagen verdwenen. Onduidelijk is waarom deze 'touch guy' is afgehaakt. Frans staat op een 27e plaats in het klassement en 3e in zijn leeftijdscategorie. Geweldig Frans, nog ff volhouden!

Geen lange duurloop door blessure

De linkerkuit is nog pijnlijk, duurt langer dan verwacht. Voordat ik ga lopen moet eerst de pijn verdwenen zijn, vind ik. Vanmorgen dus geen lange duurloop voor mij. Jammer het weer is prachtig en dan is het altijd fijn om buiten te sporten. Ik pak straks de fiets om op die manier aan beweging te komen. Ik baal.. wil gewoon altijd (maar welke loper niet) veel en hard kunnen trainen en mijn wedstrijden lopen. Nu dat niet gaat en ik al langere tijd loop te sukkelen, ga ik op zoek naar oplossingen. Vandaag ga ik naar Runtoday, eens kijken of ze mij kunnen helpen met zooltjes of kousen. Als de blessure blijft ga ik naar een sportarts op Papendal. Ik heb al geïnformeerd, maar het is voor mij een grote stap. Is het wel zo'n serieuze blessure om naar een arts te gaan vraag ik me dan af. In ieder geval ga ik actie ondernemen.

Prestatiedrang en pijnlijke kuit

Ik wijt het aan de fanatieke manier van lopen de afgelopen keren. Nu zit ik (weer) opgescheept met een pijnlijke linkerkuit.. shit!! Zaterdag moest ik de lange duurloop aan me voorbij laten gaan. Dus zondagmorgen aan de bak. Het was schitterend weer en ik had er zin in om het mezelf moeilijk te maken. De pijnlijke spieren van het klussen zouden door de andere manier van je lichaam pijnigen verbeteren, was mijn gedachte. Misschien een rare gedachte. Feit was dat ik het zwaar had onderweg. Ik koos voor een ronde naar Velp, dan klimmend richting Posbank en via de brandtoren terug. De warmte maakte het extra pittig. Door de heide ploeterend had ik het na zo'n 13 km. gehad. Ik had de brandtoren net in zicht en moest via het Kerkepad nog terug. Mijn linkerkuit liet zich al voelen, maar ik besloot (na wat rekken) er verder niet op te letten.  Op karakter vervolgde ik mijn weg (welke keus had ik trouwens?). De Garmin registreerde 21 km. toen ik uitgeput thuis kwam. Vervolgens kon ik thuis weer fijn meehelpen met opruimen en schoonmaken. Dus niet geheel uitgerust begon ik dinsdag aan het groep5 programma, 5 x 1000 meter op 5 km. tempo. Ook hier vloog ik weer fanatiek in. De eerste ronde is per definitie mijn slechtste, ik ben dan nog niet warm. De volgende rondes gingen al beter, maar ...weer die k-kuit die opspeelde. Weer maakte ik de training gewoon af. Ik twijfel nog of ik donderdag wel ga trainen.

Toch nog even een rondje

Vandaag was de tweede klusdag. Door het witten en sausen voel ik de pijn in mijn bovenlichaam, vooral mijn nekspieren moeten het ontgelden. Positief gezien: ik train nu spieren, die ik anders nauwelijks gebruik. Misschien ga ik er wel harder door lopen. Terwijl de hele dag mensen actief waren in de buitenlucht tijdens hemelvaartsdag, ploeterde ik door, tussen vier muren. Ik vond het dan ook heerlijk om in de namiddag nog even een rondje te lopen. Snel even de grootste vegen latex van gezicht en armen wassen, want zo wil je niet gezien worden en de hardloopschoenen aan. Ik was benieuwd of ik na zo'n inspannende dag lekker kon lopen. Het viel me best mee. Ik liep een soort van vlotte duurloop door de Rozendaalse bossen. Tijdens zo'n korte ronde (9,5 km) moet ik het natuurlijk wel lekker zwaar maken, dat geeft de meeste voldoening. Dus laste ik nog een aantal versnellingen in. Thuisgekomen had ik de tijd om even bij te komen, te douchen, te eten om vervolgens de keuken verfklaar te maken. Morgen gaan we er weer gewoon tegenaan.

Overtreffende trap van 'zwaar'

De overtreffende trap van 'zwaar'was van toepassing op de heuveltraining van dinsdag. Gordon bracht wat nieuws, een heuveltraining in pyramidevorm. Een ieder mocht wel zo hard gaan als die zelf wilde en aan kon. Ik was van plan mijn krachten te verdelen. Dat lukte niet helemaal. Na de eerste drie lengtes (steeds langer dus) begon ik al aardig na adem te happen. En er kwam nog het een en ander tussen Bosweg en park Klarenbeek. De paarden stonden ons dromerig na te kijken, .. wat een uitslovers. Zo voelde het ook. Ik moet toegeven dat ik zelfs een keer een stukje heb gewandeld. Ik trok het niet meer, mentaal zeker niet. De JSF-motor haperde inderdaad, maar tijdens een wedstrijd zullen we er weer staan. Één heel positief punt, sinds lange tijd voelde ik mijn bovenbeen niet opspelen tijdens een training. Nu de komende dagen 'lekker' klussen thuis.

Nog 1 maal Han-Kan

Het JSF team: eindtijd 3.20.06